ΤΗΣ ΡΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Οχι, κακώς βιαστήκατε να συµπεράνετε. Μ’ αυτό δεν έχω σκοπό να σχολιάσω τα στερνά του Μπιν Λάντεν. Η συγκεκριµένη λαϊκή σοφία σφηνώθηκε στο µυαλό µου σαν επωδός µετά τον θάνατο του Λάκη Σάντα και του Θανάση Βέγγου. Στην πραγµατική ζωή διόλου απίθανο να συναντήθηκαν το 1948 στη Μακρόνησο, αλλά δεν µπορώ να είµαι σίγουρη αν εκεί τα µίλησαν και εκεί τα συµφώνησαν να µη βγάλουν τα έξοδα της ζωής τους όλης εξαργυρώνοντας την κορυφαία πράξη της πρώτης τους νεότητας. ο Βέγγος τίµησε τη συντεχνία του και τις αρχές του χωρίς ποτέ να µπει στον κόπο να µας υπενθυµίσει τις µέρες που έζησε ως πολιτικός κρατούµενος κι ούτε ποτέ τον είδαµε να γίνεται βάρδος κοµµατικών νεολαιών που κανονικά θα έκαναν κρα για ένα ευνοϊκό του νεύµα. ∆εν βγήκε στο Σύνταγµα να δικάσει τον ιµπεριαλισµό, δεν καβάντζωσε ποτέ υποψηφιότητα για βουλευτής, ευρωβουλευτής, δήµαρχος ή κλητήρας των µαζών. Τα ίδια ακριβώς και ο Λάκης Σάντας....
Εκανε αυτό που έπρεπε, χρησιµοποιώντας σωστά το καλό συναπάντηµα της εφηβείας του µε την ιστορική στιγµή και έκτοτε έδωσε τόπο στην οργή και την ανοησία των άλλων. Γιατί είναι τω όντι ανοησία να κάνεις τα πάντα για να οσιοποιηθείς εν ζωή την ώρα που είναι σίγουρο ότι οι εικονοκλάστες είναι πολλοί και οι κορυφαίες στιγµές στη ζωή ενός ανθρώπου παραπάνω από µία. TA NEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου