Tο πανηγύρι τελείωσε

του Γιώργου Δ. Ανδρέου

Το πανηγύρι  τελείωσε. Ο λαός απεφάνθη. Ο ενθουσιασμός και η ελπίδα από την ωραιοποιημένη εικόνα και τις προσδοκίες που φρόντισαν να καλλιεργήσουν τα κόμματα, θέλει λίγες ακόμα  μέρες να ξεφουσκώσει υπό την πίεση της οδυνηρής πραγματικότητας. Ελπίζω και εύχομαι οι προσδοκίες   που επενδύθηκαν σε σχέση με την επιθετική και απαιτητική «διαπραγμάτευση» του μνημονίου με τους Ευρωπαίους εταίρους μας να μην μετατραπεί σε ένα ακόμα «εθνικό φιάσκο». Τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει ολοκληρωθεί  ο σχηματισμός της Κυβέρνησης εθνικής ενότητας ή συνευθύνης ή όπως την ονοματίζει  ο καθένας από αυτούς που δέχθηκαν να συμμετάσχουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ελπίζω,  να μην πρυτανεύσουν οι διαφαινόμενοι μικροκομματικοί συσχετισμοί, που επηρέαζαν την σύνθεση των  Κυβερνήσεων της αποτυχίας  των τελευταίων ετών και να σχηματισθεί Κυβέρνηση των καλύτερων.

Τώρα λοιπόν που κατακάθεται σιγά  - σιγά το ροζ σύννεφο των προσδοκιών, είναι καιρός να ασχοληθούμε με την οδυνηρή  καθ’ ημέρα πραγματικότητα. Να δούμε – χθες - αυτό που ξεχάστηκε   στην προεκλογική περίοδο. Την αναμόρφωση του Κράτους και τις απολύτως αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, που θα το κάνουν σύγχρονο, αποτελεσματικό και λιγότερο σπάταλο. Να κάνουμε δηλαδή αυτό που κυρίως επιτάσσει η δανειακή σύμβαση και απαιτούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, ως προϋπόθεση της στήριξής τους.

Δεν υπάρχει πλέον χρόνος για υψιπετείς σχεδιασμούς, επιτροπές μελέτης από ειδικούς και εμπειρογνώμονες, που αποτελούν την προσφιλή Ελληνική  μέθοδο παραπομπής των θεμάτων στις καλένδες. Οι Υπουργοί που θα αναλάβουν είναι επιτακτική ανάγκη να ασχοληθούν άμεσα και αποφασιστικά με μικρές και μεγαλύτερες,  αλλά καίριες και αποτελεσματικές, παρεμβάσεις, λύνοντας πρακτικά πράγματα και διορθώνοντας δυσλειτουργίες, που γνωρίζουν καλά – στο πετσί τους – όσοι ζουν την Ελληνική επιχειρηματική πραγματικότητα. Η ανάπτυξη που ήταν προεκλογική πιπίλα όλων, δεν μπορεί να γίνει με το κράτος αυτό, έτσι όπως είναι στημένο.

Για να μην περιπέσω όμως και εγώ σε γενικολογίες,  θα αναφέρω κάποια παραδείγματα, που γνωρίζω από τη καθημερινή επαγγελματική μου δραστηριότητα.

Δεν χρειάζονται στις έδρες των νομών Δασαρχεία  και Διευθύνσεις Δασών που κάνουν ουσιαστικά την ίδια δουλειά και παράγουν γραφειοκρατία και λειτουργικά έξοδα. Με την ενοποίησή τους σε μία ενιαία  Δασική Υπηρεσία, εκτός από τον περιορισμό των εξόδων  (διπλοί Διευθυντές, διπλά κτίρια, αυτοκίνητα, εξοπλισμός κλπ), θα περισσέψουν εκατοντάδες έμπειροι δασικοί υπάλληλοι, που  μπορούν να μεταταγούν εν μέρει στην Πυροσβεστική, που είναι απολύτως αναγκαίοι για την δασοπυρόσβεση.

Δεν χρειάζονται και πρέπει να καταργηθούν άμεσα οι κοστοβόροι και ουσιαστικά ανενεργοί Φορείς Διαχείρισης  Εθνικών Δρυμών, για δουλειά που μπορεί να κάνει η ενιαία Δασική Υπηρεσία, που θα πάρει και το σήμερα αργόμισθο προσωπικό τους.

Ανάλογη ενοποίηση   μπορεί να γίνει   και στις διάφορες αρχαιολογικές Υπηρεσίες – Εφορείες (προϊστορικών, κλασσικών, Βυζαντινών, νεωτέρων κλπ) και Συμβούλια, που δημιουργούν απέραντη γραφειοκρατία και λειτουργικό κόστος, γιατί παρεμβαίνουν άμεσα σε κάθε  επενδυτική δραστηριότητα.

Αντίθετα χρειάζεται να συσταθούν  άμεσα ειδικές Υπηρεσίες, στο Κέντρο και κατά Περιφέρεια ή Αποκεντρωμένη Διοίκηση, στις οποίες θα μεταταγούν οι δασολόγοι και οι αρχαιολόγοι που θα περισσέψουν, οι οποίες θα  εξετάζουν  και θα  εγκρίνουν  σε μία στάση τις Περιβαλλοντικές  Μελέτες,  που απαιτούνται για την υλοποίηση επενδύσεων. Οι εγκρίσεις των Μελετών αυτών είναι αυτές που καθυστερούν τις επενδύσεις. Έτσι με την ταυτόχρονη κατάργηση της   χρονοβόρας  και κοστοβόρου   «γνώμης» των συναρμόδιων Αρχών, που ταλανίζουν και αποθαρρύνουν τους επενδυτές, θα επιταχυνθούν οι εγκρίσεις και θα διευκολυνθούν οι επενδύσεις, που είναι ο μοναδικός δρόμος επίτευξης της περιβόητης και πολυπόθητης  ανάπτυξης.

Τέτοια παραδείγματα, μικρών παρεμβάσεων, χωρίς απολύσεις και κοινωνικό πρόβλημα, συνδυασμένων με μεγαλύτερες (π.χ. την  κτηματογράφηση, το Δασολόγιο και την  Χωροταξική  οργάνωση της χώρας που μπορούν να γίνουν ταυτόχρονα)   μπορούν να γίνουν άμεσα,  για να διευκολυνθεί η ανάπτυξη. Και  υπάρχουν άπειρα. Αρκεί να υπάρχει βούληση και κυρίως θάρρος.  Αλλιώς θάχουμε μία από τα ίδια.