Το δελφινάκι "Ο Πεντεφρής"

Μαυρόπουλος Χρίστος

Χτικιάρης έμοιαζε νά 'ναι ο Διαμαντής.

Χλωμός, λιγνός και μ' ένα ψιλοκίτρινο στο άσπρο των ματιών του.

Είχενε κι ένα γκούχου-γκούχου κάθε τόσο άξαφνο, βαθύρριζο, καμπανιστό, που τράνταζε τ' αχαμνά του στήθια.

Τον άκουγε το σινάφι του στο γιαλό και κρούβονταν του θανατά. Όλοι τους συλλογιούνταν, πως τούτο σίγουρα ήτανε χτικιό.

Και το ξερό του το κεφάλι, δεν έλεγε να ξεμακρύνει απ' το γιαλό.

Του τό 'λεγαν να πάει σε βουνό. Εκεί που ο αγέρας καθάριος, ξεπλυμένος απ' την αχλύ και το βαρύ ανασασμό της θάλασσας.

Μα αυτός εκεί. Με το βαρκάκι του, ατός του να γιατροπορεύεται πότε στους φυκιάδες αναμασώντας τα μακρολέπιδά τους, θαρρώντας πως το βάμα τους του έκανε καλό και πότε γονατιστός σταυροκοπιούνταν στης Παναγιάς το κλησαράκι, την έγνοια της γυρεύοντας και τ' ουρανού το βοηθό.

Στο ΣΤΑΥΡΟ στο ξάγναντο

Μαυρόπουλος Χρίστος

 

Ψηλά στο ξάγναντο του Παρνασσού, στην εμπασιά για το Λιβάδι, βρίσκεται το κλησουράκι του ΣΤΑΥΡΟΥ!

Εκεί στο ακροούρανο όπου θωρείς ολόγυρα κι από ψηλά τον Κόσμο ακριβοστολισμένο!

Εκεί που ο ήλιος μοιάζει σάμπως και να κατέβηκε πιο χαμηλά, πιο κοντά και πιότερο ζεσταίνει το κορμί μας, στο φως του γδύνεται η ψυχή μας, παίζει το αίμα πιο γοργά, τα μάτια αναγαλλιάζουνε στην ομορφιά του Κόσμου, περιχρυσώνεται μ' ελπίδες κι η δόλια μας καρδιά!

Εκεί που ο τόπος από ξαρχής, δίχως κανένας να κατέχει ή να θυμάται το γιατί, ονοματίστηκε ΣΤΑΥΡΟΣ και πέρασε κι έμεινε στο χρόνο και στις καρδιές μας, σαν 'κόνισμα παλιό και ευλογημένο.

Πριν το '40, μολογάει ο γέρο Γιώργης Ν. Μαυρεπής πούχει πείρα ζωής και σέβας στου ΤΟΠΟΥ τα όσια και ιερά, εκεί υπήρχε ένας ΣΤΑΥΡΟΣ.

Από ελατίσιο ξύλο, ίσως από ζευγάδων του Λιβαδιού και ξωτάρηδων του Παρνασσού, σκίρτημα καρδιάς, με μακαριότητα και βνωμοσύνη για τα τόσα του Θεού καλά στον τρόγυρο ριγμένα!!

Όμως ο πόλεμος του '40, και ο κατοπινός εμφύλιος βρήκε το ξάγναντο δίχως ΣΤΑΥΡΟ.