Πάγιες και διαρκείς ανάγκες

Του  Γιώργου Δ. Ανδρέου

Κακό και δύσκολο πράγμα οι απολύσεις, είτε στο δημόσιο είτε  στον ιδιωτικό τομέα. Εδώ όμως που φτάσαμε οι απολύσεις στο δημόσιο έγιναν αναγκαίο κακό ( για την λαίλαπα στον ιδιωτικό τομέα δε έκλαψε κανείς από αυτούς που τώρα  χύνουν μαύρο δάκρυ). Με το πες – πες όμως και με την απειλή της επόμενης  δόσης  φαίνεται πως η κοινωνία εθίστηκε , στωϊκά, στην ανάγκη  απολύσεων και  στο δημόσιο. Στα πάνελς των τηλεοπτικών εκπομπών, σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες έχουν αποδεχτεί  πλέον την ανάγκη των απολύσεων και μιλάνε για το δεύτερο στάδιο, την αξιολόγηση.  Οι ενστάσεις για το ποιος θα αξιολογήσει και ποιοι θα αξιολογηθούν, στον ελάχιστο πιεστικό χρόνο που απομένει είναι σωστές. Είναι τοις πράγμασι αδύνατο να αξιολογηθούν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Να εισφέρω μια σκέψη που μου φαίνεται δίκαιη, λογική, αποτελεσματική  και κυρίως άμεσα εφαρμόσιμη.  Να θυμηθούμε  τους συμβασιούχους που  «μονιμοποιήθηκαν» με το περιβόητο και γνωστό ως διάταγμα Παυλόπουλου το 2004  (π.δ.164/2004). Τότε περίπου 30.000 ( από τους περίπου 125.000) ρουσφετολογικά τοποθετημένοι συμβασιούχοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα, με διάφορες συμβάσεις (έργου, εργασίας κλπ) έγιναν αορίστου χρόνου, με κύριο κριτήριο, εκτός από κάποια διάρκεια απασχόλησης,  ότι «εξυπηρετούσαν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του δημόσιου φορέα» στον οποίο απασχολούνταν. Και η διαδικασία έγινε μεν μέσω ΑΣΕΠ, το κριτήριο όμως της εξυπηρέτησης των πάγιων και διαρκών αναγκών το έκρινε και το εισηγούνταν ο δημόσιος φορέας.

Σήμερα όμως άλλαξαν οι πάγιες και διαρκείς ανάγκες των δημοσίων φορέων, άλλαξαν οι οργανισμοί των υπηρεσιών και των φορέων και η πλούσια στελέχωση που πρόβλεπαν στην εποχή της δημόσιας ευημερίας με δανεικά είναι  άπιαστο όνειρο.  Είναι  τουλάχιστον  δίκαιο, με τα σημερινά δεδομένα,   αυτοί που μπήκαν από τα ορθάνοιχτα παράθυρα του δημόσιου τομέα να επανακριθούν με τις σημερινές, δηλαδή τις πραγματικές, «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» των φορέων απασχόλησής τους, αλλά και των λοιπών φορέων του Δημοσίου, που έχουν ανάγκες.  Και να αξιολογηθούν από την αρχή με βάση τα προσόντα τους, τυπικά και ουσιαστικά, αλλά και με την απόδοσή τους τα 7 χρόνια που υπηρέτησαν. Πάλι μέσω ΑΣΕΠ. 

Με μια παράγραφο λοιπόν στο νόμο μπορεί να λυθεί  συνολικά το πρόβλημα. Αριθμητικά και χρονικά έναντι των δανειστών της χώρας   και αξιολογικά και δίκαια έναντι της κοινωνίας .  Να τεθούν  όλοι σε τρίμηνη  διαθεσιμότητα στη διάρκεια της οποίας θα αξιολογηθούν ανά φορέα και συνολικά.  Όσοι κριθούν ότι  καλύπτουν  σημερινές πραγματικές ανάγκες  των φορέων που υπηρετούν αλλά και άλλων δημόσιων φορέων(κινητικότητα) να διορισθούν με συμβάσεις δημοσίου δικαίου.  Όσοι περισσέψουν δυστυχώς θα θυσιαστούν στο βωμό των  δόσεων  και θα ανεβούν και αυτοί  στο τεράστιο τραίνο των ανέργων του ιδιωτικού τομέα, από το οποίο τους είχαν κατεβάσει κάποιοι  κάποτε προνομιακά. Οι ίδιοι που καλούνται να τους ξανανεβάσουν. Θεία δίκη;