Σαν το κακό σκουτί...

Μαυρόπουλος Χρίστος

Είναι κάποια πράματα, που πιότερο τα συλλογιέμαι απ' τ' άλλα.

Και δε μιλώ για τα "βαριά".

Όπως, τι είναι ο άνθρωπος, που πάει και γιατί.

Όχι τέτοια.

Μιλώ για πράματα στο μπόϊ μου.

Απλά και καθημερινά.

Όπως: Ωραία η Ελλαδίτσα μας, με τα βουνά, τις απλωσιές και τα λιβάδια της! Τη θάλασσα και τα νησιά της! Την ιστορία και τ' αρχαία της!

Και τι ωραία που περνάμε, ξωτάρηδες, ψαράδες, τσαμπάσηδες κι η πλέμπα, ξεστηθωμένοι όλοι, αλέγροι δουλευτάρηδες, στον ήλιο ξανεμίζοντας τα όνειρά μας, στ' αμπέλια δίχως χασομέρια, στα λιόφυτα ελπίδες αρματώνοντας για τ' αύριο και τα παιδιά μας.

Απλόχερα δηλαδή η ευλογία του Θεού στο Βιλαέτι μας και στην καρδιά μας.

Όμως όπως το κάθε ξύλο οσο κι αν είναι έμορφο σαράκι το ροκανίζει, έτσι και η ευλογημένη ράτσα μας που αποπνεέι ευγένεια, πολιτισμό, σαρακοτρώγεται από πολιτικούς, Ταρτούφους, Φαρισαίους.

Πολιτικούς, που δεν πιστεύουνε σε τίποτα.

Θλίβομαι που το λέω, παρά μονάχα στο ακριβό θρονί τους.

Εκεί μ' όλα τα νιτερέσια τους, μαϊνάρουν τη ζωή μας.

Γι' αυτό φορολογούνε τα παιδιά.

Σα να μας λένε δηλαδή, "κράτει στο γεννοβόλημα".

Λες κι είμαστε μιλλιούνια.

Μέτρο κι αυτό και τιμωρία, λες κι είναι τα παιδιά, της αγοράς αλισβερίσι!

O TEMPORA O MORES.

Και να συλλογιστεί κανένας, πως το 1828, επί ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ, είμασταν όλοι κι όλοι 753.401 νοματαίοι.

Το 1928 περίπου 6.204.284.

Το 1940 με τ' αποτελέσματα της απογραφής που μαθεύτηκαν, ύστερ' απ' τον πόλεμο είμασταν 7.335.000!

Πηγαίναμε δηλαδή καλά και με τους πρόσφυγες που ήρθανε με την ανταλλαγή των πληθυσμών ΕΛΛΑΔΑΣ-ΤΟΥΡΚΙΑΣ.

Αβγάτιζαν οι ψυχές στην Κρήτη, στη Μακεδονία, στη Θράκη, πιότερο από τις άλλες περιοχές της χώρας, κι όλα φανέρωναν πως σε λίγα χρόνια θα προκάναμε τα 12.000.000!

Έτσι για να πάρει τ' απάνω της η Πατρίδα μας και να γιονίσει ανθρώπους τούτη η τιμημένη "γειτονιά" του κόσμου!

Κι όμως η EUROSTAT μας λέει: Τον Ιανουάριο του 2013 είμασταν 11.062.000 ψυχές. Τον Ιανουάριο του 2014 είμασταν 10.992.000 ψυχές. Λιγότερες δηλαδή κατά 70.000 νοματαίους.

Και σήμερα με την ανέχεια, τα νέα μέτρα, τη φορολογία των παιδιών και τον ξενιτεμό της χρυσής νεολαίας μας για τη δουλειά, το ψωμί, θα μείνουμε ύστερ' από χρόνια, θαρρώ "τρεις κι ο κούκος".

Φυραίνουμε φίλοι μου, μαζεύουμε, σαν το κακό σκουτί στο πλύσιμο κι αλλοίμονό μας!