ΚΟΝΤΟΖΥΓΩΝΕΙ ΠΑΣΧΑΛΙΑ!

Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος

Φτιαγμένοι για τ’άστρα,

διωγμένοι απ’ τα άστρα,

κατεβήκαμε στη γης κι όλοι περιδιαβαίνουμε

το γνώριμο ετούτο τόπο, και εκείνο που απομένει…

Είναι που έρχονται και φεύγουνε κάποιες γιορτές

κι οι θύμισες, σαν τις παλιές φωτογραφίες, με νοσταλγία

μας μιλάνε για άλλες εποχές!

Εδώ στου ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ τα βράχια που μας έθρεψαν,

που μας έκρυψαν,

που γένηκαν τις εχθρικές τις νύχτες

φωτιά και λάβαρο ενός λαού…

ενός ΧΡΙΣΤΟΥ,

που κάθε χρόνο μας γυρεύει στα σώψυχά μας

να τηράξουμε το δέντρο της αγάπης

και της ξεχωριστής παράδοσής μας αν μεγαλώνει

ακόμα στις καρδιές μας.

Εδώ που οι ρίζες του, ότε που ΠΑΣΧΑΛΙΑ κοντοζυγώνει,

θαρρείς πως μεγαλώνουνε, πως διαμαντοπλουτίζονται

και τραγουδάνε

πάντα το ίδιο της γλώσσας μας τραγούδι,

του αίματός μας και της Χριστιανοσύνης!

Κι είναι αλήθεια πως αβγαταίνει της ΠΑΣΧΑΛΙΑΣ το ΦΩΣ

στον τόπο τούτον, που η γης σκίστηκε κατά καιρούς από αλλόθρησκους,

όπως τ’ανιστορούνε γέροντες.

Στον τόπον αυτόν που λάμπει ο ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ και μοιάζει λιγοστός για τους προσκυνητές.

Κι όμως, θαρρώ χωράνε όλοι κι όλα, έτσι που είναι των σπιτιώνε μας οι πόρτες

πάντα ανοιχτές.

Εδώ στην πέτρα και στην αψιά ανηφοριά.

Εδώ στους λάκκους, που γλεντάνε και ψένουνε αρνιά.

Στους μαχαλάδες, που θε ν’αποδιωχτούνε οι λύπες, οι σκιές,

θα γειάνουνε μονοστιγμής οι άρρωστες ψυχές,

θα πάψουνε να ολολύζουνε οι αγέρηδες και τα στοιχειά,

όπως και κάθε χρόνο γίνεται στου Τόπου μου την ΠΑΣΧΑΛΙΑ!

Και θ’ακουστούνε ψαλμουδιές, τραγούδια, γέλια

και φωνές,

και θα πληθιάνει στις ψυχές μας η χαρά,

κύκλους θα κάμουνε οι μυρουδιές, τα μεζεκλίκια,

τα κρασιά,

κι αντάμα όλοι, μεγάλοι και μικροί,

αλλόθρησκοι και Χριστιανοί,

στους λάκκους ολόρθοι, μα και καθιστοί,

Πόρτα θ’ανοίξουνε στον Κόσμο,

για κάθε ανήμπορη καρδιά μοναχική!

Φτιαγμένοι για τ’άστρα,

διωγμένοι απ’τα άστρα,

κατεβήκαμε στη γης κι όλοι περιδιαβαίνουμε

το γνώριμο ετούτο τόπο, κι εκείνο που απομένει…

Το που τιμάμε είναι, ελπίζουμε, πιστεύουμε και προσκυνάμε!