Οι Αμετανόητοι

Του Γιώργου Δ. Ανδρέου

Η προχθεσινή «καταδίκη» της χώρας μας, μετά από την προσφυγή των Σκοπίων για την μη ένταξη στο ΝΑΤΟ της γείτονος «λόγω της απειλής άσκησης Veto από τη χώρα μας» το 2008 και οι αναλύσεις πολλών και διάφορων σε τηλεοπτικές εκπομπές για την 20ετή πλέον ιστορική διαδρομή του θέματος, επέτεινε την μελαγχολία που δημιουργεί σε μεγάλο κομμάτι των πολιτών αυτής της έρμης χώρας, η πραγματική διάσταση του θέματος. Τα γεγονότα είναι γνωστά πλέον σε όλους. Η ιστορία του λεγόμενου Σκοπιανού αποτελεί ένα ακόμα δείγμα της αυτοκαταστροφικής λογικής, του άκρατου λαϊκισμού, της έλλειψης πολιτικού ρεαλισμού αλλά και της απουσίας ιστορικής μνήμης, που διέπει την πολιτική πορεία του τόπου μας. Δημιουργήσαμε από το μηδέν και αναγορεύσαμε σε μείζον, ξοδεύοντας αλόγιστα, όπως ξοδεύαμε τα δανεικά σε υπερκατανάλωση, πολύτιμο διπλωματικό και εθνικό κεφάλαιο, σε ένα θέμα που θα μπορούσε να μην υπάρχει εξ αρχής ή να έχει αντιμετωπισθεί στην πορεία εύκολα και αποτελεσματικά. Και φτάσαμε στο σημείο να υφιστάμεθα διπλωματικές ήττες και να απειλούμαστε, στη μέση της χειρότερης στιγμής της εθνικής μας εικόνας στα μάτια των φίλων και συμμάχων μας του δυτικού κόσμου.

Το χειρότερο όμως είναι ότι κάποιοι εξακολουθούν αμετανόητοι να κάνουν πολιτική σπέκουλα στο εσωτερικό και να επενδύουν πολιτικά ακόμα και τώρα στην μέση της εθνικής μας παρακμής, σε έναν εκτός τόπου και χρόνου και αδικαιολόγητο πλέον εθνικισμό. Εξακολουθούν, με την ανοχή της απαθούς Ελληνικής κοινωνίας, να βγαίνουν στο προσκήνιο πατριδοκάπηλοι που εκμεταλλεύονται τις ιδιαίτερες ευαισθησίες του βόρειου τμήματος της χώρας μας. Θυμήθηκα συνειρμικά ένα κομμάτι από την ομιλία του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, κ. Αντώνη Σαμαρά στο Ηράκλειο Κρήτης που μου είχε κάνει τότε εντύπωση και ανατρέχοντας στο δελτίο Τύπου του κόμματος αυτού της Τετάρτης, 1η Ιουνίου 2011, Διάβασα, μελαγχολώντας περισσότερο, επί λέξει τα εξής που είπε μιλώντας:

«Ξέρετε ποιος είμαι. Λέω όχι, και εννοώ, όχι! Έχω λόγο και τον τιμώ. Κάποτε αρνήθηκα να υποχωρήσω και έμεινα 11 χρόνια σπίτι μου. Ύστερα γύρισα. Δεν γύρισα για να υποχωρήσω. Γύρισα για να παλέψω… Και το λάθος δεν το συνυπογράφω».

Ο άνθρωπος στην όποια διαδρομή του είναι φυσιολογικό και λογικό να σφάλει. Αρκεί τουλάχιστον να αναγνωρίζει τα λάθη του και να διδάσκεται από αυτά. Ο κ. Αντώνης Σαμαράς που μόνος αυτός δημιούργησε το θέμα και απέτρεψε την επίλυσή του, ρίχνοντας την Κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1993, επαναφέροντας στην πολιτική ζωή τον βαριά άρρωστο και ουσιαστικά άβουλο τότε Α. Παπανδρέου, που πλειοδότησε σε λαϊκισμό για το ίδιο θέμα και το συντήρησε αυτός και οι διάδοχοί του, είναι ο κύριος υπεύθυνος. Γιατί η επίλυση του προβλήματος τότε ήταν και άμεση και ιδανική τουλάχιστον για τα σημερινά δεδομένα. Ο κ. Α. Σαμαράς που έκανε το σκοπιανό προσωπική πολιτική του σημαία και ιδεολογία, αποδεικνύει ότι όχι μόνο δεν αναγνωρίζει σήμερα το λάθος του αλλά και δεν διδάχθηκε από αυτό, όχι μόνο σε σχέση με τις θέσεις του για το συγκεκριμένο θέμα, αλλά και σε επίπεδο γενικότερης πολιτικής συμπεριφοράς και πρακτικής. Έτσι τον Ιούνιο του 2011, με τον έμφυτο λαϊκισμό που τον διακατέχει, ταυτίζει την τότε «σθεναρή» στάση του στο σκοπιανό με την τώρα επίσης «σθεναρή» στάση του στο Μνημόνιο και υπερηφανεύεται μάλιστα και για τις δύο στάσεις. ‘Όμως η ζωή είναι αμείλικτη και σε αναγκάζει να κάνεις θεαματικές κολοτούμπες και να συνυπογράψεις και το λάθος και δήλωση μετάνοιας. Λογικά βέβαια, αν εννοούσε αυτά που έλεγε στην Κρήτη, θα έπρεπε και πάλι να φύγει και όχι , με την προοπτική της καρέκλας του Μαξίμου, να κάνει προσχηματικά τον δύσκολο υπερπατριώτη, θέτοντας ακόμα μια φορά σε άμεσο κίνδυνο την ίδια πλέον την ύπαρξη της χώρας.

Το πρόβλημα όμως είναι εν μέρει ο κάθε κ. Σαμαράς που ονειρεύεται την πρωθυπουργική καρέκλα αντί παντός τιμήματος. Το κύριο πρόβλημα είναι ότι στον τόπο μας ο λαϊκισμός εξακολουθεί να βρίσκει πρόσφορο έδαφος και η απουσία ιστορικής μνήμης καλά κρατεί. Αυτό το έλλειμμα έφερε τον κ. Σαμαρά αρχηγό της ιστορικής παράταξης της Νέας Δημοκρατίας και επίδοξο πρωθυπουργό. Τον έφερε ο ίδιος κόσμος, που ξέχασε ότι κάποτε τον κατηγορούσε ότι τον πρόδωσε. Μένει να δούμε αν ο λαός αυτός διδάχθηκε και διδάσκεται από τα πάθη του, ύστερα από όσα βλέπει να γίνονται κάθε μέρα και όσα πληρώνει από τους φωστήρες – αμερικανάκια του HARVARD - που αυτοαναγορεύονται σωτήρες και σθεναροί πατριώτες. Μένει να δούμε αν ο κόσμος που υποφέρει θα δει τελικά ποιοι υπηρετούν πραγματικά τα συμφέροντα της χώρας και τον μονόδρομο ευρωπαϊκό προσανατολισμό της, ποιοι είναι υπεύθυνοι και ρεαλιστές, ποιοι δεν κρύβουν την αλήθεια υποσχόμενοι ανώδυνες λύσεις και επαναδιαπραγματεύσεις που έχουν αποκλειστεί ρητά από τους σκληρούς και ανυποχώρητους δανειστές μας. Μένει να δούμε αν ο λαός αυτός θα στείλει τον κ. Σαμαρά αλλά και τον αδερφοποιτό του κ. Γιώργο Παπανδρέου για 11 ακόμα τουλάχιστον χρόνια, αν όχι δια παντός, στο σπίτι τους να αναλογίζονται ο ένας το μεγαλείο του Μεγαλέξανδρου της Μακεδονίας και ο άλλος τον Χαρίλαο Τρικούπη της εθνικής μας πτώχευσης.