ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ … ΣΙΩΠΗΛΕ ΝΑΕ !

του Γιάννη Αν. ΛΟΥΚΑ

      Η Ελλάδα βρίσκεται αυτή την περίοδο σε δικαστικό οργασμό, σε δικανικό οίστρο! Λογικό κι επόμενο, θα μου πείτε. Τι στο καλό απόγονοι του Αριστείδη του “Δίκαιου” είμαστε! Κι έτσι, για πλάκα ξέρουμε απ’ έξω κι ανακατωτά τους δικανικούς λόγους των Αρχαίων Ελληνικών;  Σ’ ένα καφενείο της επαρχίας πιάστηκαν στα χέρια  για τον Λυσία και  σ’ ένα αθηναϊκό κομμωτήριο  δυο κυρίες μαλλιοτραβήχτηκαν  για τους λόγους του Ισοκράτη. Τό  ’χουμε μέσα μας το “δικαστικό” μας  εδώ και αιώνες, από τις αρχαίες μας καταβολές.!

     Φυσικό επακόλουθο, λοιπόν, να μετατραπεί όλη η Ελλάδα σ’ έναν τεράστιο Ναό της Θέμιδος κι όλοι οι Έλληνες σε λειτουργούς της Δικαιοσύνης. Άλλος εισαγγελέας, άλλος ανακριτής, άλλος εφέτης, άλλος αρεοπαγίτης, άλλος ειδικός εφέτης – ανακριτής. Κι όλοι οι υπόλοιποι ποινικολόγοι. Στο τσεπάκι ο ποινικός κώδικας, στο τσαντάκι η ποινική δικονομία! Και ολίγον από συνταγματολόγοι, έτσι για συμπλήρωμα,

     Όμως, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Άλλωστε, έχουμε την τάση ανά εβδομάδα και αναλόγως της επικαιρότητας να μετατρεπόμαστε σε έναν –λόγο. Να, κι εγώ που τα γράφω αυτά σκέφτομαι τώρα  αν είμαι  ακριβο -λόγος  ή  τερατο-λόγος.

   Στο μόνο  πάντως που δε μιμηθήκαμε τους Αρχαίους προγόνους μας είναι στο “μέτρον''. Αμετροέπεια σχεδόν παντού! Και ισχύει και το Νεοελληνικό “Παν μέτρον άχρηστον” , αφού, άλλωστε, κανένας νόμος δεν εφαρμόζεται.

     Παρακολουθώντας, όμως, τις ζωντανές συνδέσεις εντυπωσιάστηκα : η “Ευελπίδων” μπήκε στη ζωή μας! Αν δεν πάρουμε λίγη δόση από ‘’Ευελπίδων’’ κάθε μέρα, κάτι μας λείπει. Κανονικός εθισμός. Τι “Ευελπίδων”, όμως, είναι αυτή ; Σχέτη  απ-ελπισία!  Όλα για το θέαμα : ζωντανά shows, live συνδέσεις, δραματοποιημένοι διάλογοι.

     Η μεγαλύτερη, ωστόσο, απελπισία ήταν, όταν έκανα μια σύγκριση : στην Ευελπίδων το αδιαχώρητο, το απροσπέλαστο, το απαγορευμένο. Κι εδώ, στον τοπικό ναό της Θέμιδος ; Ερημιά και βουβαμάρα! Το ειρηνοδικείο Αράχωβας, πρώην βέβαια, καθώς καταργήθηκε, μας άφησε κληρονομιά ένα λαμπρό και άνετο κτήριο. Μόλις το Ειρηνοδικείο απέκτησε το ιδιόκτητο κτήριο, σε λίγο καταργήθηκε! Αυτό θα πει σχεδιασμός!

     Κι όπως καμάρωνα το έρημο Δικαστικό Μέγαρο στον Κούκουρα, αναπολούσα τις παλιές λαμπρές ημέρες, όταν το Ειρηνοδικείο στεγαζόταν με ενοίκιο στη γειτονιά μου. Τι εικόνες! Οι Δικηγόροι άψογοι, ατσαλάκωτοι, οι Δικαστές αυστηροί, η Γραμματέας να γράφει ακατάπαυστα, το κουδούνι να επιβάλλει την τάξη , ο άτεγκτος Εισαγγελέας, το ακροατήριο της περιέργειας ή της πλάκας, κτηνοτρόφοι και γεωργοί στο εδώλιο για τα σύνορα, για μια λαθροβοσκή. Αφήστε ένα σωρό “γ’τόν” διάδικοι για ένα “στάλαμα” ή μια “ομπασά” ή ένα “σουκάκ΄”.

     Θρυλικές οι ατελείωτες δικαστικές διαμάχες του Δεσφινιώτη κτηνοτρόφου “Νταμπίτσικα” με τους Αραχωβίτες κτηματίες. Σα να έβλεπες ζωντανά τον Δημήτρη Ψαθά να γράφει το περίφημο « Η Θέμις έχει κέφια»! Άλλοι δικομανείς με εθισμό για το Δικαστήριο κι άλλοι να το φέρουν βαρέως και να μη συγχωράνε ποτέ αυτούς που τους πήγαν “στου Δικαστήργιου”. Και στα διαλείμματα όλοι στο διπλανό “ καφενείο του Τάσου”  για έναν καφέ, ένα νερό, ένα τσίπουρο, μια κουβέντα, ένα συμβιβασμό…

   Αλλά μη φέρνετε στο νου σας τη σημερινή εικόνα των Δικηγόρων. Τότε ούτε laptop, ούτε i-pad, ούτε τίποτα. Και… ελλείψει κινητού,  το τηλέφωνο του καφενείου άκρως απαραίτητο για να λαμβάνει τα e-mails της εποχής ή τις  παραγγελίες από τους δικηγόρους στα γραφεία τους στη Λιβαδειά και στην Άμφισσα. Κι ανάμεσα στους  ξένους δικηγόρους υπήρχε  και κάποιο περιθώριο για τον μπάρμπα- Γιάννη τον Φιλίππου, τον Αραχωβίτη Δικολάβο.

     Και τώρα ; Το ιδιόκτητο και ακριβοπληρωμένο τοπικό Θέμιδος Μέλαθρον βουβό και σιωπηλό. Πού να λάμψει πια ο της Δικαιοσύνης Ήλιος Νοητός ;

Μάλλον όχι. Ο της Δικαιοσύνης Ήλιος Νοητός θα μπορούσε να λάμψει!Και  ξέρετε πώς ; Αν κάποιοι αρμόδιοι, είτε λέγονται Υπουργεία Δικαιοσύνης, είτε Δικαστικές Αρχές, είτε όπως αλλιώς, έπαιρναν τη γενναία πρωτοβουλία να διαθέσουν τα κτήρια αυτά στην τοπική κοινωνία. Οι ανάγκες στην Αράχωβα για κλειστούς χώρους είναι τεράστιες. Σύλλογοι, δραστηριότητες, ομιλίες, εκδηλώσεις και τόσα άλλα δεν έχουν “πού την κεφαλήν κλίναι”.     Τα παιδιά της Αράχωβας, με το χειμερινό κλίμα, δεν έχουν να παίξουν ούτε ένα πιγκ- πογκ. Κι ένα σωρό κτήρια, κι όχι μόνο το Ειρηνοδικείο, αλλά κι άλλα, εκκλησιαστικά, κληροδοτήματα κι ό,τι  άλλο μένουν κλειστά ή υπο-λειτουργούν.

Είναι αυτό “δίκαιο”, άραγε ; Το αφήνω στη δίκαιη ετυμηγορία σας.

«Της  δικαιοσύνης ήλιε νοητέ

και μυρσίνη εσύ δοξαστική,

μη, παρακαλώ σας, μη

λησμονάτε τα χωριά μας!»

Με περί δικαίου αίσθημα

                                                                                                                 ΙΑΛ

ΥΓ1: Μιας και αναφερθήκαμε στα παλιά δικαστικά χρονικά της Αράχωβας, νομίζω ότι κορυφαία θέση κατέχει ένα ιδιότυπο  λαϊκό δικαστήριο, που παρουσιάζεται στη γνωστή μας ταινία ΑΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, η οποία γυρίσθηκε το 1967 στην Αράχωβα από το Νέστορα Μάτσα με πρωταγωνιστές το Λάμπρο Κωνσταντάρα και την Αλεξάνδρα Λαδικού. Εκεί λοιπόν στον περίβολο του Αη-Γιώργη το λυσιστρατικό γυναικείο λαϊκό δικαστήριο δίκαζε ένα γέροντα, που τελικά και αθώωσε. Επειδή δεν το βρήκα στο YouTube,αν κάποιος το έχει ας το στείλει, καθώς πρόκειται για μια πολύ δυνατή εικόνα της παλιάς Αράχωβας.

ΥΓ2: Το άρθρο αφιερώνεται στο φίλο Π.Π. από το Δίστομο για ευνόητους λόγους και ελπίζω να έχει σύντομα τον υπολογιστή και να το διαβάσει.