Η ακροβασία της νοσταλγίας

ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ  ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΗ

ΒΟΥΛΕΥΤΗ  ΦΩΚΙΔΑΣ ΠΑΣΟΚ

02.08.2011

Η χώρα ζει κρίσιμες και συνάμα ιστορικές στιγμές.

Η σπατάλη , η πελατειακή αντίληψη της πολιτικής , το life style , οι «ημίθεοι» της πολιτικής και μιντιακής ζωής  και η κακοδιαχείριση μας έχουν οδηγήσει στην κατάσταση αυτή. Και για να είμαστε σαφείς η «κατάσταση αυτή» ορίζεται με τις σκληρές & άδικες θυσίες των Ελλήνων Πολιτών και το μεγάλο βάρος , δυο φορές άδικο ,  που καλείται να πληρώσει η νέα γενιά. Απέναντι στην φαυλότητα και στην μιζέρια της συντήρησης και της στασιμότητας  οφείλουμε να κάνουμε αλλαγές προς όφελος των πολιτών ακόμη κι αν αυτές μας «ξεβολεύουν» ή μας ενοχλούν. Δεν φοβόμαστε το κόστος των αλλαγών – εξάλλου όλα και όλοι κρίνονται  και για την προσωπική τους διαδρομή και εκ του αποτελέσματος  στο χρόνο.

Ο λαϊκισμός είναι λαμπερός – αλλά τελικά κακός σύμβουλος

. Και ο θυμός,  στην καλύτερη των περιπτώσεων , δεν μπορεί να είναι οδηγός στο δημόσιο λόγο.

Ως απόλυτη αρχή όμως κανείς δεν δικαιούται να κινδυνολογεί , πόσο μάλλον να κινδυνολογεί σε βάρος της δημόσιας υγείας και των συμπολιτών του.

Σήμερα , κάτω από αυτές τις τόσο δύσκολες συνθήκες , τα γεγονότα  καλά ή κακά οφείλουν – τουλάχιστον από τους αιρετούς , τους δημόσιους λειτουργούς και τους υπηρετούντες την έγκυρη και έγκριτη ενημέρωση  – να παρουσιάζονται στην πραγματική  και συνολική τους διάσταση. Σαφώς υπάρχει άπλετο υποκειμενικό περιθώριο προσωπικής θέσης , άποψης και κριτικής  ακόμη και σαφής νοσταλγία παλαιών και ένδοξων ημερών . Κανείς δεν έχασε – παρά μόνο χρόνο – από την βελούδινη νοσταλγία .

«Τσιτάτα» παλαιάς κοπής – περί πολιτικής συμπεριφοράς και διαδρομής καθαρά προσωποκεντρικής  – ανεξάρτητες από τις τραγικές συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει σήμερα η χώρα και οι πολίτες της  -  είναι τουλάχιστον κρίμα να ακούγονται στο δημόσιο λόγο , πέρα από του ότι βάναυσα αδικεί (εκπροσωπεί άραγε;)  ανθρώπους με ουσιαστική προσφορά και διαδρομή . Ας μην ξεχνούμε ότι ο μηδενισμός και η ισοπέδωση είναι αρχή πολλών κακών και είναι διαδικασία κατάφορα άδικη . Εύκολος ο ρόλος του  αυτόκλητου ερμηνευτή προθέσεων και θέσεων υπάρχουν όμως και τα πραγματικά δεδομένα που θα πρέπει να παρουσιάζονται ή εναλλακτικά η δύναμη να υπογράφεις κάτω από τον λόγο σου – και άρα η δυνατότητα σε βάθος χρόνου να κριθείς δημόσια .  

Τέλος ας μην ξεχνούμε  ότι και μέρος στρεβλών συμπεριφορών μας έφερε εδώ , συμπεριφορές που η αξιοκρατία και η κάθε ευκαιρία και δυνατότητα καθημερινά χάνονταν κάτω από την κομματική ταυτότητα, συμπεριφορές προσωπικής, στενά οικογενειακής ή και  φιλικής «τακτοποίησης», συμπεριφορές όπου δεν αντέξαμε να μείνουμε όρθιοι – αλλά μόνοι - για να υπερασπιστούμε το δίκαιο.    

Πάντα λοιπόν το θέμα είναι το τι θέλουμε (και γιατί)  να υπερασπιστούμε.