Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ Η ΜΟΝΟΕΘΝΙΚΗ ! (Δεύτερο και τελευταίο.)

Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος

Η μοναξιά σου

Πατρίδα μου, ψυχή μου, ακριβή !

« Ότε κατά φυλάς και Έθνη κατεμερίσθη η γη !»

Κι ο λόγος σου Ομηρικός.

Αρχέγονος, ανάδελφος, λαμπρός, όπως

κυμβάλου αρμονικός ρυθμός !

Στην πέτρα χαραγμένος!

Της Θάσου και της Σαμοθράκης !

Της Κρήτης και της Ακαρνανίας !

Εν Αλιάρτω

στην πέτρα του τάφου της Αλκμήνης,

και σ’όλες αυτές της ιερής κληρονομιάς,

με τη συλλαβική γραφή, τους φθόγγους και τις λέξεις,

που αιφνιδίως

ξεπροβάλλουνε, κατά καιρούς, από τη χθόνια “ φυλακή”

ως αναπόδραστοι χρησμοί !

Κι έτσι το μπόρεσες

και πάντα θα το μπορείς, ψυχή μου,

τις μάχες σου να δίνεις σε κάθε του κόσμου αλλαγή,

κι όρθια να στέκεις,

Μονάχη πάντα κι Ακριβή !