Στα χρόνια της αλήθειας

 Μαυρόπουλος Χρίστος

Η σύνταξη!

Παράς που κάποτες λειπόσαρκος γυρνάςι πίσω.

Σάμπως μπάρκο θαρρείς, με αβαρίες από ταξίδι μακρινό.

Μια επιταγή ή ένα στέκι, στο τέλος του μηνός, που αναμαζεύει όξω από τράπεζες γερόντους, να κουβεντιάζουνε σαν τα παιδιά.

Κάποιοες φορές και δίχως ο ένας τον άλλονε να κατέχει.

Δίχως κανένα παραπανίσιο διάφορο.

Τους φτάνει το κοινό καρτέρεμα.

Τους βερνικιάζει ο σκοπός.

Τους συνεπαίρνει ο καημός για τις παλιές στιγμές, τα όνειρα που φύγαν.

Ίσως το μάνιζμα και η οργή, για τον λειψό παρά.

Τις τόσες τις κρατήσεις, τα χαράτσια.

Τα ψίχουλα που απομένουν απ' τη "Δημοκρατία" των αρχοντοκεφαλάδων και τις παλιόστρατες των ασφαλιστικών ταμείων.

Ποιός όμως κόφτεται για "μπάρκα", που άραξαν στα καρνάγια;

Στα σκούρα καφενεία, πίσω απ' τα κάγκελα του χτες!

Είναι κι αυτή μια απ' τις τόσες αλήθειες της ζωής!

Μια αλήθεια που μαστορέματα, ως φαίνεται, δεν παίρνει!

Μια αλήθεια που αγάλι, αγάλι, μέρα τη μέρα, χρόνο το χρόνο, σταίνεται με θύμησες και στορήματα, από ανθρώπους που παραχέρι δουλέψανε του Θεού, για να στεριώσει ο κόσμος τούτος!

Μια αλήθεια ματαλέω, κουβεντιαστά από καρδιάς και με στορήματα...

Παλιός μαρκόνης στα μπάρκα ο Μαθιός..."Τις πιότερες γιορτές, στου καραβιού το εικονοστάσι. Εκεί οι προσευχές και οι ευχές."

Στη γέφυρα ο καπτά Λευτέρης...Τον Άη Νικόλα αντίκρυσα, κατάκορφα σε κύμα μαύρο και βουβό!"

Ο Θανασός με το φαρδειό χτημιώνα..."Απ' την αυγή στον όργο κι η λάσπη κόκκινη που έθρεψε τη φαμελιά μας."

Ξωτάρης ο Παράσχος..."Της ΠΑΝΑΓΙΑΣ, στα κορφοκκλήσια των βουνών, μ' ένα γλεγόμενο κερί, μονάχος, καταμόναχος, με αγυναίκιστο κορμί και αγιοσύνη στη ψυχή!"

Ο Νικολής, ο χτίστης..."Με χιόνια, με καιρούς, έχτισα φαμελιά, σπίτια, εκκλησιές, σκολειά και μια σκάλα ως απάνου, γι' αυτούς που ζητιανεύαν τ' ουρανού!"

Ο καραβομαραγκός, ο Γιώργης..."Με ίδρο βγήκαν απ' τα χέρια μου, σκαριά και όνειρα που ταξίδεψαν."

Ο γραμματοδάσκαλος...''Εχω στο μέσα μου παιδιά, πολλά παιδιά, που στράτες ανοίγουνε στο αύριο και μου αλαφρώνουν την καρδιά."

Κι άλλοι πολλοί συνταξιούχοι, στο γόνιμο αγώνα της ζωής...Κι όλοι τους με αγάπη ποτίσανε για χρόνια το ΒΙΛΑΕΤΙ μας με λίγα ή πολλά λεφτά.

Στον ΤΟΠΟ μας, το υστέρημά τους, κάθε μήνα, για νάχουνε στα γερατιά.

Κι όμως στα γερατειά η σύνταξη λειψή, λειψή και η χαρά, μα σίγουρα ολάκερη από καρδιάς η ευχή!

"Άντεστε, τον άλλο μήνα να ξαναβρεθούμε με πιότερη ελπίδα, μπας και στο μεταξύ, κάτι έχει αλλάξει στη δόλια μας ΠΑΤΡΙΔΑ!"