Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ Η ΜΟΝΟΕΘΝΙΚΗ !

Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος

Είναι φορές

που συλλογιέμαι πόσο, ίσως, για κάποιους ακαταλαβίστικο

ακούγεται το τραγούδι του αίματός μου!

Το τραγούδι αυτό

που γλυκανατριχιάζω, καθώς το τραγουδώ !

Κι όμως,

εγώ θα επιμένω και θα κοιτώ… και θα μιλώ…

και θα τα γράφω στη γλώσσα των αγαλμάτων,

γιατί η γλώσσα αυτή δεν είν’ μονάχα για μιλιά !

Είναι του κόσμου η θωριά.

Του κόσμου η θεώρηση… της Τέχνης και της Δημοκρατίας

αιώνων η απανεμιά !

Λόγος πολιτισμού και … παραδειγματισμού !

Μα κι απ’την άλλη,

γλώσσα κάποιες φορές της μιζέριας… της γκρίνιας,

“βραχνών φωνασκιών” στους δρόμους συνταξιούχων,

μα και χειρονομούντων ένστολων ραβδούχων…

Υγείας “ μικροπωλητών” γιατρών μες στα νοσοκομεία,

μα και Δασκάλων ταπεινών αιφνίδια διαμαρτυρία !”

Κι όμως,

Πατρίδα μου η γλώσσα Αυτή !

Η γλώσσα μου η Μονοεθνική !

Αυτή, η αδυναμία μου, μα και το Μεγαλείο μου !

Ίσως και η “ αιχμαλωσία μου”, να ζω και να μιλώ

πότε στα βύθη και πότε στον αφρό.

Θα μείνω, λοιπόν,

σ’Αυτή, τη γλώσσα μου την Πατρογονική,

μα και ψηλά,

πάνω στους όχτους του Πλειστού,

σαν ένας συνταξιούχος των πεντακόσιωνε ευρώ !

Ένας συμβασιούχος, που ίσως αύριο… ν’απολυθώ !

Ένας εργάτης, στα δυο μαδέρια της οικοδομής !

Ένας νεόπλουτος, μιας ανερμήνευτης στιγμής !

Ένας υπάλληλος, του ονείρου και της… παρακμής !

Ένας, χωρίς ταλέντο, στραβογραφιάς, γκρινιάρης ποιητής !