Kalikanzari…

Kalikanzari…

του Γιάννη Αν. ΛΟΥΚΑ

      « Merry Christmas, Mr. Ioannides! », ακούσθηκε η φωνή του φύλακα μέσα στο έρημο κτήριο. Ο Χρίστος Ιωαννίδης - αυτός είναι ο Mr. Ioannides - χωμένος ανάμεσα σε σημειώσεις, σε τερματικά, σε laptops, σε βιβλία, σε φακέλλους, σε ντοσιέ και βυθισμένος σε υπολογισμούς, πράξεις, εξισώσεις, πίνακες, σχεδιαγράμματα, πραγματικά ξαφνιάστηκε… Είχε πολλές ώρες ν’ακούσει ανθρώπινη φωνή. Και πόσο γρήγορα περνούν οι ώρες, όταν ασχολείσαι με δημιουργικά πράγματα, ή όταν δουλεύεις σ’ένα ευχάριστο περιβάλλον!

      « Merry Christmas, Hans! », απάντησε με ευγένεια ο Χρίστος στο Βορειοευρωπαίο συνομιλητή του, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει πόσο γρήγορα περνάει η ώρα. Ήταν παραμονή Χριστουγέννων και…σχεδόν είχαν φτάσει τα Χριστούγεννα χωρίς να το καταλάβει. Έξω ο σκανδιναυϊκός χειμώνας, μια απέραντη ομοιομορφία του λευκού και της νύχτας! Οι δεκάδες βαθμοί κάτω από το μηδέν αποτελούσαν πλέον ρουτίνα, που κανείς δεν τη σχολίαζε. Παντού μια παγωμένη ομορφιά!

      Μέσα, όμως, η ζεστασιά, η άνεση, η τεχνολογία, η οικολογία, η εργονομία! Πώς αλλιώς θα ήταν δυνατόν; Ερευνητικό κέντρο! Η υψηλή τεχνολογία στις ακραίες συνθήκες γεωγραφικού πλάτους! Σχεδόν πολικές συνθήκες έξω. Σχεδόν ερημιά μέσα. Με δύο εξαιρέσεις, τον Χρίστο και τον Χανς…

      « Μα, ακόμα δουλεύετε ; », ρώτησε ο Χανς. « Είναι σχεδόν Χριστούγεννα! », συνέχισε, προσφέροντας στο νεαρό Έλληνα ερευνητή μια κούπα με ζεστό καφέ, που είχε φτιάξει ειδικά γι’αυτόν. Πολύ τον είχε συμπαθήσει τον Χρίστο ο Χανς όλους αυτούς τους μήνες που δούλευαν μαζί. Διέφεραν σχεδόν στα πάντα : στην ηλικία, στη μόρφωση, στη γλώσσα, στη θρησκεία, στο ταπεραμέντο, στο χαρακτήρα. Κι όμως, τον είχε συμπαθήσει τόσο πολύ! « Κι έπειτα σου λένε ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες! », μονολόγησε ο Χανς, παρατηρώντας το ακατάστατο γραφείο του και κοιτάζοντας το ρολόι του. « Μύθος! », συνέχισε, « Άδικος μύθος! », ξαναείπε…

      « Σχεδόν τελείωσα », απάντησε ο Χρίστος, σα να προσπαθούσε να δικαιολογηθεί για την ώρα και το ωράριο. « Μου έχει μείνει μόνο το όνομα ,που θα δώσω στο project », συνέχισε με μια εμφανή αίσθηση ικανοποίησης. « Μάλιστα, σκέφτομαι να χρησιμοποιήσω μία ονομασία από την ελληνική μυθολογία, ίσως Δίας ή Πλούτων ή Ήφαιστος. Πρέπει να ταιριάξω τη Μυθολογία με τη Γεωθερμία! Δε βιαζόμαστε, όμως. Όλες αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων, που όλοι θα λείπουν, θα επιλέξω και την ονομασία », είπε ο Χρίστος, δοκιμάζοντας και το ζεστό ρόφημα, που είχε την καλοσύνη να του ετοιμάσει ο Χανς. « Χανς, σε σένα θα πω πρώτα το όνομα αυτού του φιλόδοξου επιστημονικού προγράμματος. Μετά θα το ανακοινώσω στον Διευθυντή, όταν με το καλό επιστρέψει, κι ελπίζω να το αποδεχθεί.»

       Ο γερο- Χανς, ο σκληροτράχηλος φύλακας, το μάτι και το αφτί του ινστιτούτου, ήταν από τις λίγες φορές που είχε συγκινηθεί. Έφυγε κάπως βιαστικά, για να μην παρατηρήσει ο Χρίστος ότι είχε βουρκώσει. Ίσως ήταν και οι μέρες των Χριστουγέννων, ίσως και η τιμή που του είχε κάνει ο Χρίστος. Καθώς απομακρυνόταν, για να κάνει τον καθιερωμένο έλεγχό του, ο Χρίστος έμεινε να τον παρατηρεί : « Κι έπειτα σου λένε ότι οι άνθρωποι του Βορρά είναι ψυχροί! Μύθος! Άδικος μύθος! »

       Καθώς έμεινε μόνος και πάλι στη μεγάλη αίθουσα, πλησίασε τη χοντρή γυάλινη τζαμαρία κι αγνάντεψε κατά το Βορρά. « Λάθος έκφραση », συλλογίστηκε. « Δεν αγναντεύω κατά το Βορρά. Είμαι στο Βορρά! Πόσο πιο βόρεια, επιτέλους ; » Περνούσε τα Χριστούγεννα των ονείρων του! Τις προηγούμενες μέρες ταξίδεψε στις Σκανδιναυϊκές πρωτεύουσες, στη φύση, στα ποτάμια, στα κανάλια, στα φιόρδ. Μέχρι και με παγοθραυστικό ταξίδεψε! Πήγε και στο χωριό του Άι- Βασίλη! Κι εκεί ένιωσε την πρώτη νοσταλγία! Συνειδητοποίησε ότι δε θα μπορούσε να αγκαλιάσει τα ανηψάκια του και να τους χαρίσει τα δώρα τους, ούτε του αδερφού του, που είχε μείνει στο χωριό, ούτε της αδερφής του, που είχε παντρευτεί στην πρωτεύουσα! Κι όμως, είχε βάλει στοίχημα ότι δε θα νοσταλγούσε, δεν έπρεπε να νοσταλγήσει!

       Τον είχε τόσο πολύ πληγώσει τελευταία η Πατρίδα τον Χρίστο! Πέρσι, τέτοιες μέρες, ήταν στην Πατρίδα. Στο χωριό του, το ορεινό και πανέμορφο, με τους αγνούς ανθρώπους, τους παππούδες, τους γονείς, τους συγγενείς, τους φίλους, τους παλιούς δασκάλους. Στο χωριό με τα έθιμα, τις παραδόσεις. Αλήθεια, αυτήν την ώρα ο σεβαστός παπα- Φώτης, ο παππούλης του χωριού του, με τη λευκή γενειάδα και την ασκητική μορφή του, παρ’όλα τα χρόνια που κουβαλάει, θα είναι ορθός, ήρεμος, αλλά και σε εγρήγορση, για να τα έχει όλα έτοιμα : ν’ανάψει όλα τα καντήλια στον Άι- Γιώργη, την εκκλησία του χωριού, να τακτοποιήσει τις καρέκλες, τα στασίδια, τα κεριά, τις λαμπάδες, να ζεστάνει το ναό, για να μην ξεπαγιάσουν οι ενορίτες του, που θα’ρθουν αχάραγα. Κι έχει κι εκεί πολύ κρύο, γιατί το χωριό είναι ορεινό, κι ας μη βρίσκεται κοντά στο Βόρειο Πόλο, αλλά μισή ώρα από τη Μεσόγειο. Για δεύτερη φορά φέτος νοστάλγησε ο Χρίστος! Και τι θυμήθηκε πάλι! Πέρσι στον Όρθρο και τη Λειτουργία των Χριστουγέννων στο χωριό του, εκεί στο ψαλτήρι, όπου έκανε το βοηθό και τον αναγνώστη του ψάλτη, του μπάρμπα- Ασημάκη, που κατείχε τα γράμματα και το Τυπικό απέξω κι ανακατωτά, ο άνεργος τότε Χρίστος στράφηκε προς τον Χριστό και παρακάλεσε να βρει μια δουλειά, ό,τι να’ναι, κι ας είναι και στο Βόρειο Πόλο! Και να που φέτος βρισκόταν σε άριστες εργασιακές συνθήκες, σχεδόν στο Βόρειο Πόλο!

        Ο Χρίστος τελείωσε με άριστα το Πολυτεχνείο. Μηχανολόγος μηχανικός, με κατεύθυνση Ενεργειακού Μηχανολόγου. Τον γοήτευε το θέμα της Ενέργειας. Η επάρκεια, η  τεχνολογία, το κόστος, οι νέες μορφές, οι ανανεώσιμες πηγές, οι επιπτώσεις στο περιβάλλον. Έκανε και μεταπτυχιακό στη Γεωθερμία. Τι συναρπαστικό! Ενέργεια απ’το εσωτερικό της γης! Διέκρινε μια προοπτική σ’αυτό. Και για απασχόληση και για επιστημονική έρευνα. Κι έτσι, παρότι από το  Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο του προτάθηκε να παραμείνει για έρευνα ή θέση εργασίας σε συνεργαζόμενες βιομηχανίες, ο Χρίστος επέστρεψε στην Πατρίδα. Έψαξε, έψαξε, υπέβαλε βιογραφικά, έτρεξε, έκανε υπομονή, χαμήλωσε τις απαιτήσεις του. Τίποτα και καμιά προοπτική. Το μόνο επιστημονικό επίτευγμα του Χρίστου κατά τους μήνες της ανεργίας του ήταν η συντήρηση και η επαναλειτουργία του παλιού νερόμυλου στην κορυφή του χωριού του, με σχέδιο και προοπτική να γίνει ένα μικρό μουσείο υδροκίνησης. Μα, κι αυτό κόλλησε στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και των μικροσυμφερόντων!

       Κι έτσι, ο Χρίστος ξαναπήρε το δρόμο της φυγής, όχι για σπουδές πια, αλλά για αναζήτηση εργασίας. Και σ’αυτό δε δυσκολεύτηκε πολύ, καθώς και τα προσόντα και την όρεξη διέθετε. Κι όταν στην καινούργια επαγγελματική ζωή του παρουσιάσθηκε η ευκαιρία να δουλεψει σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα εφαρμοσμένης Γεωθερμίας, δεν το σκέφτηκε καθόλου. Έτσι βρέθηκε εδώ ο Χρίστος, να αντλεί θερμότητα από την παγωμένη γη!

      Αφού τέλειωσε τον καφέ, που του είχε προσφέρει ο Χανς, ο Χρίστος μετακινήθηκε προς την άλλη πλευρά της αίθουσας. Τώρα αντίκρυζε κατά το Νοτιά. Σωστά το διατύπωσε. Δεν ήταν πια στο Νότο, αλλά αγνάντευε κατά το Νότο. « Αλήθεια, », σκέφτηκε, « θα τα καταφέρει φέτος μόνος του ο μπάρμπα- Ασημάκης στον Όρθρο και τη Λειτουργία ; Κι έχει τόσους ύμνους, κοντάκια, κανόνες, στιχηρά, απόστιχα, δοξαστικά, δοξολογίες! » Ευτυχώς που ο μπάρμπα-Ασημάκης τα ήξερε όλα απέξω. Τα βιβλία τα άνοιγε έτσι, για να μην τον θαυμάζουν οι πιστοί κι έχει λογισμούς εγωισμού. Ο μπάρμπα-Ασημάκης ήταν βγαλμένος από τις σελίδες του Παπαδιαμάντη! Ο Χρίστος, όμως, νοστάλγησε για τρίτη φορά!!!

      Στο μεταξύ ο Χανς είχε κάνει το γύρο των εγκαταστάσεων με τη συνοδεία του φακού και του πιστού του σκύλου. Καμιά κίνηση δε θα διέκοπτε πλέον τη μαγεία της Χριστουγεννιάτικης νύχτας στον παγωμένο αρκτικό κύκλο.

       Την άλλη μέρα, ανήμερα Χριστούγεννα, τα μόνα πράγματα που θύμιζαν Χριστούγεννα ήταν ο διάκοσμος και το ημερολόγιο. Ο Χανς είχε τελειώσει τη βάρδιά του και τη θέση  του είχε πάρει ο ημερήσιος φύλακας, ο Κρίστιαν, που παρά το όνομά του, δεν ήταν και τόσο Χριστιανός. Μάλλον, ήταν λάτρης του θεού Διονύσου, αφού τιμούσε δεόντως όλα τα παράγωγα προϊόντα  της αμπέλου. Οι άτσαλες κινήσεις του Κρίστιαν ξύπνησαν τον Χρίστο. Χριστούγεννα με μοναδική παρέα τον Κρίστιαν! Δε θα ήταν ό,τι καλύτερο.

      Μάλλον, θα προτιμούσε να μπει στο διαδίκτυο, να παρακολουθήσει τη Λειτουργία, να δει κάποιο ντοκυμαντέρ με τα έθιμα των Χριστουγέννων και, τελικά, να κάνει για ώρες αυτό που περίμενε πώς και πώς : να μιλήσει με τους δικούς του στο skype. Στο πατρικό του σπίτι στο χωριό όλοι ήταν άριστοι χρήστες του ηλεκτρονικού αυτού “ κουσούλτου”. Ακόμα κι ο παππούς του, ο γέρο- Γιάννης, και η γιαγιά του, η γρια-Βασίλω, ήταν συστηματικοί χρήστες. Άσε τα ανηψάκια…

        Πριν, όμως, έπρεπε να κάνει έναν έλεγχο στις καταγραφές και τις ενδείξεις των ηλεκτρονικών  οργάνων. Δουλειά ρουτίνας, δηλαδή,χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, αφού είχε κάνει τόση πολλή εργασία τις παραμονές. Κατευθύνθηκε, λοιπόν, στο επιτελείο του κέντρου, στην αίθουσα κεντρικού ελέγχου. Μόλις μπήκε, ο Χρίστος κόντεψε να τρελλαθεί. Τίποτα δε φαινόταν να λειτουργεί. Προς στιγμήν τα έχασε! Μα, τι έγινε ; «Λες εκείνος ο μεθύστακας, ο Κρίστιαν, να έκανε καμιά βλακεία; » Όμως, όχι. Δε μπορούσε να κατηγορήσει κάποιον χωρίς αποδείξεις.Έπειτα, ο καημένος ο Κρίστιαν, παρόλο το πάθος του, τη δουλειά του την έκανε σωστά και δεν ανακατευόταν εκεί που δεν έπρεπε. Ο Χρίστος προσπάθησε να ηρεμήσει κι αναρωτήθηκε μήπως ο ίδιος είχε κάνει κάποιο λάθος ή κάποια παράλειψη.

       Προσπαθώντας να ενεργήσει ψύχραιμα και ορθολογικά, άρχισε να εφαρμόζει τα σχέδια και τις διαδικασίες που προβλέπονταν σ’αυτές τις περιπτώσεις. Εφαρμόζοντας πιστά τις οδηγίες και τα βήματα, κατόρθωσε να θέσει σε επαναλειτουργία την εγκατάσταση και το μηχανολογικό εξοπλισμό. Αυτό τον ανακούφισε. Τουλάχιστον, εξασφάλισε τη λειτουργία και τώρα θα έπρεπε να επαναφέρει τις αρχικές ρυθμίσεις, ώστε να είναι σωστές στη συνέχεια οι διάφορες καταγραφές. Το πέτυχε κι αυτό, οπότε η αρχική αγωνία άρχισε να μετατρέπεται σε ικανοποίηση. Σε λίγη ώρα όλα θα ήταν σε κανονική λειτουργία. Δεν είχε παρά να περιμένει για κάποιαν ώρα. Όμως, με τίποτα δε μπορούσε να καταλάβει τι είχε εν τω μεταξύ συμβεί. Οι διατάξεις ασφαλείας έδειχναν ότι δεν είχε υπάρξει ανθρώπινη παρέμβαση. Πραγματικό μυστήριο για τον Χρίστο! Ωστόσο, προείχε η επίλυση του ζητήματος, ενώ για τη διερεύνηση θα υπήρχε πολύς χρόνος.

           Αφοσιωμένος “ψυχή τε και σώματι” ο Χρίστος Ιωαννίδης, ο καταρτισμένος επιστήμονας και ερευνητής, στην επίλυση του προβλήματος που είχε προκύψει ανεξήγητα, βρέθηκε μπροστά σε ένα παράδοξο φαινόμενο : το πλουσιώτατο γεωθερμικό πεδίο, που παρακολουθούσε και μελετούσε επί μήνες, έδειχνε να έχει εξαφανισθεί. Μα, δεν ήταν μόνο τα στοιχεία καταγραφής και οι υπερσύγχρονοι υπολογιστές που το επιβεβαίωναν. Ακόμα και το ίδιο το κτήριο άρχισε να  μη θερμαίνεται. Ένα γεωθερμικό πεδίο “υψηλής ενθαλπίας”, όπως λέγεται, που θα μπορούσε να θερμαίνει μια μεσαία πόλη, δεν μπορούσε να θερμάνει ούτε ένα κτήριο.Ο Χρίστος Ιωαννίδης ζήτησε αναφορές ακόμα και για γεωλογικά φαινόμενα ή ενδείξεις. Τίποτα, όμως, δεν είχε συμβεί, που να δικαιολογούσε μια τέτοια εξέλιξη. Ο Χρίστος πέρασε σχεδόν όλη τη μέρα των Χριστουγέννων νηστικός, απομονωμένος μπροστά σε οθόνες και κουμπιά και σχεδόν… πανικοβλημένος. Ασυνείδητα νοστάλγησε τα περσινά Χριστούγεννα της ανεργίας!

    Ο Κρίστιαν χαμπάρι δεν πήρε! Η έξαψη από το ποτό δεν τον άφησε να καταλάβει ούτε την ψύχρα του κτηρίου.

        Όταν ξεκίνησε τη βάρδιά του ο Χανς, δε μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Ο Χρίστος ήταν σχεδόν εξαντλημένος, στην προσπάθειά του να βρει τι προκάλεσε αυτό το μπλακ-άουτ, ρίχνοντας μάλλον το φταίξιμο στον εαυτό του. Ο Χανς του έφερε κάτι πρόχειρο να φάει, να πιει κάτι ζεστό, ενώ έθεσε σε λειτουργία και τα εφεδρικά συστήματα θέρμανσης. Σε λίγη ώρα όλα ήταν καλύτερα. Συμφώνησαν να μην ενημερώσουν κανέναν, αλλά να ψάξουν μόνοι τους την κατάσταση, μέχρι να εντοπίσουν το λάθος. Ο Χανς έδωσε θάρρος στον Χρίστο, τον διαβεβαίωσε για την εχεμύθειά του και του δήλωσε τη σιγουριά του ότι σύντομα θα κατόρθωναν να αποκαταστήσουν τη βλάβη. Του ζήτησε μόνο να πάει να ξεκουρασθεί και θα συνέχιζαν μαζί αύριο, ένας επιστήμονας κι ένας χειρώνακτας.

         Τα Χριστούγεννα στο χωριό, στην Πατρίδα της κρίσης, ήταν πανέμορφα! Στο γιορτινό τραπέζι όλα ήταν πλούσια : τα φαγητά, τα κρασιά, τα γλυκίσματα, οι ευχές. Από τους παππούδες μέχρι τα εγγονάκια. Μόνο ο Χρίστος έλειπε. Όλοι είχαν ένα σφίξιμο, μα κανένας δεν ήθελε να το δείξει στον άλλον. Εξάλλου, όλοι ήταν ήσυχοι, καθώς ο Χρίστος, μπορεί να μην ήταν κοντά τους αυτή τη χρονιά, αλλά τουλάχιστον περνούσε καλά ( έτσι, τουλάχιστον, νόμιζαν), ασχολιόταν με αυτό που του άρεσε και άρχισε να αναγνωρίζεται η αξία του. Κι όταν τέλειωνε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, ήταν σίγουροι ότι θα τα έλεγαν με κάθε λεπτομέρεια απ’αυτό το μαγικό το skype, που η γιαγιά η Βασίλω το έλεγε “σκάει”. Είχαν καλέσει γι’αυτό το λόγο και τρεις υψηλούς προσκαλεσμένους του χωριού, τον παπά-Φώτη, τον ψάλτη τον μπάρμπα- Ασημάκη και τον κύριο Ηλία, τον παλιό δάσκαλο του Χρίστου. Όμως, η ώρα περνούσε και το skype σιωπούσε, μα και ούτε απαντούσε.

Κόντευε να νυχτώσει, όταν επιτέλους ακούσθηκε ο ήχος της κλήσης. Όσο κι αν ο Χρίστος προσπάθησε να προσποιηθεί ότι όλα ήταν καλά, φάνηκε ότι κάτι τον προβλημάτιζε, όμως κανένας δε ρώτησε τίποτα παραπάνω. Υπέθεσαν ότι η νοσταλγία αυτής της μέρας από την ξενιτιά δε μπορούσε να αφήσει κανέναν ανεπηρέαστον. Η επικοινωνία έκλεισε με ευχές και τα κάλαντα, που τραγούδησαν τα ανηψάκια για τον ξενιτεμένο θείο. Στη συνέχεια ο παπά- Φώτης ευλόγησε τα περισσεύματα των φαγητών κι ευχήθηκαν όλοι οι άνθρωποι να έχουν τουλάχιστον ένα πιάτο φαγητό και λίγη ζέστη μέσα στο χειμώνα. Πού να ήξεραν ότι και τα δύο αυτά έλειψαν από τα Χριστούγεννα του Χρίστου!

         Όλοι έφυγαν ευχαριστημένοι, εκτός από το δάσκαλο. Ανήσυχο πνεύμα ο ίδιος, σωστό “σκανιακό”, ήξερε τον παλιό του μαθητή σαν ανοιχτό βιβλίο. « Ο Χρίστος είχε το ίδιο ύφος, σα να μη μπορούσε να λύσει μια άσκηση μαθηματικών, να μην ήξερε την ορθογραφία μιας λέξης. Σπάνια, βέβαια, συνέβαινε αυτό, αλλά όταν συνέβαινε, ήταν ακριβώς έτσι.»  Ο κυρ- δάσκαλος πήγε κατευθείαν στο σπίτι του κι από εκεί, λάτρης κι αυτός της τεχνολογίας, βρέθηκε σε μια μίνι-τηλεδιάσκεψη με τον παλιό μαθητή του.

       Ήταν το καλύτερο βάλσαμο για τον Χρίστο! Ο παλιός του Δάσκαλος ήταν το “μάνα εξ ελληνικού ουρανού”! Σε κανέναν άλλον δε θα εμπιστευόταν να μοιρασθεί τη δύσκολη κατάσταση που βίωνε. Οι δικοί του άνθρωποι ήταν απλοί άνθρωποι, που δε θα καταλάβαιναν και πολλά πράγματα. Η δε γιαγιά θα το απέδιδε στο ότι δεν πήγε στην εκκλησία “ χρονιάρα μέρα”. Ο Δάσκαλος, όμως, ήταν σοφός : και τεχνολόγος και πολυμαθής. Πόση ώρα πέρασαν μπροστά στις οθόνες δε λέγεται. Όλη η επιστήμη και η τεχνολογία πέρασε από μπροστά τους. Τίποτα δε μπορούσε να δώσει κάποια εξήγηση. Απογοητεύθηκαν και οι δύο. Ο διάλογος απέβη άκαρπος.

       Ο καημένος ο Χανς παρακολουθούσε όλη την κουβέντα τους χωρίς να καταλαβαίνει λέξη. Του άρεσε η προφορά της Ελληνικής Γλώσσας και συμπαθούσε υπερβολικά τον Χρίστο. Τον καληνύχτισε, πήρε το σκύλο του και ξεκίνησε το γύρο της βάρδιάς του.

       Ύπνο δεν είχε ο Δάσκαλος. Ένιωθε ότι η λύση στο πρόβλημα είτε ήταν απίστευτα δύσκολη και πολύπλοκη, είτε εξαιρετικά απλή. Ως τώρα, όμως, δεκαετίες Δάσκαλος, δεν είχε υπάρξει άλυτο πρόβλημα. Τέλος πάντων! Επειδή δεν είχε ύπνο, κάθησε ν’ασχοληθεί με την ομιλία, που θα έκανε σε λίγες μέρες ,με θέμα τα έθιμα των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων της περιόδου που ονομάζεται Δωδεκαήμερο.

        Ίσα που είχε κοιμηθεί ο Χρίστος από τον κόπο και την απογοήτευση της ημέρας, όταν άκουσε το χαρακτηριστικό ήχο του skype. Στην άλλη οθόνη ο Δάσκαλος : « Χρίστο, μην ανησυχείς καθόλου και μην κάνεις τίποτα. Σε δώδεκα μέρες από σήμερα όλα θα είναι μια χαρά. Μην πεις σε κανέναν τίποτα. Έχε μου εμπιστοσύνη. Μη με ρωτάς, όμως, τίποτα παραπάνω. Θα σου τα εξηγήσω όλα, όταν με το καλό επιστρέψεις στην Ελλάδα.» Εξέπεμπε τέτοια σιγουριά ο Δάσκαλος, που ο Χρίστος δε μπόρεσε ν’αρθρώσει κουβέντα. Δεν είχε, λοιπόν, τίποτα καλύτερο να κάνει απ’το να περιμένει…

        Όταν ο Διευθυντής, ο manager, τα στελέχη και το επιστημονικό προσωπικό επέστρεψαν από τις διακοπές των Χριστουγέννων, όλα ήταν στην εντέλεια. Έτοιμο το project, έτοιμες οι μελέτες, έτοιμες οι εξισώσεις, έτοιμοι οι πίνακες, ακόμη και η οικονομική αποτίμηση. Η μελέτη ήταν σίγουρο ότι σύντομα θα έπαιρνε το δρόμο της για υλοποίηση και εφαρμογή. Ο Χρίστος ανέβηκε στην εκτίμηση των προϊσταμένων του και αμέσως του προτάθηκε ανώτατη διευθυντική θέση στην έδρα της επιχείρησης με παράλληλη ακαδημαϊκή καριέρα. Αυτό, βέβαια, σήμαινε ότι η θητεία του στο επιστημονικό κέντρο ερευνών του παγωμένου Βορρά είχε ολοκληρωθεί. Ο Χανς ένιωθε πολύ περήφανος, που ο Χρίστος είχε λύσει την πιο δύσκολη κατάσταση, που είχε συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια που δούλευε στο κέντρο. Την ημέρα της αναχώρησης του Χρίστου, ο Χανς εθεάθη για δεύτερη φορά να σκουπίζει κρυφά ένα δάκρυ, ενώ και ο σκύλος του ακόμα ήταν στενοχωρημένος. Αλλά και ο Κρίστιαν εκείνη την ημέρα δεν ήπιε ούτε σταγόνα.

Καθώς ο Χρίστος αποχαιρετούσε τον Χανς, του ψιθύρισε στο αφτί : « Χανς, σου οφείλω την ονομασία του σπουδαίου αυτού project, αλλά ακόμα δεν την ξέρω ούτε εγώ. Θα τη μάθω, όταν επιστρέψω στην Ελλάδα και τότε θα είσαι ο πρώτος που θα τη μάθει.» Ο Χανς συγκινήθηκε για τρίτη φορά. Ο σκύλος χαιρετούσε γαβγίζοντας… Κάμποσες μέρες αργότερα ο Χανς έλαβε μιαν επιστολή με μία μόνο λέξη : “Kalikanzari”.

          Σε λίγο καιρό το project Kalikanzari αποκτούσε ευρεσιτεχνίες και θεωρήθηκε μία από τις καλύτερες θεωρητικές και εφαρμοσμένες επιστημονικές εφαρμογές. Κανείς ποτέ δεν έμαθε την προέλευση αυτής της ονομασίας. Μόνον, ο Δάσκαλος και ο Χρίστος. Αλλά, υποσχέθηκαν να μην το δημοσιοποιήσουν ποτέ.

          Μισόν αιώνα αργότερα…

           Ο Χρίστος, γέρο- Χρίστος πια, παραμονή Χριστουγέννων, κρατάει ευτυχισμένος, σοφός  και γαλήνιος, στα γόνατά του το εγγονάκι του, τον Χρίστο jounior. Πώς αρέσει και στους δύο το παραμύθι, που το διηγείται υπέροχα ο παππούς :

       « Οι καλικάντζαροι, που λες, όλον τον χρόνο μένουν μέσα στη γη κι έχουν για μοναδική τους δουλειά να προσπαθούν να κόψουν το δένδρο που βαστάει τη γη. Χρησιμοποιούν όλα τα μέσα : τσεκούρια, πριόνια κι ό,τι άλλο. Έτσι, οι καλικάντζαροι προκαλούν ό,τι συμβαίνει μέσα στη γη : σεισμούς, ηφαίστεια, κι ακόμα με την αδιάκοπη κίνησή τους ζεσταίνεται το εσωτερικό της γης και γεννιέται μια ενέργεια, την οποία οι επιστήμονες ονομάζουν Γεωθερμία. Ενώ οι καλικάντζαροι κοντεύουν να πετύχουν το έργο τους κι έχει μείνει μόνο μια φλούδα από τον κορμό, έρχονται τα Χριστούγεννα κι αυτοί, ήσυχοι πια ότι το δένδρο, όπου νά’ναι, θα πέσει από μόνο του, ανεβαίνουν πάνω στη γη και περνούν εκεί τις μέρες τους, πειράζοντας τους ανθρώπους και κάνοντας ζημιές. Η γη, όμως, μέσα της ηρεμεί και χρησιμοποιεί τη θερμότητα, για να ξανακολλήσει το κομμένο δένδρο. Έτσι, όταν γυρίσουν οι καλικάντζαροι, – κι αυτό γίνεται, όταν ο παπά-Φώτης αγιάσει τα νερά ανήμερα των Φώτων - βρίσκουν ακέραιο το δένδρο και ξαναρχίζουν απ’την αρχή την ίδια δουλειά. Βέβαια, “την πληρώνει” η Γεωθερμία αυτό το Δωδεκαήμερο, αλλά είναι ασήμαντη η ζημιά μπροστά στη σωτηρία του δένδρου που κρατάει τη Γη. Αυτό, Χριστάκη μου, το έχω ζήσει ο ίδιος. Μάρτυς μου ο Χανς κι ο σκύλος του! Μάρτυς μου κι ο Δάσκαλος! »

*    Αν κάποιος αναγνώστης έχει κάνει ειδικές σπουδές στη Γεωθερμία, σίγουρα θα έχει γνώση της θεωρίας των…“Kalikanzari”. Για τους υπόλοιπους θα πρέπει να αρκεί η υποσημείωση ότι η ιστορία, που σας παρουσίασα, έλαβε χώρα σε μια μακρινή χώρα, όπου ζούσε κάποιος ΧΑΝΣ, κάποιος ΚΡΙΣΤΙΑΝ, ίσως και κάποιος ΑΝΤΕΡΣΕΝ!!!

 

ΚΑΛΟ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟ!

Μετά ή άνευ Kalikanzari !

                                                                                                     ΙΑΛ