Ώρες Ευθύνης

Του Γιώργου Δ. Ανδρέου

Θα ήμουν ο τελευταίος  που θα δικαιολογούσα ή θα στήριζα τις επιλογές αλλά και την ίδια την Κυβέρνηση αυτή, ιδιαίτερα  στην διαχείριση της οικονομικής κρίσης  σε όλα τα επίπεδα. Μιας Κυβέρνησης με κύρια χαρακτηριστικά την ιδεοληψία, την αναποφασιστικότητα, την απόκρυψη της αλήθειας , τις λανθασμένες επιλογές και κυρίως  την αδυναμία έγκαιρης εφαρμογής έστω των μέτρων που η ίδια αποφάσισε  και νομοθέτησε. Τα αποτελέσματα τα ζούμε όλοι εδώ και ενάμισι χρόνο. Φόροι   μόνο και πάλι  φόροι, αδυναμία περικοπής των δαπανών του Δημοσίου, ύφεση και ουσιαστική καταστροφή του ιδιωτικού τομέα, αδυναμία εισπράξεως εσόδων, αποκρατικοποιήσεις μηδέν, μηδενική καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, ατιμωρησία αυτών που πλούτισαν παράνομα και αδικαιολόγητα, μέτρα περικοπής των εισοδημάτων οριζόντια και άδικα και εν τέλει διάλυση του κράτους. Όσοι ζουν στην αγορά και από την αγορά έχουν την πραγματική εικόνα της τραγικότητας της κατάστασης.     Μακριά συνεπώς από μένα η πρόθεση στήριξης της Κυβέρνησης με όσα αναφέρω  παρακάτω, πολλώ μάλλον, αφού ο πολιτικός φορέας που συμμετέχω – ο μόνος στη χώρα μας  – κατέθεσε έγκαιρα πλήρη και κοστολογημένη οικονομική πρόταση γνωστή ως «το μεσοπρόθεσμο της Δημοκρατικής Συμμαχίας», που εγκρίθηκε από την ομάδα των Φιλελεύθερων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Όμως με αυτά και με αυτά φτάσαμε από το Μνημόνιο,

στο μεσοπρόθεσμο και σήμερα στο «κούρεμα» και την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης  της 26/27.10.2011, που θα αποτελέσει το περιεχόμενο της  δανειακής σύμβασης που θα κληθεί  να εγκρίνει το Κοινοβούλιο και να υπογράψει η Ελληνική Κυβέρνηση. Λίγο πολύ έγινε γνωστό το περιεχόμενό της. Από τη μια μείωση του χρέους και οικονομική στήριξη. Από την άλλη  πρόβλημα, στήριξη και ουσιαστικά κρατικοποίηση των Τραπεζών, πρόβλημα στα ασφαλιστικά Ταμεία, εμπράγματες εγγυήσεις  και εν τέλει δέσμευση  για την καθημερινή εποπτεία της οικονομίας και των μέτρων με την διαρκή παρουσία της τρόϊκας . Δηλαδή η χώρα μας για τα προσεχή άγνωστης διάρκειας χρόνια  θα τελεί υπό καθεστώς όχι πλέον επιτήρησης που υπήρξε αναποτελεσματική,  αλλά διεθνούς «επιτροπείας» (οι νομικοί γνωρίζουν την έννοια της επιτροπείας που με απλά λόγια σημαίνει ότι κάποιες σοβαρές πράξεις του επιτροπευόμενου απαιτούν προηγούμενη έγκριση από το Δικαστήριο και από το συμβούλιο των συγγενών ). Από την πλευρά μας πρέπει  να δημιουργήσουμε μέσα στο 2012 πρωτογενές πλεόνασμα και αυτό με την πορεία των εσόδων, την ύφεση,  τις αδυναμίες που εξέθεσα στην αρχή  και την κατάσταση διάλυσης του κράτους θα απαιτήσει μέτρα και άλλα μέτρα ιδίως περικοπής δαπανών  σκληρότερα και πέρα από  τα προηγούμενα, πραγματικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, αύξηση της ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα . Περαιτέρω αποτέλεσμα και άλλη μείωση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων.

Αυτή είναι η κατάσταση και όποιος επιχειρήσει να την ωραιοποιήσει και να δημιουργήσει ψεύτικες ελπίδες  εξαπατά τον κόσμο. Στην ίδια κατηγορία και όσοι λαϊκίστικα θα συνεχίσουν να υπόσχονται νέα διαπραγμάτευση και λιγότερο επώδυνες λύσεις ( άλλωστε  έζησαν οι ίδιοι την έως αδιαφορίας συμπεριφορά των Ευρωπαίων ηγετών έναντι την Κυβέρνησης αλλά και της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής).

Σ’ αυτό το εφιαλτικό τοπίο θα κληθούν οι πολιτικοί φορείς να τοποθετηθούν θετικά ή αρνητικά στην δανειακή σύμβαση που θα έρθει σύντομα στο Κοινοβούλιο. Και το θέμα δεν είναι αν θα ζητηθεί η ψήφιση από  180 βουλευτές ή από 151. Το κρίσιμο θέμα είναι η στάση των πολιτικών δυνάμεων στην ψηφοφορία αλλά και μετά, στην εφαρμογή, όσων θα συμφωνηθούν.

Αμείλικτο μπαίνει πλέον το ερώτημα. Θα πούμε ναι ή θα πούμε όχι στην δανειακή σύμβαση και τις δεσμεύσεις που συνεπάγεται.   Ήρθε η ώρα της μεγάλης απόφασης και της ανάληψης της τελικής ευθύνης από όλους.

Από τη μια η Ευρώπη το Ευρώ και η βοήθεια με σκληρούς  όρους που ίσως φτάνουν μέχρι την μείωση της Εθνικής Κυριαρχίας.

Από την άλλη ο μοναχικός δρόμος του εφιάλτη της πτώχευσης, της δραχμής και της δήθεν Εθνικής αξιοπρέπειας , την οποία  έχουμε ήδη χάσει, διασυρόμενοι καθημερινά ως απατεώνες και υπεξαιρέτες των δανείων που κατασπαταλήσαμε αλόγιστα, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ζωή του απλού Έλληνα

Ήρθε η ώρα να μετρηθούν οι  δυνάμεις.

Από τη μια αυτοί  που προσβλέπουν στην Ευρώπη, στην δουλειά, στην ελπίδα  και  την συνολική αλλαγή των δομών της Ελληνικής πολιτείας. Αυτοί που βλέπουν την Ευρώπη σαν τη μόνη διέξοδο και  την μοναδική ευκαιρία ανάταξης, έστω μετά από κάποια δύσκολα  χρόνια.

Από την άλλοι οι καιροσκόποι που χρωστάνε και δεν θέλουν να πληρώσουν, αυτοί που κερδοσκόπησαν και πλούτισαν  παράνομα και ανήθικα και θέλουν  να αγοράσουν τα πάντα σε υποτιμημένες – σε δραχμές – αξίες, με τα κλεμμένα ή και τα νόμιμα που φρόντισαν έγκαιρα να βγάλουν στο εξωτερικό. Αυτοί που δεν θέλουν να χάσουν τον έλεγχο των Τραπεζών τους αδιαφορώντας για τις αποταμιεύσεις μας.

Η δική μου – προσωπική – επιλογή είναι με την Ευρώπη και θάθελα το κόμμα μου – και θα αγωνιστώ γιαυτό - να ψηφίσει θετικά στην δανεική σύμβαση ως τη μόνη έστω και αναγκαστική λύση ελπίδας.

Αυτονόητο θεωρώ ότι μετά την ψήφιση της δανειακής σύμβασης πρέπει να γίνουν εκλογές για να κληθούν όλοι – και ο Ελληνικός λαός – να τοποθετηθούν και να επιλέξουν το δρόμο και αυτούς που μπορούν να εγγυηθούν το μέλλον Αυτή θα ήταν η τελική και μόνη σωστή απόφαση ευθύνης της Κυβέρνησης.

Δημοσιεύθηκε  στο Κυριακάτικο φύλλο 29/30.10.2011 της εφημερίδας Το Πρώτο Θέμα)