Στο βωμό της επικοινωνίας

Του Γιώργου Δ. Ανδρέου

 

Καλό είναι βέβαια να ανεβαίνει το ηθικό του κόσμου, που βολοδέρνει μεταξύ απελπισίας, απογοήτευσης και κατάθλιψης. Υπάρχουν όμως και όρια. Η τακτική του αντιπερισπασμού και των προπετασμάτων καπνού παραφορέθηκε. Άσε που υπάρχουν και θέματα υπερευαίσθητα, τουλάχιστον στην συνείδηση του λαού, που θάπρεπε να είναι στο επικοινωνιακό απυρόβλητο. 

Δυστυχώς όμως για τους κυβερνώντες η επικοινωνία (μόνο) καλά κρατεί. Έτσι κάθε φορά που η συγκυβέρνηση βρίσκεται στη γωνία, όπως τις τελευταίες μέρες με την διαπραγμάτευση για το χαράτσι στα ακίνητα και τις απολύσεις στο δημόσιο, ως δια μαγείας, εφευρίσκεται και βγαίνει στον αέρα θέμα – αντιπερισπασμός. Θέμα πιασάρικο, εύπεπτο για να μπορεί να γίνει πρωτοσέλιδο και να σπάσει την οδυνηρή επικαιρότητα της πίεσης της τρόϊκας, του τραπεζικού Βατερλώ, των απολύσεων στο Δημόσιο κ.ο.κ Θέμα που συνδυάζει την επικαιρότητα με εθνικά υπερήφανη στάση και δρα καταπραϋντικά στην λαϊκή απελπισία. 

Στην προηγούμενη διαπραγμάτευση με την τρόϊκα «έπαιξαν» ως αντιπερισπασμός οι ΑΟΖ και το φυσικό αέριο των θαλασσών μας, που θα έλυναν σύντομα όλα μας τα προβλήματα. Τις τελευταίες μέρες, στη μέση της πρόσφατης σκληρής διαπραγμάτευσης, βγήκαν πάλι στον αέρα οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις, το κατοχικό δάνειο και το Δίστομο. Ακούστηκαν νούμερα τεράστια, που σχεδόν ισοφαρίζουν το εθνικό χρέος, άρχισαν οι καθηγητικές και άλλες (από σχετικούς και ασχέτους) γνωμοδοτήσεις από τα τηλεοπτικά παράθυρα, για την νομική κ.λ.π. βασιμότητα των απαιτήσεων και τα εθνικά δίκαια. Και έντεχνα διοχετεύτηκε στην κοινή γνώμη, απ’ τη μια μεριά η εθνικά υπερήφανη στάση της Κυβέρνησης, που τολμά να ανακινεί σήμερα το θέμα αυτό και μάλιστα να στρέφεται κατά του υπ’ αριθμόν ένα εθνικού εχθρού, της Γερμανίας της κ. Μέρκελ, συνώνυμο του Χίτλερ για μερικούς. Απ’ την άλλη οι κυβερνητικοί και τρι-κομματικοί επικοινωνιολόγοι έριξαν, και άφησαν να αιωρείται, την ελπίδα ότι θα έρθουν τα χρήματα αυτά, πολλά χρήματα, που θα μηδενίσουν τις υποχρεώσεις μας, θα φέρουν την παλινόρθωση και μάλιστα σχετικά γρήγορα. Θα ανοίξουν οι δουλειές και τα κλειστά μαγαζιά, θα αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις και που ξέρεις μπορεί να ξανάρθουν τα μεγαλεία της μέχρι προχθές ζωής μας. Σπέκουλα και άγιος ο θεός. Άσε που αυτή τη φορά πέτυχαν να βάλουν στο παιχνίδι τους και τον ΣΥΡΙΖΑ, εκμεταλλευόμενοι την ειδική ευαισθησία για τα θέματα αυτά του κ. Μανώλη Γλέζου, αλλά και τους ούτως ή άλλους υπερεθνικιστές Γερμανομάχους του κ. Καμένου, πετυχαίνοντας με ένα σμπάρο τρία ή και περισσότερα τρυγόνια. 

Για να θέτεις αυτά τα σοβαρά και εν πολλοίς δίκαια θέματα, πρέπει να είσαι και να νοιώθεις δυνατός και ανεξάρτητος και όχι ψωμοζήτης, όπως εμείς. Να αποφασίζεις την διεκδίκησή τους και να την προσπαθείς δυνατά, συστηματικά, οργανωμένα και αποτελεσματικά και όχι να τα θυμάσαι όταν έχεις ανάγκη να στρέψεις αλλού την προσοχή του κόσμου. 

Γιατί αυτό είναι το θέμα εδώ. Ότι πρέπει κάποτε να μιλήσουν την αλήθεια και όχι να συνεχίζουν να κοροϊδεύουν τον κόσμο με φούμαρα και πράσινα άλογα. Και η αλήθεια είναι ότι αρνούνται συστηματικά να κάνουν τις θεσμικές αλλαγές που έπρεπε να έχουν γίνει και έχουν υποσχεθεί επανειλημμένα στους ευρωπαίους εταίρους και δανειστές, κάνοντάς τους καχύποπτους και εχθρικούς. Αντί μεταρρυθμίσεων, που αν και δεν κοστίζουν χρήματα, έχουν πολιτικό κόστος που δεν τολμούν να πάρουν, εκσφενδονίζουν στον κόσμο χρυσά χάπια, λες και απευθύνονται σε ανύποπτους ηλίθιους. Αντί να αποφασίσουν να κάνουν, το δύσκολο γι αυτούς, που είναι οι ανατροπές στις δομές, που θίγουν κατεστημένες καταστάσεις, κάνουν με ευκολία, το δύσκολο για τους πολίτες, που είναι οι οριζόντιες περικοπές και οι φόροι. Συνεχίζουν δηλαδή να παραπλανούν και να θυμώνουν και την τρόϊκα αλλά και κυρίως τους Έλληνες. Δεν γίνεται όμως δουλειά έτσι. Οι πολίτες που δεν θέλουν να καταλάβουν τι γίνεται και ελπίζουν με την καρδιά και όχι με το μυαλό, όλο και λιγοστεύουν. Όπως λιγοστεύουν και οι ευλαβείς πιστοί των κομμάτων. 

Δεν τα βλέπει άραγε αυτά ο πρωθυπουργός. Δεν αντιλαμβάνεται ότι ο κόσμος τα βλέπει, τα καταλαβαίνει πια και δυσανασχετεί. Κάθε μέρα και πιο πολύ. Ο κόσμος νοιώθει πως και αυτός έχασε το τσαγανό που έδειχνε να έχει μέχρι και πριν τα Χριστούγεννα και τό ‘ριξε στην πολλή επικοινωνία. Πως «κάθισε» και αυτός και έχει αφεθεί να τον παρασύρει, σα ναρκωμένο, το ποτάμι των ανίκανων παρατρεχάμενων, που αρνούνται τις ρήξεις στο βωμό των κομματικών ιερατείων και ποιμνίων. Πως είναι και δική του επιλογή η, αντί δράσεως, επικοινωνιακή προσέγγιση των προβλημάτων, ακόμα και με την χρήση ευαίσθητων θεμάτων. Πως πρέπει να κινηθεί, γιατί ο τόπος χάνεται και θα χαθεί στα χέρια του.