Στο γκρίζο των καιρών

Μαυρόπουλος Χρίστος

Σβουρίζει το φεγγί μου κι αναθυμάται τα παλιά.

Τότενες που βγαίνανε οι μάγκες στο κουρμπέτι με ζόρικια κοψιά και τρίζανε τα καλντερίμια.

Ασίκηδες,σουρτουκλεμέδες, με το μουστάκι πρώτη μόστρα, το μπεγλέρι λάσκα στο λάου-λάου, το μαυρομάνιο μαχαίρι στο ζωνάρι και μέριζε ο κόσμος!

Αντριλίκι, βαριά περπατησιά στους δρόμους χύμα, μα η καρδιά με μπέσα και με λεβεντιά.

Τότενες που όλοι κι όλα, είχανε τιμή!

Ο λόγος, τα καμώματα, το πάρε δώσε στην Πατρίδα και στο πόπολο!

Και δε μιλώ για 'κείνους με το μουστακάκι σαν ουρά από ποντικάκι, με κουσουμιές, με γραβάτες, ψευτογαμπρούς της ρούγας, μορτάκια και ψωροφαντασμένους.

Τους άλλους αναθυμάμαι που είχανε κοψιά καθάρια. Άντρες νοικοκυραίοι, άντρες μεροκαματιάρηδες, άντρες μπεχλιβάνηδες στο λόγο και στο φέρσιμο, στη φαμελιά, στα παιδιά, στο βιλαέτι, σ' ολάκερητην κοινωνία!

Τότενες που τα μαχαίρια δεν ήσαντε απλά εργαλεία, μόνε το πάσα ένα είχενε την ιστορία του, τ' αφεντικού τον ίσκιο, κι υπήρχε σέβας στη ζωή κι η κάθε μια Πατρίδα λογιάζονταν σα βιός του πάσα ενός μοναδικό!!

Τότενες που ο τόπος μας είχενε αντρειωσύνη, πολιτικούς με μπόϊ και "Μανδαρίνους" στο Δημόσιο, με κούτελο καθάριο!

Τότενες που τα κέρδητα των Ασφαλιστικών Ταμείων (χωρίς ποντίκια, τρωκτικά και P.S.I.), μπαίνανε στον κορβανά της ΕΛΛΑΔΙΥΣΑΣ μας, να τα χαρούν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, .ολοι αυτοί που ξόδιασαν ριζόκορφα τη δούλεψή τους, γι' αυτό που λέμε "καζάντια για τη γεροσύνη".

Τι αλλιώς ο νόμος, μαχαίρι κοφτερό και μαυρομάνικο, θά 'φτανε κόβοντας ως το κόκκαλο!

Τότενες...

Τώρα όλα ψευτίσανε, χέστηκε το αντριλίκι και το μουστάκι.

Κι αυτό το μαυρομάνικο, του νόμου το μαχαίρι, έχασε πλιόνε την αψάδα του.

Γένηκε ντελικάτο και σκιτζίδικο, στα χέρια υπουργών, βουλευτών και μακαντάσηδων του Δημοσίου που το κραδαίνουν απάνω απ' τα κεφάλια μας κι ορκοπατιούνται, πως θα τα χώσουνε ως το κόκκαλο στις διάφορες Ε.Δ.Ε. και στις επιτροπές που κάνουνε για τις ρεμούλες, έτσι ώστε να λάμψει τάχατες η αλήθεια.

Μια "αλήθεια", όλο μούχλα και σκορβούτο.

Γι αυτό θαρρώ πως στραβά το μπάρκο αρμενίζει.

Σε τούτη τη μαγική τη χώρα, που δεν μετράει πλιόνε το τι κάνεις, μα πως το δικιολογείς!

Θλίψη με πιάνει όταν το συλλογιέμαι.

Κι όσο για το μαχαίρι που ανεμίζουνε με στόμφο και τουπέ, δεν κόφτει μήτε Αργίτικο πεπόνι, που είναι και ώριμα και μυρωδάτα.!

Κι ούτε υπάρχει πλιόνε κόκκαλο στο κρέας.

"Νουά" γένηκε το Δημόσιο στα χέρια τους. Ψαχνό, ολόψαχνο, για ρεμούλες, μπαξίσια και ρουσφέτια.

Παλιότερα όταν η παντέρμη ΕΛΛΑΔΙΤΣΑ μας ήταν ακόμα αχαμνή, πανύμνητη ναι μεν για τους ωραίους αγώνες της για τη Λευτεριά, αλλά αχαμνή, ξερομαχισμένη απ' τους πολέμους και τις κακουχές, γλείφανε και τότενες οι "Μανδαρίνοι", ίσως και κάποιοι Κεφαλάδες από κανά κοκκαλάκι, αλλά είχανε και σέβας, αγάπη για τον ΤΟΠΟ και σκιάζονταν κι από την άλλη και το μαυρομάνικο του νόμου το μαχαίρι.

Κι εμείς, η πλέμπα, οι πολίτες, που με χίλιες δυο συφορές αναμετρηθήκαμε κι αντάξαμε, περιχουγιάζαμε τότενες περήφανοι για τα κατά καιρούς γκουβέρνα μας, που στάθηκαν δίπλα μας ολόρθοι σιμά στα Μεγαλόκαστρα της ιστορίας και της Φυλής μας!

Τώρα...τώρα δε λογαριάζει, δε σκιάζεται κανένας πλια κανέναν,

Αλώθηκε και η καζάντια μας απ' άλλα βιλαέτια και μακαντάσηδες ξενόφερτους από ξενόγλωσσα τσιφλίκια, κι όλοι αντάμα σήμερα τρώνε στο ίδιο το τραπέζι!

Τρώνε αργά. Τρώνε καλά. Όσο χωράει η μπάκα τους.

Ας είν' καλά το Πόπολο.

Ο "Λαουτζίκος", που υποφέρει και πληρώνει χαράτσια, Ε.Ν.Φ.Ι.Α., φόρους, περικοπές και μερτικό  απ' τα μιστά του, για να ψευτογαμπρίζουνε οι φωστήρες οι πολιτικοί μας, που και σοφοί το παίζουνε και τεχνοκράτες στας ΟΓΡΩΠΑΣ!!

Κι όσο για το μαυρομάνικο του νόμου το μαχαίρι, γένηκε σουγιαδάκι!

Σουγιά και μπιχλιμπίδι το καταντήσανε, για να κόβουνε τους μεζέδες στων ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ τα ταβερνάκια.