Γονείς τον καιρό των μνημονίων

Υπάρχει ένα ζήτημα πολύ σοβαρό.  Κάτι που με τρελλαίνει πιο πολύ από όλα τα άλλα παρανοϊκά που συμβαίνουν γύρω μας, στην μεγάλη πορεία της κατάντιας όλου του λαού μας. Δεν είναι ούτε οι μνημονιακοί δημοσιογράφοι, ούτε η μνημονιακή κυβέρνηση, ούτε οι μνημονιακοί αφεντάδες… τίποτα από όλα αυτά.

Με τρελλαίνουν ΟΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ ΓΟΝΕΙΣ. Είναι μια νέα φάρα ανθρώπων που αν δεν το έχετε καταλάβει είναι οι προστάτες της αθλιότητας σε κάθε κοινωνικό επίπεδο. Είναι οι άνθρωποι που χαίρονται που το παιδί τους βρήκε επί τέλους μια ΔΟΥΛΙΤΣΑ, και θα παίρνει ΕΝΑ ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΑΚΙ. Το σπούδασαν, έβγαλε τα μάτια του για να το καταφέρει, θυσίασαν τα νιάτα τους για να δώσουν στα παιδιά τους όλα τα απαραίτητα εφόδια για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.
Ξαφνικά έρχεται ένας μ@λάκας και τους ανακοινώνει πως για τα επόμενα 20? 30? 40? χρόνια τα παιδιά τους  ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΟΝΕΙΡΑ. Τους ανακοινώνουν πως τα παιδιά τους θα εργάζονται με δυο τρία κατοστάρικα, 12-14 ώρες την ημέρα, σαν καρπαζοεισπράκτορες, θα χρειαστεί να δουλεύουν ακόμα και χωρίς να πληρώνονται, χωρίς δυνατότητες καν να φτιάξουν μια δική τους οικογένεια, θα ζουν σ΄ενα κόσμο σάπιο που οι θεοί είναι τα διάφορα αι χάσου και οι διάφορες γκαγκάδες, κι εκείνοι
ονειρεύονται το παιδί να βρει μια ΟΠΌΙΑΔΗΠΟΤΕ ΔΟΥΛΙΤΣΑ για να έχει ένα ΠΙΑΤΟ ΦΑΓΑΚΙ…..

Αν υπάρχει μια κατηγορία πολιτών που θα έπρεπε να έχουν φέρει το κόσμο ανάποδα και να κάνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να ζήσουν τα παιδιά τους σ΄ενα κόσμο καλύτερο είναι ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ.  Εχω συγκρουστεί με πολλούς φίλους αυτό το καιρό γιατί δεν πιέζω τα παιδιά να βρουν μια δουλίτσα και το παίζουν χλιδάνεργοι.
Λοιπόν θεωρώ πως η προσωπική μου  επανάσταση σ΄αυτό το χάος είναι να υπενθυμίζω στα παιδιά μου συνέχεια πως ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ να βρουν μια ΔΟΥΛΙΤΣΑ. Τους προτείνω χίλια δυο άλλα πράγματα τα πιο παλαβά σε σχέση με τους κανόνες που κυριαρχούν στη ζωή των καθωσπρέπει νοικοκυραίων, αλλά να μην γίνουν σκλάβοι. Ναι, έχω σκοπό να αποκτήσω ένα νέο επάγγελμα που θα λέγεται η μάνα των χλιδάνεργων αλλά δούλους δεν τ΄αφήνω να πάνε. Αν το κάνουν από μόνα τους δεν μπορών να έχω λόγο. Δικαίωμά τους αλλά να τους βάλω και τις φωνές, να με πιάσουν και δέκα υστερικές κρίσεις γιατί δεν έχουν ενσωματωθεί στη κοινωνία της κατάντιας….
Πάει πολύ… πάρα πολύ.
Κοιτάζω παλιούς φίλους, συγγενείς, συναδέλφους να κάθονται και να κοιτάζουν τα παιδιά τους να μετατρέπονται σε ζόμπι.. απαθείς. Υπνωτισμένοι. Ανήμποροι να σκεφτούν κάτι περισσότερο από μια συνεχή αγωνία ΤΙ ΘΑ ΑΠΟΓΙΝΟΥΝ.  Ακούω να δίνουν συμβουλές του είδους βρες εσύ μια δουλίτσα ότι νάναι να παίρνεις τα λίγα σου λεφτουδάκια κι αργότερα τα πράγματα θα φτιάξουν.  Μη κάνεις και τον καμπόσο είναι δύσκολοι καιροί, σκύψε το κεφάλι, όλοι έτσι κάναμε κάποια στιγμή…
Κι εκεί καταλαβαίνω πως είναι το πρόβλημα. ΟΛΟΙ ΕΤΣΙ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ.  Εκείν είναι όλο το ζουμί. Και γι΄αυτό και σήμερα έτσι θα κάνουν και τα παιδιά. Γιατί ο κόσμος που οι προηγούμενοι ετοίμασαν ήταν πως έτσι κάνουν όλοι για να επιβιώσουν. Και γιατί όχι για να τα ΤΣΕΠΩΣΟΥΝ αργότερα.
Ναι οι μνημονιακοί γονείς είναι καλά μεγαλωμένοι τελικά με το κατοχικό φόβο του παππού, το τσέπωμα του πατέρα και το βόλεμα το δικό τους. Πως να διδάξουν το αγαθό της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας στα παιδιά…
Κι αν αυτό συμβαίνει πως να περιμένεις να βγεις από αυτόν το βάλτο κάποια μέρα? Η μόνη πιθανή έξοδος είναι να σε ψαρέψει κάποιος κάποτε και να σε πετάξει σε κάποιο τηγάνι για να σε ξεροψήσει. Λίγο πριν το τηγάνισμα μπορεί να προλάβεις να δεις λίγο ήλιο…

Συνήθης Ύποπτος