του Γιάννη Αν. ΛΟΥΚΑ
Σκηνή
πρώτη : Ξημέρωμα
- Καλημέρα,,ήλιε,καλημέρα, ήλιε μου και βασιλιά μου! αναφώνησε το φεγγάρι ,με το που πρωταντίκρυσε να ξεπροβάλουν επιβλητικά οι πρώτες ακτίνες
του ουράνιου άρχοντα, του Ήλιου του
Ηλιάτορα.
- Καλημέρα ,δεσποινίς
Σελήνη, απάντησε με ευγένεια ο κυρ-Ήλιος. - Πώς ήταν η βραδιά σου και η βάρδιά σου ;
- Ήλιε, ήλιε αρχηγέ, δύσκολα πέρασα . Η ώρα δεν περνούσε καθόλου. Μέτραγα τ’ αστέρια, τα μπέρδευα επίτηδες, τα
ξανα-μέτραγα, όμως εκεί, η νύχτα νύχτα!
Αλήθεια ,σα να μου φαίνεται ότι
άργησες λιγάκι!
-
Μα
,τι μου λες, βρε φεγγαράκι! Είναι δυνατόν ο Ήλιος ν’ αργήσει ; Ούτε λιγάκι, ούτε πολύ.
Ούτε ν’ αργήσει ,μα ούτε και να βιαστεί .Ακόμα κι ένα δευτερόλεπτο να παραβιάσουμε απ’το ουράνιο δρομολόγιό μας, όλο το ηλιακό σύστημα, όλος ο Γαλαξίας, όλο το
Σύμπαν μπορεί να ξεκουρδιστεί. Να θυμάσαι πάντοτε ότι η σχολαστική μας ακρίβεια μέσα
στους αιώνες είναι προϋπόθεση για τη Συμπαντική Αρμονία.
Πόσο άρεσε στο Φεγγάρι, που ήταν και
πολύ ρομαντικό, αυτή η τελευταία έκφραση
: “Συμπαντική Αρμονία “! Και τι ωραία που τα έλεγε ο ήλιος! Σοφία και Πείρα!
Γι αυτό είναι κι αρχηγός και δίνει το σύνθημα εκεί κι η χαρά θ’ αναστηθεί. Πάλι
,όμως, παρασύρθηκε και χρησιμοποίησε στίχους από αγαπημένα τραγούδια των ανθρώπων.
-
Άντε
στο καλό τώρα ,Χάρτινο Φεγγαράκι, διέκοψε τις σκέψεις της, χαμογελώντας ο Ήλιος, που είχε πια αναδυθεί όλος ο δίσκος του κι
όλες οι ακτίνες του. - Πήγαινε να ξεκουραστείς
και συνεχίζουμε την κουβέντα μας το βραδάκι, που θα ξαναβρεθούμε ,κι άμα θες, πάμε και μια βόλτα στο φεγγάρι. Το ξέρεις ότι
απ’όλα τα ουράνια σώματα, εσέ πλιότερο συμπαθώ.
Η ντροπαλή Σελήνη, μόλις τ’ άκουσε αυτό,
από χλωμή που ήτανε απ’ το ξενύχτι, κοκκίνισε λιγάκι, ομόρφυνε πολύ και δίχως
άλλη κουβέντα τράβηξε κατά το ημερήσιο ησυχαστήριό της.
Ο Ήλιος αγνάντευε κατά τη Δύση και χάραζε
την μεγάλη του ημερήσια πορεία. Ήταν ήδη 10 Ιουνίου και πλησίαζε το θερινό ηλιοστάσιο.
Πώς περνάει ο καιρός, για πότε καλοκαίριασε! Κι αυτή η μικρή η Σελήνη να σου
λέει ότι δεν περνούσε η ώρα της! Καλό και τούτο!...