Στο ΣΤΑΥΡΟ στο ξάγναντο

Μαυρόπουλος Χρίστος

 

Ψηλά στο ξάγναντο του Παρνασσού, στην εμπασιά για το Λιβάδι, βρίσκεται το κλησουράκι του ΣΤΑΥΡΟΥ!

Εκεί στο ακροούρανο όπου θωρείς ολόγυρα κι από ψηλά τον Κόσμο ακριβοστολισμένο!

Εκεί που ο ήλιος μοιάζει σάμπως και να κατέβηκε πιο χαμηλά, πιο κοντά και πιότερο ζεσταίνει το κορμί μας, στο φως του γδύνεται η ψυχή μας, παίζει το αίμα πιο γοργά, τα μάτια αναγαλλιάζουνε στην ομορφιά του Κόσμου, περιχρυσώνεται μ' ελπίδες κι η δόλια μας καρδιά!

Εκεί που ο τόπος από ξαρχής, δίχως κανένας να κατέχει ή να θυμάται το γιατί, ονοματίστηκε ΣΤΑΥΡΟΣ και πέρασε κι έμεινε στο χρόνο και στις καρδιές μας, σαν 'κόνισμα παλιό και ευλογημένο.

Πριν το '40, μολογάει ο γέρο Γιώργης Ν. Μαυρεπής πούχει πείρα ζωής και σέβας στου ΤΟΠΟΥ τα όσια και ιερά, εκεί υπήρχε ένας ΣΤΑΥΡΟΣ.

Από ελατίσιο ξύλο, ίσως από ζευγάδων του Λιβαδιού και ξωτάρηδων του Παρνασσού, σκίρτημα καρδιάς, με μακαριότητα και βνωμοσύνη για τα τόσα του Θεού καλά στον τρόγυρο ριγμένα!!

Όμως ο πόλεμος του '40, και ο κατοπινός εμφύλιος βρήκε το ξάγναντο δίχως ΣΤΑΥΡΟ.

Στα χρόνια τα κατοπινά, στην ίδια θέση του ΣΤΑΥΡΟΥ, το Υπουργείο Γεωργίας πούχε την έγνοια για του Παρνασσού την εμορφιά και των λογής-λογής ζουλαπιών και πουλιών το σώσιμο, έχτισε καλύβι εκεί ψηλά στο ξάγναντο για να θωρεί ο φύλακας, να δίνει μάτι και αφτί στο παράκαιρο ή στο νυχτιάτικο των θηρευτών κυνήγι κι απ' την άλλη σινιάλο να δίνει, να προλαβαίνει τη φωτιά, πριχού αυτή θεριέψει και "πληγώσει" τον βαριοπρουκισμένο απ' τη φύση Παρνασσό!

Το κλεισουράκι του ΣΤΑΥΡΟΥ που χτίστηκε πολύ αργότερα, ιδέα και πεθυμιά ήτανε του Γιώργη Ν. Μαυρεπή που τη μοιράστηκε με φίλο συντοπίτη, τον γραμματοδιδάσκαλο Ηλία Λιάκο.

Ο αείμνηστος γραμματοδιδάσκαλος του οποίου η προσφορά στον τόπο και στους ανθρώπους του, από καρδιάς κι ανασαιμιάς!

Πρόσφερνε, με το ρυθμό που ανάσαινε!!

Γι' αυτό ότε που άκουσε του φίλου του την πεθυμιά και την ιδέα, ευτύς την ασπάστηκε και βάνανε σε ρότα τη δουλειά!

Να μετασχηματίσουν σε ξωχόκλησο την καλύβα  (θηροφυλάκιο) που είχενε περιπέσει πλιόνε σε μοναξιά και αχρηστία. Μακρομαθεύτηκε αγάλι-αγάλι ο σκοπός και η προσπάθεια και βάναν κι άλλοι πλάτη, κατέχοντας τη δύναμη του ΣΤΑΥΡΟΥ στη φύση, στον άνθρωπο, στα ζώα του δάσους, στη ζωή στην ύπαιθρο, πηγές, ποτάμια, υδραγωγεία, στη θάλασσα...Κι έτσι γένηκε και στέκει εκεί στο ακροούρανο του Παρνασσού το κλεισουράκι του ΣΤΑΥΡΟΥ, και λάμπει σα μάτι Θεού ορθάνοιχτο ως πέρα στα χωριά του Κορινθιακού, στο εμορφοχώρι της Δεσφίνας, στον ελαιώνα της Ιτιάς και των Σαλώνων, στα βύθη κάτω του Πλειστού, στα σπίτια και στις βίλλες των αρχοντοκεφαλάδων που κρύβονται ανάμεσα στα έλατα του Παρνασσού!