Να το πω φθορά; Να το πω αλλοίωση; Να το πω νόθευση; Να το πω φυσιολογική εξέλιξη; Να το πω απλά δική μου ιδιοτροπία και εμμονή προσκόλησης στα παλιότερα; Όπως να 'ναι το λέω. Σημασία έχει το τί νιώθω. Κι αυτό που νιώθω είναι ότι τα πάντα γύρω μου έχουν χάσει τη γεύση, το άρωμα, το νόημα και την αξία τους. Πάει καιρός τώρα που το νιώθω και που παρατηρώ ότι η λίστα αυτή όλο και μακραίνει, τα νοθευμένα όλο και πληθαίνουν. Λες και ζούμε σε μια εποχή αποστεωμένη, ξερακιανή δίχως ποιότητα, ρομποτοποιημένη, ψυχρή και ψυχαναγκαστική που απλά μέσα σ'αυτή κάποιες μεστές και αξιόλογες προσπάθειες αχνοφαίνονται ίσα-ίσα για να μην αποθαρρυνόμαστε. Όλα έχασαν την κύρια ιδιότητα που κάποτε τα προσδιόριζε.
Οι σοκολάτες γάλακτος την απέραντη απολαυστικότητά τους.Ο ελληνικός καφές το πλούσιο, γεμάτο άρωμά του.
Οι διαφημίσεις την ευρηματική ευστοχία τους (εκτός ελαχίστων).
Οι συνθέτες την πρωτότυπη έμπνευσή τους.
Τα πρετ-α-πορτέ την ίσια ραφή τους.
Η νυχτερινή διασκέδαση τις μεγάλες φίρμες. Το ραδιόφωνο την καλή του ανατροφή και τη μαγεία.
Οι δημοσιογράφοι το δημοσιογραφικό τους δαιμόνιο.
Η τρομοκρατία τη φιλολαϊκή ιδεολογία της.
Ο Έλληνας την αρχοντιά του.
Οι μάγκες τη μαγκιά τους.
Κι εγώ το κέφι μου.
Ένας αχταρμάς η ζωή μας μετριότητας και ανοστιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια σε greekglish δεν θα δημοσιεύονται