Νύφες της ... Αναγέννησης

ΝΥΦΕΣ ΤΗΣ... ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ!

της  Ιωάννας  Θεοδώρου

     Ο άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν’ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μιαν ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα, χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό.

    Αυτό είναι “ίδιον” των ποιητών, θα έλεγε κανείς. Μα, καθένας μας μπορεί να γίνει ποιητής, αρκεί ν’αναζητήσει το ωραίο! Και το ωραίο υπάρχει σε αφθονία, μάλιστα, στη φύση! Στη ζωή μας, άλλωστε, ορισμένα στιγμιότυπα γεννούν απίστευτα συναισθήματα και απομακρύνουν απ’την πεζή κι ανιαρή πραγματικότητα. Η φύση έχει  και τη ρομαντική της πλευρά : υπέροχες, χρωματιστές εικόνες, που δίνουν μια χαρούμενη νότα στη γκρίζα και μουντή διάθεσή μας, μας κάνουν να ονειρευόμαστε, να νοσταλγούμε, να αισιοδοξούμε, κι αυτό, τελικά, είναι Ποίηση : να μπορείς να ονειρευτείς και το όνειρό σου να ωφελεί, όσο μια παυσίπονη σταγόνα σ’έναν ωκεανό λύπης!

     Μια τέτοια υπέροχη ζωγραφιά, η οποία δικαιολογημένα “κλέβει” τις καρδιές όλων των ρομαντικών ανθρώπων, είναι οι ολάνθιστες αμυγδαλιές, που ανυπόμονα και φέτος δήλωσαν την παρουσία τους, στολίζοντας το χειμωνιάτικο, μελαγχολικό τοπίο του Παρνασσού.

     Δεν έχει παρά να απολαύσει κανείς τον τρελλό χορό που έστησαν οι νύφες – καλλονές γύρω απ’την Αράχωβα και να μεθύσει με τα αρώματά τους! Σημάδι ότι η φύση πια δείχνει να ξυπνά απ’το λήθαργό της και, με το δειλό κι αβέβαιο χάιδεμα του ήλιου ,αρχίζουν να ξεπροβάλουν τα πρώτα άνθη του χρόνου, τα λευκά λουλούδια της αμυγδαλιάς, με τις ρόδινες πινελιές στα πέταλα και τα πράσινα στολίδια στο κέντρο τους. Πουπουλιασμένες αμυγδαλιές, που οι κορμοί τους έχουν γείρει, λες και δεν αντέχουν πια το “βάρος” της ομορφιάς των αμέτρητων λουλουδιών που στολίζουν τα κλαδιά τους! Οι ίδιες αψηφούν τις παγωνιές και τους ανέμους, που, τυφλωμένοι από ζήλεια για την ομορφιά τους, τις ξεπουπουλιάζουν λουλούδι το λουλούδι, σκορπίζοντας τα πέταλά τους παντού.

« Άνοιξη προμηνύεται!

Λαχανιάζει το φως γύρω και μέσα μας.

Μια βαθιά ανάσα.

Λιγάκι πιότερος αγέρας »,

όπως λέει ο ποιητής Γ. Ρίτσος! Είναι αυτό ακριβώς που αποζητούμε : λιγάκι πιότερο αγέρα και μια βαθιά ανάσα μέσα στη δίνη των προβλημάτων. Και οι νύφες του χειμώνα, καμαρωτές, στέκουν αγέρωχες, θυμίζοντάς μας πως η ζωή είναι όμορφη, πως κάποτε έρχεται η Άνοιξη, η Αναγέννηση, το Φως, η Ελπίδα! Σύμβολο ψυχικής δύναμης, μας αποτρέπουν από κάθε θλίψη. Ακολουθώντας το παράδειγμά τους, πρέπει κι εμείς να αψηφούμε τους κάθε λογής “ανέμους”, που λιανίζουν στο πέρασμά τους και συνθλίβουν την ευάλωτη ψυχή μας, θέλοντας να “κλέψουν” την ομορφιά της.

    Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, όταν βλέπω τον πρώτο ανθό του χρόνου να ξεπροβάλλει, φέρνω στη σκέψη μου εκείνη την κουβέντα του Ν.Καζαντζάκη :

            « Είπα στη μυγδαλιά : Αδερφή, μίλησέ μου γι τον Θεό! Κι η αμυγδαλιά    άνθισε! »

     Και θυμάμαι κείνους τους στίχους του Γ. Σεφέρη :

«Λίγο ακόμα

Θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ανθίζουν,

τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο,

τη θάλασσα να κυματίζει,

λίγο ακόμα

να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα…»

    Ανακαλώ  στη μνήμη μου και τον ποιητή που συγκίνησε κι ομόρφυνε τη ζωή και τους έρωτες των γενεών, εκεί στις πρώτες δεκαετίες του αιώνα που μας πέρασε, τον Γ. Δροσίνη, και ιδίως εκείνη τη στροφή του ποιήματός του, την οποία, θαρρώ, δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην την ψιθύρισε σε κάποια ρομαντική στιγμή :

« Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά

με τα χεράκια της

και γέμισε από άνθη η πλάτη, η αγκαλιά

και τα μαλλάκια της.»

      Πόσο θαυμάσια αποδίδουν κορυφαίοι λογοτέχνες μας τη νύφη του χειμώνα και τι πλήθος συναισθημάτων πλημμυρίζουν τις ατραπούς των σκέψεών μας!

    Ειλικρινά, χρειάζεται να “ξεκλειδώσουμε” τα συναισθήματά μας, να ξαναγίνουμε ρομαντικοί, νοσταλγοί του ωραίου, χρειάζεται να γίνουμε ευαίσθητοι, για ν’ανακαλύπτουμε την ομορφιά του κόσμου γύρω μας, όσο βαθιά κι αν είναι κρυμμένη, χρειάζεται ν’αναγεννηθούμε,

χρειάζεται ν’ ανθίσει μια αμυγδαλιά μέσα μας!

Υ.Σ : Το παραπάνω κείμενο , σήμερα στην εποχή του εξοβελισμού των ονείρων απ’τη ζωή μας, αφιερώνεται εξαιρετικά σε κάποιες ευαίσθητες ψυχές παιδιών, που συνεχίζουν να ονειρεύονται, με την παραίνεση να συνδυάσουν την οποιαδήποτε γνώση αποκτούν με την Ποίηση, που εκλεκπτύνει το συναίσθημα, δίνει φτερά στη φαντασία και αποτελεί καταφύγιο στις ατυχίες της ζωής!