ΔΙΚΙΟΛΟΓΙΕΣ

ΔΙΚΙΟΛΟΓΙΕΣ

Χρίστος Ε.  Μαυρόπουλος

Χρονογράφημα

           Πάει κι αυτό !

           Πέρασε και το Πάσχα !

           Σα μια ριπή ανέμου γιομάτη φως. Πολύ φως !

           Κι εμείς, ντόπιοι κι αναμαζωξάρηδες, πήγαμε στην εκκλησιά, ψήσαμε στο κατόπι και τ’ αρνιά μας, ΄΄πνιγήκαμε΄΄ στο μπρούσκο και στο γλέντι κι ανοίξαν τα ρουθούνια μας στις ευωδιές του Μάη, σάμπως αλόγου ,θαρρείς, σκασμένου απ’ την πιλάλα !

           Περάσαμε καλά.

           Όλοι εμείς πού ’χουμε τη βολή μας κι ανθρώπους τρόγυρα εδικούς μας.

           Εκείνοι όμως…

           Αυτοί οι απέναντι, που μας ξανοίγουν πίσω απ’ τις διάφανες κουρτίνες…

           Αυτοί με κείνα τα μάτια τα θαμπά, τα γκρίζα…

          Τα μάτια τα θλιμμένα, που κάποιες φορές νοτίζουν και μολυβώνουν τις καρδιές…

          Αυτοί που δεν μιλούν πολύ…

          Γι αυτούς σας λέω που μένουν στα γκρίζα χτήρια με σκούρο κι απογείλα, που τα θωρείς και πιάνετ’ η ανασαιμιά σου !

         Τι κι αν στον τρόγυρο μπαχτσέδες έχουνε, ασπρολούλουδα και πράσινο πολύ.

         Αυτά … τά ’χουν για τους απ’όξω !

         Μέσα … μέσα όμως βαραίνει το θάμπος κι η μοναξιά.

         Η μοναξιά και η σιωπή.

         Λες κι είν’ ο τόπος έρημος !

        Κι είναι στ’ αλήθεια έρημος !

        Το λεν’ κι οι ίδιοι σε κάποιους που τους βεγγερίζουν, στη χάση και στη φέξη.

«Σαν σε ξαστοχάνε ακόμα κι οι δικοί σου, ε, τότενες πλιόνε δεν υπάρχεις !»

         Γι αυτούς μιλώ με τα σκασμένα πρόσωπα απ’ τις πολλές αγρύπνιες και κειο το δάκρυ τους που στα κρυφά σφουγγίζουν !

        Αυτούς που φέτος λησμονήσαμε.

        Μα θα μου πείτε, πως δεν φταίμε εμείς και τόσο.

        Μας πνίξαν οι δουλειές.

         Κάτι στο σπίτι μέρες πού ’ρχονταν, κάτι τα παιδιά, τα δώρα τους, τα ρούχα τους που ’πρεπε κι αυτά να λάμπουν και τ’ αυτοκίνητο κι αυτό, πού ’θελε πλύσιμο και σφούγγισμα τι θα πηγαίναμε στο χωριό μέρα καλή που θα ‘τανε..!

 Μας το ’πεν άλλωστε κι η Ε.Μ.Υ.

« ΤΟ ΠΑΣΧΑ, καλός καιρός με ηλιοφάνεια.»

      Ύστερα ήρθαν και τ’ απρόοπτα … μουσαφιραίοι, είπαν πως θα ‘ρχονταν κι ο υπουργός…

      Πάει στο καλό, να μην τονε βλέπαμε; Παιδί δικό μας ήταν.

      Γι αυτά σας μολογάω. Πολλές δουλειές μας πέσανε εφέτος.

      Πώς να φεγγρίσει ο κούπραινας, λοιπόν, σεβντά κι έγνοια για γέροντες και γηροκομεία.

      Βέβαια, το κατέχουμε πως σ’ αυτό της ΙΤΙΑΣ, υπάρχουν και σύγχρονοί μας. Τους έπρεπε λοιπόν και αυτωνώνε μια καλημέρα, ένα αγκάλιασμα, έτσι σα λειτούργημα σε ‘ξωκκλήσι, αλλά…

      Αν είμαστε καλά … μπορεί αργότερα … ίσως Χριστούγεννα.

      Όμως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, εμείς δώσαμε στον έρανο για  τους φτωχούς κι ανήμπορους … για κάποιους ξαστοχημένους..!

      Είμαστε και νιώθουμε, δηλαδή, … εντάξει ! !

      Κι όσο για τα υπόλοιπα … κουβέντες, αγκαλιές της ΠΑΣΧΑΛΙΑΣ, ευχές κι ανθρώπινη ζεστή ματιά και φέρσιμο…

      Ε, αυτά ο πάσα ένας στον εδικόνεν του!

      Δεν περισσεύει πλιόνε αγάπη και γι’ αγνώστους..!

      Έχουν αλλάξει πλιόνε οι καιροί!!!