του
Γιάννη Αν. ΛΟΥΚΑ
«Η ώρα τρεις της νύχτας
λάλησε μακριά πάνω απ’τα παραπήγματα
ο πρώτος
πετεινός.»
(Οδυσσέα Ελύτη : ΤΟ
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ – “Η ΓΕΝΕΣΙΣ” )
Μα, κείνη
ακριβώς τη χρονιά τα πράγματα δεν έγιναν κατά πως τα λέει ο ποιητής.
Κοντά στο σταύλο
κείνη τη νύχτα ούτε στις τρεις ούτε αργότερα λάλησε ο πετεινός. Σα να’τανε μια
συνωμοσία της φύσης ενάντια στο
επερχόμενο κακό. Σα να μην ήθελε ο πετεινός να ξυπνήσει κανένα δημιούργημα του
Πλάστη, μήτε άνθρωπο, μήτε ζωντανό. Ο πρώτος πετεινός δε λάλησε σιμά στο
σταύλο.
Η ησυχία
βασίλευε μέσα στη νύχτα του καλοκαιριού.
Μόνο λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα, την ίδια
ακριβώς ώρα, η δηλητηριώδης αράχνη της κτηνωδίας άρχισε να υφαίνει τον
αποτρόπαιο ιστό της στις ψυχές κάμποσων ανθρώπων.
Η
βαρβαρότητα ανέτειλε μέσα στη νύχτα του καλοκαιριού…
«Τέλος, κάποτε ακουγότανε
στα σκοτεινά η σφυρίχτρα,
σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα
τραβούσαμε μπροστά
να
κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει
και μας
βάλουνε στόχο τ’αερόπλανα.
Επειδή ο
Θεός δεν κάτεχε από στόχους
ή τέτοια,
κι όπως το’χε συνήθειο του,
στην ίδια
πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φώς».
(Οδυσσέα Ελύτη : ΤΟ
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ – “Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ”)
Τι κι αν δεν είχε
λαλήσει ο πρώτος πετεινός! Τι κι αν βρισκόμασταν στο τέταρτο καλοκαίρι του
πολέμου και της Κατοχής! Τι κι αν οι άνθρωποι, εκτός απ’ τον κατακτητή, έπρεπε
να αντιπαλέψουν το φοβερό μαρτύριο της πείνας στις μεγαλουπόλεις, κάτι που δεν
το’νιωσαν πολύ τα χωριά, χάρη στην καλλιέργεια της γης! Τι κι αν οι απλοί
άνθρωποι, οι δημιουργοί της εποποιίας της καθημερινότητας, έπρεπε ακόμα και
μέσα στην Κατοχή να συνεχίσουν να ζουν, να θρέφουν τις φαμίλιες τους, να
καλλιεργούν τη μάνα-γη, να φροντίζουν τα ζωντανά τους! Τι κι αν οι δασκάλοι
έπρεπε να μορφώνουν τα παιδιά, οι παπάδες ν’ανοίγουν και να λειτουργούν τις
εκκλησιές κάτω απ’τη μπότα του κατακτητή…!
Όπως λέει κι ο
ποιητής, ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους, μήτε απ’ τ’αερόπλανα, μήτε απ’τα
στρατιωτικά καμιόνια, κι έτσι ανυποψίαστος, κι όπως τό ’χε συνήθειο του, την
ίδια ώρα ξημέρωσε το φως και στο Δίστομο, όπως κάθε μέρα, έτσι και στις 10 του Ιουνίου στα 1944…