Το Εθνικολαϊκίστικο συμφέρον

Του Γιώργου Δ. Ανδρέου

Στις δύσκολες μέρες που περνάει η χώρα ακούω όλο και πιο πολλούς κατά κανόνα  επισκέπτες των τηλεοπτικών παραθύρων  –πολιτικούς και μη -  να επικαλούνται το   Λαϊκό  και  το  Εθνικό Συμφέρον, ως το υπέρτατο αγαθό.  Λέξεις που  έχουν  αναγορευθεί  από τους πολιτικούς φορείς  σε    ιδεολογική καραμέλα -  στόχο και σκοπό της ζωής και της πολιτικής τους. Όλοι σχεδόν ονομάζουν   εαυτούς ως τους  κατ΄ εξοχήν υπέρμαχους, εκφραστές και «υπηρέτες» του  και  κατηγορούν   τους πολιτικούς ή και κοινωνικούς τους αντιπάλους ,  ως δεδομένους «από χέρι»  εχθρούς  του. Κι όλα αυτά  ανεξάρτητα αν από τις πράξεις, την πολιτεία και τη ζωή τους προκύπτει το αντίθετο. Το   Λαϊκό και  το  Εθνικό Συμφέρον  έχει γίνει δυστυχώς η βάση και η ουσία της  , όχι και τόσο νέας, μορφής  λαϊκισμού. Της επικινδυνότερης μορφής του θα έλεγα, που  επιχειρεί να εκμεταλλευτεί  – ως σανίδα πολιτικής σωτηρίας – τις πιο ευαίσθητες χορδές του Έλληνα και τις πολιτικοϊδεολογικές προκαταλήψεις και τα ταμπού, με τα οποία έχει διαπαιδαγωγηθεί και χειραγωγηθεί στο πρόσφατο παρελθόν.

Σήμερα όμως η οικονομική συγκυρία αποδεικνύει  ότι...
δεν πρέπει και δεν  μπορεί πλέον  να τίθεται το λαϊκό και το εθνικό συμφέρον, σε επίπεδο  ιδεολογιών. Οι πολιτικές ιδεολογίες έχουν δυστυχώς αποδεδειγμένα εξελιχθεί,  θάλεγα εκτραπεί στις μέρες μας,  σε υποκριτικές ταμπέλλες και  στολές παραλλαγής με στόχο την εξουσία, το προσωπικό, πολιτικό αλλά και οικονομικό  συμφέρον. Είναι ανάγκη  να τίθεται και να αξιολογείται  στη βάση  προτάσεων, θέσεων και κυρίως πρακτικών. Ειδικά σήμερα πρέπει όλοι μας ως πολίτες, που βιώνουμε την απογοήτευση της αποτυχίας, την αβεβαιότητα  του μέλλοντος και τον φόβο  της καταστροφής, να καθαρίσουμε το μυαλό μας από όσα μας εμποδίζουν να δούμε την πραγματικότητα. Γιατί, όσο και αν ακούγεται παράξενο, κάθε μέρα, οι απλοί πολίτες με την ενθάρρυνση ή την αποδοκιμασία θέσεων και απόψεων, με την συμπεριφορά και τις πράξεις μας, συμμετέχουμε άμεσα ή έμμεσα στις αποφάσεις και τις συμπεριφορές της πολιτικής ηγεσίας, από τις οποίες εξαρτάται τα μέλλον της χώρας και των παιδιών μας. Γιαυτό τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, επιβάλλεται, ως όρος επιβίωσης, να προσεγγίζονται οι θέσεις, οι προτάσεις και οι  πράξεις και παραλείψεις των πολιτικών φορέων του συνόλου της πολιτικής σκηνής, απροκατάληπτα,  με καθαρό μάτι, αυτί και μυαλό. Δηλαδή με προσόντα που λείπουν εμφανώς  από την παραπληροφορημένη και εν πολλοίς ιδεολογοληπτική Ελληνική κοινωνία. Μόνον έτσι, γιατί πολλοί προκατειλημμένοι αρνούνται ακόμα και να ακούσουν κάποιους ,  θα μπορέσουμε  να δούμε  καθαρά την αλήθεια και θα αποκαλυφθεί η απάτη και το δύσμορφο πρόσωπο της καταστροφής, που  κρύβεται κάτω  από την στολή  παραλλαγής κάποιων από αυτούς που εμφανίζονται ως  δήθεν υπηρέτες  του λαϊκού   και εθνικού συμφέροντος, αν και ευαγγελίζονται την καταστροφή.
Τέτοια στολή παραλλαγής  φοράνε σήμερα, όσοι, με την μεγαλόστομη επίκληση του λαϊκού και εθνικού συμφέροντος,  αρνούνται, είτε ευθέως και άμεσα είτε  έμμεσα και συγκαλυμμένα, τον  μονόδρομο ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, την μονόδρομη επιδίωξη της  σωτηρίας της μέσα από την ευρωπαϊκή συμμετοχή και αλληλεγγύη, την μονόδρομη ανάγκη παραμονής  στην ζώνη του ευρώ. Αυτοί είναι που εν τέλει σκέπτονται και δρουν   σε βάρος του   αληθούς  εθνικού και λαϊκού συμφέροντος, υπέρ του οποίου  κόπτονται.
Γιατί με τις  υποκριτικές εθνικολαϊκίστικες κορώνες – αποκορύφωμα του λαϊκισμού - είτε από τα δεξιά, υπό τον παγκοσμίως πρωτότυπο  νεολογισμό της «λαϊκής δεξιάς», είτε  και από τα αριστερά, παρά τον υποτιθέμενο διεθνιστικό ιδεολογικό χαρακτήρα της αριστεράς, επιχειρείται για μια ακόμα φορά η εξαπάτηση του κόσμου.  Οι κορώνες και  οι μεγαλόστομες  αναφορές  σε  «εθνικούς αγώνες και εθνικούς τσαμπουκάδες», οι προτροπές είτε άρνησης να επιστρέψουμε, τα δανεικά που κατασπαταλήσαμε ως χώρα, είτε  άρνησης   οποιασδήποτε συζήτησης με τους ευρωπαίους και τους δανειστές μας, οι  έωλες αόριστες και ανεδαφικές προτάσεις και υποσχέσεις  για  σκληρές διαπραγματεύσεις  και οι υποσχέσεις για ανώδυνες λύσεις, είναι το σύγχρονο πρόσωπο του λαϊκισμού και της  απάτης. Γιατί με το ψευδεπίγραφο ηθικό υπόβαθρο του εθνικού και λαϊκού συμφέροντος,  καλλιεργείται και  ενθαρρύνεται στον απλό απελπισμένο πολίτη, που δυσκολεύεται ι να αντιληφθεί την αλήθεια, σε πρώτη φάση  η  λογική του «κακού ξένου παράγοντα» που μόνο αυτός φταίει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και που σήμερα είναι η Γερμανία και οι βόρειοι Ευρωπαίοι, παλαιότερα η Αμερική,  που μας επιβουλεύονται και θέλουν να μας καταστρέψουν. Και σε δεύτερη φάση κτίζεται η εικονική πραγματικότητα ότι δήθεν μπορούμε  χωρίς οποιαδήποτε αλλαγή να διατηρήσουμε ανώδυνα το επίπεδο ζωής που έχουμε κατακτήσει με τα δανεικά, πυροδοτείται η κοινωνική συλλήβδην απόρριψη και   αντίδραση και εν τέλει η άρνηση του απλού πολίτη να δει  κατάματα την αλήθεια και να οδηγηθεί σε ρεαλιστικές  επιλογές. Έτσι, ιδιαίτερα  αυτοί οι απελπισμένοι πολίτες, όπως οι άνεργοι και οι φορτωμένοι με υποχρεώσεις που είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται δραματικά, οδηγούνται  να στηρίζουν  θέσεις,  προτάσεις και κυρίως  δήθεν λύσεις και επιλογές αδιέξοδες και χωρίς οποιαδήποτε προοπτική γιαυτούς του ίδιους . Προτάσεις ελκυστικές για  μια  εθνικά υπερήφανη αρνητική στάση έναντι των δανειστών και εταίρων μας, που όμως δεν λένε καθαρά τι θα φέρουν  την επόμενη μέρα. Προτάσεις που  στην ουσία βλάπτουν και το προσωπικό  και  το κοινωνικό και εν τέλει το εθνικό και λαϊκό συμφέρον. Κι όλα αυτά αν και όλοι γνωρίζουν ή υποψιάζονται ότι αν δεν γίνουν σαρωτικές δομικές αλλαγές στο φαύλο σημερινό σύστημα της διαφθοράς και της συναλλαγής, η έκταση της καταστροφής θα είναι τέτοια, που  ούτε ο άνεργος, ούτε ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό ή τον δημόσιο τομέα, ούτε ο αυτοαπασχολούμενος και κυρίως οι νέοι θα έχουν ελπίδα για τα επόμενα πολλά χρόνια. Κλειστά λοιπόν τα αυτιά στις σειρήνες του εθνικολαϊκισμού.

   Ο Γιώργος Ανδρέου (www.andreou-giorgos.gr) είναι Δικηγόρος , μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου και Υπεύθυνος του Τομέα Δικαιοσύνης, της Δημοκρατικής Συμμαχίας.       

Μότο: Το   Λαϊκό και  το  Εθνικό Συμφέρον  έχει γίνει δυστυχώς η βάση και η ουσία της  , όχι και τόσο νέας, μορφής  λαϊκισμού. Της επικινδυνότερης μορφής του θα έλεγα, που  επιχειρεί να εκμεταλλευτεί  – ως σανίδα πολιτικής σωτηρίας – τις πιο ευαίσθητες χορδές του Έλληνα και τις πολιτικοϊδεολογικές προκαταλήψεις και τα ταμπού, με τα οποία έχει διαπαιδαγωγηθεί και χειραγωγηθεί στο πρόσφατο παρελθόν.