Το λιγνό τραγούδι της ελιάς!

 

 

Μαυρόπουλος  Χρίστος.

 

Το  λιγνό  τραγούδι  της  ελιάς!

 

Παλιοί, βαριοί  χειμώνες, παλιές  αξέχαστες  εικόνες!

 

 

Νοέμβριος, τ’ αγάλματα  των  πάγων  στα  ψηλώματα…

Στον  ελαιώνα  κάτω  άντρες – γυναίκες  στη  σειρά…

Ο  σιωπηλός  καρπός  αγάλι-αγάλι  να  γιομίζει  τα  σακκιά…

Τα  παγωμένα  χέρια….

Τα  δάχτυλα  τα  σκασμένα, τα  ξύλα  κι  η  βιαστική  φωτιά…

Της  “Μηχανής”  το  σούρηγμα  στο  γιόμα  κι  άντε  να  πάρουν  μια  χαψιά…

Στο  γάβανο  η  φασουλάδα, στο  κλειδοπίνακο  οι  ελιές, στη  βίκα  το  κρασί…

“Άντε  αγωνιάτε  να  τελέψουμε  πριν  φτάσει  του  ΧΡΙΣΤΟΥ  η  Μεγαλογιορτή!”

 

 

Και  στο  λιοτρίβι  ο  μπάρμπα  Ζάχος, ο  Μαγρεπής  ο  Γιώργης,

πρώτοι  της  “Μηχανής”  πολίτες,

κι  ο  Μπεζεντές, ο  Δασαργύρης να  κουβαλάνε  με  τα  ζα…

Πολλά  τα  μπράτσα  τρόγυρα  κι  ο  σιωπηλός  καρπός  στα  “μάρμαρα”, στ’ αλώνι,

αγόγγυστος  να  λιώνει, μ’ ένα  λιγνό  τραγούδι  στη  χρυσαφένια  αλέστρα.

Ν’ αναδιπλώνονται  οι  “σφυρίδες”,

χέρια  με  βιάση  να  γιομόζουν  “ζυμάρι”  τις  κοιλιές  τους…

Να  ιδροκοπά  η  πρέσσα…

Και  στη  φαρδειά, ξύλινη  κολύμπα, χρυσάφι  το  λάδι  να  γεννοσποριάζει…

Και  με  το  “τάσι”  ελπίδες  ν’ αναμετριούνται  όνειρα,

στορήματα  γλυκά, στη  φαρμακούσα  ζήση  του  χειμώνα!

 

Και  τα  παιδιά, οι  ευλογημένοι  της  ζωής  μας  “πρίγκηπες”,

να  κρουτσανίζουν  λαίμαργα, στο  λάδι  βουτηγμένο  καψαλιστό  ψωμί.

 

 

 

Και  να  καλοκαθίζει, κείνα  τα  χρόνια  τα  “φτωχά”,

του  νοικοκύρη  ο  νους  και  η  καρδιά 

που  θάχει  βιος  για  του  κοριτσιού  την  παντρειά…

Σκουτιά  να  πάρει  για  τ’ άλλα  τα  παιδιά,

στάρι, κι  όλα  τ’ αποδέλοιπα  του  σπιτιού  χρειασίδια…

Και  για  γουρούνι  ένα  κομμάτι, με  λάδι  ίσα  κι  ίσα  η  οκά!

 

 

Και  οι  νοικοκυράδες  να  φκιάσουν  τηγανίτες

αρχόντους  να  φιλέψουν  κι  υποταχτικούς,

λεβεντονιούς  και  μοσκαναθρεμμένες  κόρες…

Και  για  τις  μεγαλογιορτές,

νεράτζι, κίτρο, κουραμπιέδες,

για  τις  βεγγέρες  τις  ξεχωριστές…

Νάχουν  και  δυο  δεκάρες  για  τα  παιδόπουλα 

που  με  αγγελικές  φωνές  τα  κάλαντα  θα  ψαλμουδίζουνε,

με  μάτια  φωτεινά  και  γελαστά,

μες  στου  προσώπου  τους  τις  τρυφερές  φωλιές!

 

 

 

Κι  ήτανε, θυμάμαι, αλλιώτικος  κι  ο  αγέρας,

Το  χνώτο  του  χωριού  κι  οι  μυρωδιές,

Στις  ρούγες  και  τους  μαχαλάδες,

Το  αύριο, ελπίδες  γλυκαντικές,

Κείνα  τα  ξαστοχημένα  πλιόνε  χρόνια,

Σε  άλλες  εποχές!

 

 

Βαριοί, παλιοί  χειμώνες, παλιές, αξέχαστες  εικόνες!