Η ομιλία του Υπουργού κ. Μανιτάκη στο Δίστομο‏

Βρήκαμε - με καθυστέρηση... - και δημοσιεύουμε ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας του Υπηρεσιακού Υπουργού Εσωτερικών καθηγητή κ. Αντώνη Μανιτάκη στο Μαυσωλείο Διστόμου για τα 68 χρόνια από τη Σφαγή της Μαρτυρικής κωμόπολης της Βοιωτίας. Την δημοσιεύουμε όχι μόνο για λόγους ιστορικούς/αρχειακούς αλλά γιατί ήταν μια μεστή ομιλία που έκανε αίσθηση  για την επικαιρότητά της και αρκετοί συμπατριώτες μας την αναζήτησαν: 

Εκπροσωπώντας την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Παναγιώτη Πικραμμένο, ήρθα σήμερα εδώ για να υποκλιθώ, μαζί με σας, και με ολόκληρο τον ελληνικό λαό στα αθώα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας στο Δίστομο, της 10ης Ιουνίου του 1944. Συγκεντρωθήκαμε σήμερα εκπρόσωποι της πολιτικής, στρατιωτικής, θρησκευτικής και τοπικής κοινωνίας, κάτοικοι του μαρτυρικού αυτού τόπου για να δείξουμε με την συμβολική τελετή της σημερινής ημέρας ότι η θύμηση μας δεν έχει, ευτυχώς, ξεθωριάσει 68 χρόνια μετά. Η μνήμη των θυμάτων παραμένει αιώνια. Μαζί όμως με τη μνήμη κρατάμε μέσα μας ζωντανή όσο ποτέ και την αποστροφή μας στη φρίκη του πολέμου και πιο συγκεκριμένα στη φρίκη που προκαλούν σε ολόκληρη την ανθρωπότητα θηριωδίες, που χαρακτηρίζουν  φασιστικά καθεστώτα όπως αυτό του ναζισμού.

Διότι η μαζική σφαγή άμαχων θυμάτων, μωρών, παιδιών και γυναικών στο Δίστομο, λίγους μόνο μήνες μετά από την κατάρρευση του χιτλερισμού είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα ενός ολοκαυτώματος. Μια τραγική και αδιάψευστη μαρτυρία του που καταλήγει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς και τί παράγει μια ιδεολογία που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως αντικείμενα, μέσα στην εξυπηρέτηση ενός κρατικού σκοπού. Δεν αρκείται στον εξευτελισμό και στην περιφρόνηση του ανθρώπινου προσώπου, στην εκμηδένιση της ανθρώπινης προσωπικότητας, αλλά μηχανεύεται την εξαφάνισή του, την πολτοποίηση του ατόμου. Δεν ανέχεται βέβαια τη διαφορά και δεν σέβεται τη γνώμη του άλλου.

Την φρίκη του Διστόμου και της ναζιστικής κατοχής ο ελληνικός λαός την έζησε λίγο πριν από την απελευθέρωση, όταν μέσα από την καταστροφή την πείνα και την απελπισία ενωμένος πασχίζει να σχηματίσει εθνική κυβέρνηση για την ανασυγκρότηση της χώρας.

Υπάρχει όμως και ένας τρίτος λόγος, παράλληλα με την ενθύμηση και τον αποτροπιασμό που μαζευτήκαμε σήμερα εδώ:

Ήρθαμε εδώ για να διδαχθούμε από το χθες για το σήμερα, να φωτίσουμε το σήμερα από το χθες. Η χώρα διέρχεται μια πρωτοφανή οικονομική κοινωνική και πολιτική κρίση, η κατάσταση είναι απελπιστική. Το ξέρουμε το βλέπουμε το ζούμε. Αναζητούμε όλοι μας, πολίτες και Πολιτεία απεγνωσμένα κάποια διέξοδο μέσα από το δημοκρατικό μας πολίτευμα: την προσφυγή στην κρίση και τη βούληση του κυρίαρχου λαού, την οποία αναμένουμε με αγωνία και με ελπίδα στις 17 Ιουνίου. Το χθες και όλη μας η ιστορία μας διδάσκει ότι σε κρίσιμες στιγμές, όταν διακυβεύεται η υπόσταση της πολιτείας μας, όταν η κοινωνία είναι παραζαλισμένη και η οικονομία έχει παραλύσει, το μόνο όπλο που διαθέτουμε είναι η διατήρηση τα ενότητας του λαού. Οφείλουμε να συνεννοηθούμε και να συμπτύξουμε όλοι μαζί ένα εθνικό μέτωπο αντιμετώπισης της κρίσης και κατάστρωσης ενός σχεδίου για την ανασυγκρότηση της χώρας,  υπερβαίνοντας ή παραμερίζοντας ιδεολογικές αγκυλώσεις και ανυπέρβλητες πολιτικές διαφωνίες.

Αυτό θα τονώσει την εθνική μας αυτοπεποίθηση και την πίστη στον εαυτό μας.

Οφείλουμε ως χώρα κατ΄ εξοχήν ευρωπαϊκή, σε συνεργασία με τα κράτη και τους λαούς της  Ευρώπης, να αγωνιστούμε μέσα από τα συλλογικά όργανα της ΕΕ, στην οποία ανήκουμε τώρα εδώ και σαράντα χρόνια, για να δείξουμε ότι ξέρουμε, ότι μπορούμε, ότι θέλουμε να γίνουμε ξανά δυνατοί και περήφανοι για αυτό που είμαστε και κάνουμε.

Το οφείλουμε στον εαυτό μας, στα παιδιά μας, στους προγόνους μας, αφού πιστεύουμε και το δείχνουμε έμπρακτα με τις αλλεπάλληλες εκλογικές διαδικασίες στη Δημοκρατία. Με την εκλογή των αντιπροσώπων ο λαός γίνεται κύριος και υπεύθυνος της μοίρας του.

Με αυτές τις σκέψεις κλίνω προσωπικά το γόνυ και καταθέτω στεφάνι εκ μέρους της Πολιτείας στη σεπτή μνήμη των θυμάτων της μαρτυρικής πόλης του Διστόμου, με την πίστη ότι θυσία τους δεν πήγε και δεν θα πάει χαμένη