Χριστούγεννα κοντοζυγώνουν.

Μαυρόπουλος Χρίστος




Φυσάει πάλι απόψε.
Κι ο κόσμος σβουρίζει τρόγυρα.
Στους δρόμους, στα μαγαζιά, στη στάση των λεωγορείων, στ' απόσκια της ψυχής, στ' ονείρου τις χαλκογραφίες, στη φαρμακούσα ζήση των καιρών.
Χριστούγεννα κοντοζυγώνουν.
Κι όμως φυσάει ακόμα στων ανθρώπων τις καρδιές κι ας λεν πως με τη ΓΕΝΝΗΣΗ του ΧΡΙΣΤΟΥ μας όλα γλυκαίνουν αγάλι-αγάλι.
Ίσως όμως γι' αυτό και νάρθε κάτασπρο, αμόλευτο το πρώτο χιόνι τις προάλλες, να σκεπαστούν και να μελώσουνε τα μέσα μας, να μπούνε ίσως σε καλωσύνης δρόμους και καρδιές, ν' ανάψουνε τα φώτα στις Γαλλικές τις Άλπεις, στ' Αυστριακό Κυνφστάϊν, στο Γκστάαντ, στο Σαμονί, στου Παρνασσού τα χιονοδρομικά τα κέντρα, να στραταρίσουν τελικά οι ανθρώποι, ν' αλλάξουν συχαρίκια και να κυλίσουν κοσαράκια στα χέρια και στις τσέπες της ανάγκης.


Και νά 'χεις κι απ' την άλλη, την υφάντρα, τη γιαγιά Φανή, να μην νογάει απ' αυτά, να μην μπορεί τον κόσμο τον πολύ και να υφαίνει πάντα το ίδιο το ταξίδι, πάνω στο άσπρο της χαλί!
Όνειρο μυστικό, που τό 'ζησε πριν από χρόνια κι έσπασε με τον καιρό σαν τον παλιό καθρέφτη.
Στο βιλαέτι υφάντρα από μικρό κορίτσι η γιαγιά Φανή, που με τα χρόνια, τους καιρούς, το θάνατο του καλού της άντρα, την ξεσανίδωσε για τα καλά η ζωή.
Κι απόμεινε σαν το παλιό, ξαρμάτωτο σκαρί, στ' ακροθαλάσσι της ζωής, να ξυλιάζει, να ζητιανεύει τ' ουρανού, μα δίχως και να παραπονιέται του Μεγαλοκρίτη μας Θεού.
Το κάτεχε η ασπρόμαλλη, γιαγιά Φανή, κι ας μην μπορούσε να τ' αντέξει, πως όλα φτωχά ή πλούσια μοιράζονται σε τούτη τη ζωή!
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΓΙΑΓΙΑ ΦΑΝΗ!