ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΑΣ ΤΟ ΒΟΥΝΟ

 

του Γιάννη  Αν. ΛOYKA

                                                                     

           

1

Δε με φωνάζουν Παρνασσό,

δε με καλούνε Γκιώνα,

δε φτάνω στο υψόμετρο

κι αυτόν τον Ελικώνα.

2

Τα ονόματά μου είναι δυο :

“Κίρφη” είναι τo αρχαίο

και “Ξεροβούνι”, αν θέλετε,

το πιο γνωστό και νέο.

3

Έχω λαμπρές περγαμηνές,

στοιχεία ιστορικά,

ο Στράβων με ανέφερε

στα “Γεωγραφικά”.

4

Στους πρόποδες του όρους μου

ρέει εποχικώς

διαμέσου των αιώνων

Πλειστός ο ποταμός.

5

Κι από την άλλη την κλιτύ,

τη δασοφυτεμένη,

η ξακουστή” Σχιστή οδός”

ήταν σχηματισμένη.

6

Από τα χρόνια τα παλιά

από εδώ διαβαίναν

απεσταλμένοι, κήρυκες

για το χρησμό πηγαίναν.

7

Τη φύση την ευγνωμονώ

και τον  Θεό αντάμα

που έφτιαξαν στα πόδια μου

ετούτη την κοιλάδα.

8

Κι οι άνθρωποι τη φύτεψαν

με δέντρα ευλογημένα,

που βγάζουν λάδι και ελιά

στον κόσμο ξακουσμένα.

9

Μπορεί χωριά στην πλάτη μου

να μην είναι χτισμένα,

μα καμαρώνω τα χωριά

τα απέναντι από μένα.

10

Και πρώτα την Αράχωβα,

νυφούλα στολισμένη,

απ’τις πλαγιές του Παρνασσού

να είναι κρεμασμένη.

11

Την εκκλησιά του Αγιωργιού

πολύ την ευλαβούμαι,

στα σκαλοπάτια τα πολλά

μαζί θε ν’ανεβούμε.

12

Πιο κάτω, χαμηλώνοντας,

Δελφοί οι φημισμένοι,

παγκόσμια κληρονομιά

στον κόσμο χαρισμένη.

13

Τι Στάδιο, τι Θέατρο,

τι Θόλος, τι Μαντείο,

ανθρώπινου πολιτισμού

άφταστο μεγαλείο!

14

Μετά, το μάτι χάνεται

στον πράσινο ελαιώνα,

που τον κοιτά απ’ απέναντι

η ξαδερφή μου η Γκιώνα.

15

Κι αν κουραστεί το μάτι μου

απ’ το πολύ το πράσινο,

λοξοκοιτάω  απέναντι

στο απέραντο γαλάζιο.

16

Δυο θάλασσες γειτόνισσες

σε άλλες αποχρώσεις,

δώρα της φύσης και οι δυο

ποια να’χεις, ποια να δώσεις!

17

Μέσα σ’αυτήν την ομορφιά

περνάω τους αιώνες,

μα την ψυχή μου αγγίζουνε

του ανθρώπου οι αγώνες.

18

Μόνο ένα παράπονο

έχω να σας εκφράσω :

το όνομά σας μ’αδικεί,

είμ’ όλο ένα δάσος!

19

Στο δάσος το ελάτινο,

που έχω για καμάρι,

κεραίας δάσος φτιάξατε,

ο διάολος να με πάρει.

20

Κι όπως πάνε τα πράγματα,

αν κι είμαι  Ξερο – βούνι,

τ’ όνομα θα μ’ αλλάξετε

θα γίνω “ Κεραιο – βούνι”.

21

Εγώ δεν είμαι Παρνασσός

Λιβάδι εγώ δεν έχω,

και μόνο αναμεταδοτές

έχω να σας προσφέρω.

22

Κι αν σήμα εσείς δεν έχετε,

καθόλου εγώ δε φταίω,

τον “Έξυπνό σας Οικισμό”

εγώ για σας τον κλαίω.

23

Δε με φωνάζουν “Παρνασσό”,

“Κίρφη” μ’ έχουν ξεχάσει,

μα εγώ το Ξηροβούνι σας

σας έχω αγκαλιάσει!

           

Με σεβασμό στην Ιστορία και τη Φύση,

                                                                                     ΙΑΛ

§  ΥΓ :     Θεωρώ ότι η πιο συγκλονιστική θέα προς την  “Κίρφιν” είναι αυτή από το Αρχαίο Θέατρο Δελφών, σε ώρα παράστασης. Ευτυχώς, φέτος είχαμε αυτή την ευκαιρία - μετά από δεκαετίες – χάρη στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου. Ίσως αυτό με παρακίνησε να γράψω μερικούς στίχους για το παραμελημένο “Ξηρουβούν’”, το οποίο κυριολεκτικά και μεταφορικά ζει στη σκιά, αλλά και στον ίσκιο του Παρνασού.  Έτσι σαν κάποιο “χρέος” αλλιώτικο, μιας μη “χρεωκοπημένης” Ελλάδας. Της Ελλάδας του Πολιτισμού…