Μια αλήθεια για την παιδεία

Του Γιώργου Δ. Ανδρέου

Επιμένουμε μονότονα στην ανάγκη να ειπωθούν κάποτε  σ’ αυτό τον τόπο αλήθειες, έστω και  πικρές. Επιτέλους όχι άλλη επικοινωνία.  Όμως  οι κυβερνώντες, από χρόνια  πιστεύουν  πως ο λαός ξεχνά εύκολα όσα λένε, για να υφαρπάσουν την ψήφο του. Και δίκαια, γιατί τους ξαναψηφίζει. Έστω και αν η ζωή αμείλικτη  διαψεύδει τις υποσχέσεις και τις δεσμεύσεις τους.

Όμως τώρα τα πράγματα σκούρυναν  και η καταιγίδα ήρθε. Τώρα  έρχονται  μέτρα δυσβάστακτα για τον αλλιώς μαθημένο, υπερχρεωμένο και δε(σμευ)μένο  με υποχρεώσεις, πέρα από τις δυνάμεις του,   απλό πολίτη. Που βλέπει να καταρρέει το οικοδόμημα της ζωής του, είτε  άνεργος , είτε γιατί τα εισοδήματά  του δεν μπορούν να καλύψουν τις υποχρεώσεις και τον τρόπο ζωής που συνήθισε.  

Στον πολίτη αυτόν  τάζουν γρήγορη ανάπτυξη και ελπίδα γρήγορης παλινόρθωσης του  χαμένου, ανεπιστρεπτί, τρόπου ζωής μας. Για να χρυσώσουν το πικρό – φαρμάκι-  χάπι των νέων μέτρων.

Θα ήταν καλύτερα  να έλεγαν τι μας μέλλεται και τι έρχεται με απλά και κατανοητά λόγια. Όχι  για την περίπτωση της δραχμής, που είναι το χειρότερο σενάριο για την χώρα. Αλλά για την  περίοδο  δημοσιονομικής προσαρμογής, αν πάνε όλα καλά με την Ευρώπη. Δηλαδή  τουλάχιστον μέχρι το 2020. Χωρίς να λάβουμε υπόψη την πολυδιαφημισμένη «επιμήκυνση» (φάρμακο  «δια πάσαν  νόσον»).

Να μας πουν πρώτα απ’ όλα ευθέως πως η οικονομία μας θα αργήσει να ανακάμψει κι αυτό θα γίνει με πολύ αργό ρυθμό. Και η ζωή από δω και πέρα θα  στηριχθεί, όχι επειδή το έχουν σχεδιάσει όπως θάπρεπε, αλλά βιαίως και από ανάγκη, στην πρωτογενή παραγωγή. Η χώρα θα στηριχθεί τα προσεχή χρόνια στην αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή, τον τουρισμό, τη ναυτιλία  και τη βιομηχανία  και όχι στην οικοδομή και τις υπηρεσίες, όπως γινόταν στην περίοδο των παχιών αγελάδων.

Να πουν, οι πολιτικοί, ευθέως  πως αυτό σημαίνει πως από αύριο θα χρειαζόμαστε κυρίως αγρότες, κτηνοτρόφους, ειδικευμένους βιομηχανικούς τεχνίτες, εργάτες, ναυτικούς  και εργαζόμενους στον τουρισμό. Πως  η χώρα δεν αντέχει, ούτε θα μπορεί να απασχολήσει τον ιλιγγιώδη  αριθμό πτυχιούχων  -   επιστημόνων  που παράγει το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Πως οι απόφοιτοι Πανεπιστημίων και ΤΕΙ, σε πολύ μικρό αριθμό θα μπορέσουν να απασχοληθούν στο αντικείμενο που σπούδασαν. Θα υποχρεωθούν, από την ανάγκη να επιβιώσουν,  να κάνουν τις δουλειές που θα ζητάει η οικονομία, χωρίς «Αλβανό». Όχι πως αυτό είναι κατ’ ανάγκη κακό. Αρκεί να το ήξεραν όταν σπούδαζαν.  Είναι θέμα με τι όνειρα σπούδασαν και τι νοοτροπία απόκτησαν οι σημερινοί και αυριανοί πτυχιούχοι.   Το όνειρο του μέσου Έλληνα, που θυσίαζε τις οικονομίες και τη ζωή του: «για να σπουδάσουν τα παιδιά του κι αν μπορέσει να τα βάλει στο δημόσιο» κατέρρευσε.

 Τόσα χρόνια στέλνονταν στον Καιάδα  οι λίγες  έντιμες φωνές, που ψέλλιζαν την ανάγκη να συνδεθεί η παιδεία με την οικονομία. Δεν μπορεί πλέον αυτός ο τόπος να απορροφήσει και να δώσει  δουλειά στους αμέτρητους  γιατρούς,  δικηγόρους,  μηχανικούς, τους καθηγητές και  όλες  τις ειδικότητες, που βγάζουν τα Ελληνικά Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, και σ’ αυτούς που δεν επιτυγχάνουν εδώ και πάνε έξω.

Φοβάμαι πως,  είτε το θέλουν είτε όχι, οι κυβερνώντες , κι αυτό θα γίνει σύντομα,  θα μειώσουν δραστικά και  δραματικά, τον αριθμό των εισακτέων στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ,  αλλά και τον αριθμό των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.

Γιατί όμως, αφού το βλέπουν, όχι μόνο δεν κάνουν τίποτα, αλλά και δεν ενημερώνουν και προϊδεάζουν τον κόσμο, για να κάνει το κουμάντο του. Τον αφήνουν να  ξοδεύεται από την πρώτη λυκείου στα φροντιστήρια και να ελπίζει. Αντίθετα – αποθέωση του  λαϊκισμού - κατάργησαν το 10, που είχε καθιερωθεί σωστά, ως βάση εισαγωγής στα ΑΕΙ.

Έτσι όμως ο κόσμος  θα αντιδράσει, όπως αντιδρούν, και επί της ουσίας (δικαίως ή αδίκως)  και επί της κοροϊδίας, οι ένστολοι, οι Δικαστές και  οι Γιατροί κραδαίνοντας την ψεύτικη  προεκλογική υπόσχεση του Πρωθυπουργού και της Τρόϊκας των αρχηγών της συγκυβέρνησης,  πως δεν θα θιγούν  τα «ειδικά μισθολόγια». Ή όπως θα αντιδράσουν  οι υπόλοιποι  θιγόμενοι,  από την καταρράκωση της προγραμματικής  συμφωνίας  Κυβερνητικής συνεργασίας των τριών  και την υπερπήδηση  των κόκκινων γραμμών (απολύσεις στο  δημόσιο, όριο ηλικίας συνταξιοδότησης τα 67,  μείωση αποζημιώσεως απολύσεως κλπ).

 Τα ψέματα και η επικοινωνιακή διαχείριση οδηγούν τον κόσμο σε ακραίες επιλογές. Ίσως περισσότερο από  τα μέτρα αυτά καθ’ εαυτά. Και  καταρρακώνουν την ελάχιστη πλέον εμπιστοσύνη του  στο πολιτικό σύστημα.