Μια ράμπα είναι όλα...

 Μαυρόπουλος Χρίστος

Ποτάμι οι διαβάτες κάτω από το παραθύρι του.

Κι όλοι τους βιαστικοί.

"Γοργά σαλεύουνε για τις δουλειές τους", συλλογιζόταν κάθε πρωϊνό ο Δημητρός χαζεύοντας τ' ανθρώπινο λεφούσι.

Αυτοί και οι δουλειές τους.

Εκείνος ο χοντρός με το πουκάμισο το κρεμεζί...ο άλλος, ο κοντακιανός που έφερνε σε δασκαλάκο κακοπαθημένο... η κοπελιά, η δροσερή, με το λουλουδιαστό φουστάνι... ο γαβριάς με το ποδήλατο και τις εφημερίδες στη μασκάλη...

Όλοι, μα όλοι τους πορίζαν με πρεμούρα.

Κι αυτός, πίσω απ' το παραθύρι του, ξεχωριστός και άδολος σαν άπαιχτο τραγούδι...να καρτεράει, να ψάχνει στις αγγελίες, στον ΟΑΕΔ για το ζουμί της καραβάνας και τ' αχαμνό το ρέψιμο.

Κι όλο να συλλογιέται πως:"Όλα μια ράμπα είναι στη ζωή!"

Παιδί από ίδρυμα ατός του. Εκεί αντρώθηκε και βγήκε στο κουρμπέτι. Τα όπλα του; Χειριστής τηλεφωνικού πίνακα και τα εγγλέζικα φαρσί. Ας ήτανε καλά ο μπάρμπα Σταύρος, ο φύλακας του ιδρύματος και παλιός πορτιέρης στη ΛΟΝΤΡΑ, σε χοτέλι για φεγγάρια.

Δεν τα καλοκατάφερε όμως ο Δημητρός στην πρώτη του δουλειά κι απόμεινε άπραγος και ανεμοδαρμένος στα προβαρίσματα του πάσα ενός και στα ταξίματα του Γκουβέρνου πως: "Έγνοια θάχουνε για τους ανήμπορους".

Ήτανε κι απ' την άλλη λιγομίλητος...δεν φώναζε, δεν γύρευε, στάλα δεν ακουγόταν.

Μονάχα να γράφει κάτεχε. Κι έγραφε σε κάθε αγγελία που ταίριαζε στα κότσια του.

Για μήνες...για φεγγάρια αμέτρητα.

Ώσπου μια μέρα, ρόδισε και για κείνον η αυγή.

"Να παρουσιασθείτε στη διεύθυνση προσωπικού", έγραφε το γράμμα που έλαβε και μάλιστα σε ύφος αυστηρό.

Κι είχενε και μια θωριά εκείνο το χαρτί...άσπρο, ζαχαρί, ίσως και θαλασσί, δεν το μπορούσε στα σίγουρα να το πει, το μόνο που ξεδιάκρινε, τα γράμματα που χορεύανε!!

Το χτίριο θεορατικό, με σκούρα τζάμια και τοίχια που αστράφτανε στον ήλιο.

Σκάλες από φρεσκοπλυμένο μάρμαρο, σάμπως θαρρείς και ήταν εκκλησιά, και πάνωθέ του ένας ουρανός ντελικανής, καθάριος κι ολοφώτιστος. Κι όμως παρόλο που όλα τρόγυρα στραφτάλιζαν, η ράμπα...δεν υπήρχε! Κι ας τήνε γύρευε με υπομονή.

"Ίσως να την ξαστόχησε ο μηχανικός", συλλογίστηκε.

Μπορεί κι από την άλλη δικό του και νάτανε το λάθος που δεν τους έγραφε, πως νιος ναι μεν, αλλά με ειδικές ανάγκες σε δυο παλιοτροχούς...

Ίσως αν τους είχε ενημερώσει, μπορεί και να βρίσκαν μια λύση.

Όμως αυτό, το κάτεχε, πως εύκολα δεν γράφεται. Συνήθως κάτι τέτοια ενοχλούνε τις λαμπερές τις φίρμες. Γι' αυτό και το απόφυγε.

Κοίταξε κατά πάνω, τον ήλιο που ορτσάριζε κι αγάλι-αγάλι έκαιγε...Είχανε πλιόνε σβύσει και κείνη η αύρα της αυγινής ελπίδας...

"Δε βαριέσαι...μια ράμπα είναι όλα στη ζωή", το φιλοσόφησε και πάλι στωϊκά κι έσπρωξε τους τροχούς του καροτσιού του τραβώντας για την κάμαρί του.