Σκόρπιες ψηφίδες καθημερινότητας…

Του Γιάννη Αν. ΛΟΥΚΑ

Μια απλή καθημερινή στην Αράχωβα και πλούσια η συλλογή εικόνων......

«Τ’ Λαζάρ’»

Μια πρωινή βόλτα και να, ένα ξεχωριστό ξάφνιασμα: πολλές ομάδες μικρών κοριτσιών λένε τα κάλαντα του Λαζάρου. Με ωραία καλαθάκια, όμορφα διακοσμημένα και περιέχοντας αυγά, τριγυρίζουν τις γειτονιές σε μικρές ομάδες για να πουν το Λάζαρο:

«Ήρθ’ ου Λάζαρους

 ήρθαν τα Βάγια

ήρθ’ η Κυριακή

που τρων τα ψάρια».

Ώστε τραγουδιούνται ακόμα τα κάλαντα του Λαζάρου; Ως φαίνεται, ναι.

Ευτυχώς, η παράδοση καλά κρατεί!

«Των Βαγιώνε»

Εκτός όμως από τα κάλαντα και τα υπόλοιπα παιδιά ήταν σε κίνηση, καθώς πήγαιναν στην Εκκλησία στην Προηγιασμένη στην Παναγία, όπου ήταν και οι δύο ιερείς.

Την επόμενη του Σαββάτου του Λαζάρου είναι η Κυριακή των Βαΐων (οι δύο γιορτές έχουν κοινό απολυτίκιο). Μια σημαντική και κοπιώδης μέριμνα των επιτρόπων των Ναών γι΄αυτή τη μέρα είναι να κόψουν και να ετοιμάσουν τα βάγια. Πρέπει λοιπόν να ‘’εντοπισθούν’’ τα δέντρα (που δεν είναι πια άφθονα), να ζητηθεί η άδεια, να γίνει το κόψιμο, το φόρτωμα, η μεταφορά στην Εκκλησία, το κόψιμο σε μικρά κλαδάκια, η τοποθέτηση στα πανέρια, εννοείται όλα σε εθελοντική βάση από αιώνων.

Η εικόνα λοιπόν που αντικρίσαμε στο παλιό Δημοτικό Σχολείο αυτό το πρωινό ήταν πρωτόγνωρη. Μια τεράστια βάγια στον μπροστινό κήπο (προς την πλευρά της Παναγίας) είχε αναπτυχθεί υπερβολικά και εκείνη τη στιγμή έτρωγε ένα γερό κλάδεμα-κούρεμα. Θα μου πείτε και πού είναι το περίεργο; Μα η χρήση της τεχνολογίας. Το κλάδεμα γινόταν από ένα σύγχρονο καλαθοφόρο όχημα με χειρισμούς από τους μοχλούς του καλαθιού. Έτσι κι ο τόπος ‘’άνοιξε’’ και τα καλώδια ελευθερώθηκαν και η Παναγία εξασφάλισε τα βάγια από τη μικρότερη δυνατή απόσταση. Το μόνο που σκέφθηκα ήταν η αντίδραση των «απ΄ αιώνων» επιτρόπων, αν μπορούσαν να δουν  την τεχνολογική εξέλιξη στο κόψιμο της βάγιας. Ή θα έμεναν άναυδοι ή θα έφριτταν.

Ο Αγιώργης εξασφάλισε  τα βάγια με επιχείρηση στον Κούκουρα, από βάγια που επίσης εμπόδιζε.

Ευτυχώς και η Πίστη (έστω με τη βοήθεια της τεχνολογίας) πολύ στέρεα κρατεί!

Το Πανηγυράκι

Φτάνοντας στη Μεγαλοβδομάδα, σημαίνει ‘’συναγερμός’’ για το Πανηγυράκι, έστω κι αν φέτος «πέφνε χώρια». Οι ατέλειες και οι ελλείψεις του προηγούμενου καιρού διορθώνονται με ταχύτητα. Έτσι ο εξωτερικός φωτισμός στον Αι-Γιώργη συντηρήθηκε και τα βράδια η Εκκλησία δεσπόζει από το μοναδικό καραούλι της, αγναντεύοντας ανεμπόδιστα προς όλα τα σημεία του ορίζοντα.

Ακόμα, στη διαδρομή της Εικόνας, στον Αγκάρσιο και σε άλλα στενά αυτές τις μέρες κλείνονται λακκούβες, συμπληρώνονται πέτρες, κολλιούνται πλάκες.

Α ναι! Άρχισε να κάνει την εμφάνισή του και το έντυπο πρόγραμμα για το Πανηγυράκι, κάπως καθυστερημένα φέτος.

Ευτυχώς το ελληνικό φιλότιμο επαρκώς και επαξίως κρατεί (και αναπληρώνει τα ελλείποντα)!

 Η κρίση

Όμως οι καταστάσεις και η ατμόσφαιρα κάθε άλλο παρά ιδανικές και ειδυλλιακές είναι. Οι άνθρωποι δε λειτουργούν «εν κενώ». Η σημερινή πραγματικότητα είναι σκληρή και αδυσώπητη και πρωτοφανής για όλες τις γενιές, αν εξαιρέσουμε βέβαια τους συνταξιούχους πλέον σήμερα που έζησαν δύσκολες καταστάσεις στα νιάτα τους. Τι ήταν αυτό που μου τα υπενθύμισε όλα αυτά; Μα μια μπετονιέρα, που είδα το απόγευμα. Και μια πρέσα που είδα το βράδυ. Μήνες είχα να τις δω να κυκλοφορούν. Σχεδόν τις ξεχάσαμε. Κι όμως, τι γινόταν μέχρι προχθές σχεδόν (με τα καλά του και τα κακά του) και το ατελείωτο πήγαινε-έλα φορτωμένων και άδειων.

Ίσως να πληρώνουμε τώρα εκείνη την υπερβολή (φούσκα;), το γεγονός όμως είναι ότι άλλος ένας κλάδος της τοπικής οικονομίας με πολλούς απασχολούμενους δοκιμάζεται σκληρά. Μακάρι τα πράγματα να πάνε καλύτερα και χωρίς τα λάθη του παρελθόντος.

Δυστυχώς και η κρίση επίμονα και βασανιστικά και ψυχοφθόρα κρατεί!

Το φεγγάρι

Η κάθε μέρα του Θεού και των ανθρώπων κλείνει με τ΄ άστρα και το φεγγάρι. Οι πιο παρατηρητικοί, οι πιο ευαίσθητοι αλλά και αυτοί που έχουν στραμμένο το βλέμμα τους προς τα ψηλά ( ο καθένας για τους δικούς του λόγους) με δυό λόγια οι «άνω θρώσκοντες» δηλαδή οι άνθρωποι, θα το πρόσεξαν. Τη νύχτα αυτή το φεγγάρι ήταν ολόγιομο, λαμπερό και με ομόκεντρους κύκλους – δαχτυλίδια γύρω του.

Τι μπορούμε να σκεφθούμε αντικρίζοντας αυτό το υπέροχο φεγγάρι; Ο καθένας ό,τι του πει το εσωτερικό του «είναι».

Όσο για μένα, τρία πράγματα μου ήρθαν στο νου:

·      

Το «φεγγαράκι μου λαμπρό», με τις μουσικές παραλλαγές του Μότσαρτ που πρόσφατα απολαύσανε από την πιανιστική δεξιοτεχνία του συμπατριώτη μας Νίκου Λαάρη στο Μέγαρο Μουσικής.

Το «Θέ μου Πρωτομάστορα» του Οδυσσέα Ελύτη και του Μίκη Θεοδωράκη.

Τον Κώστα Χατζή να μας υπενθυμίζει μοναδικά:

««Αν δεις τη Γη απ΄ τη Σελήνη

 Ένα φεγγάρι είναι κι εκείνη»

            ‘Ένα φεγγάρι γεμάτο μικρότητες, αλλά και γεμάτο μεγαλείο!     

Ευτυχώς η αρμονία της δημιουργίας νομοτελειακά και αενάως άριστα κρατεί!

Με σεληνόφωτες και φεγγαρολουσμένες ευχές

                                           ΙΑΛ  

         

ΥΓ: Οι σκόρπιες ψηφίδες αφιερώνονται στους συμπατριώτες (όπου γης), που είτε λόγω απόστασης, είτε λόγω κρίσης δεν μπορούν να έρχονται συχνά. Από την αφιέρωση δεν εξαιρείται και κανένας φίλος (γνωστός ή άγνωστος), που διαθέτει έστω και την ελάχιστη ευαισθησία.

                                        Β΄ Έκδοση (Επί του Πιεστηρίου) 

Καθώς γραφόταν αυτό το άρθρο, πρωτο-ακούσθηκαν και πρωτο-εμφανίσθηκαν για φέτος τα χελιδόνια.

Πολλά τα χελιδόνια

κι η Άνοιξη ακριβή (και δύσκολη) αλλά

«Για να γυρίσει ο Ήλιος

 Θέλει δουλειά πολύ».