Βρε ΟΥΣΤ!

"Η επανάσταση σε μερικούς μπορεί να μην αρέσει
μα είναι ο μόνος σίγουρος και δίκαιος τρόπος
να καθαρίσεις απ' το ρύπος τους ανθρώπους"
Λόρδος Μπάιρον

Ζούμε σ' ένα μεταίχμιο.
Παρά την προσπάθεια να ενοχοποιηθεί συλλήβδην ο ελληνικός λαός, σαν ένας λαός "μπαταξήδων" που ζούσε σε μια λάθρα και δάνεια τρυφηλότητα, πάνω και πέρα απ' τον τρόπο ζωής "που του άξιζε", η πραγματικότητα είναι ότι όλη η Ευρώπη, για την ακρίβεια όλος ο δυτικός κόσμος, "ζει" εδώ και δεκαετίες ολόκληρες με δανεικά κι ελλειμματικούς προϋπολογισμούς. Τα PIIGS έτυχε απλώς να είναι, στην παρούσα ιστορική συγκυρία, ο "αδύναμος κρίκος" σε μια, απολύτως συνηθισμένη, καπιταλιστική κρίση "δύσκολου χρήματος" και διεθνούς νομισματικού πολέμου.


Ας το συνειδητοποιήσουμε: τα λογιστικά μεγέθη με τα οποία μας βομβαρδίζουν δεν είναι παρά μια φενάκη.
Στην πραγματικότητα, όταν μιλάμε για "χρήμα" μιλάμε κυριολεκτικά περί χρέους. Και δεν εννοούμε φυσικά την Ελλάδα, μιλούμε για την διεθνή "οικονομία". Στο μετακαπιταλιστικό τεφτέρι απλά δεν υπάρχει παραγωγή πλούτου. Υπάρχει "οικονομία". Αυτός ο φετιχισμός της "οικονομίας" είναι τόσο πλαστός, τέτοια φούσκα, που ακόμα και οικονομίες σαν εκείνη των ΗΠΑ δεν μπορούν ν' αντεπεξέλθουν παρά μόνον υιοθετώντας "ξεπερασμένες" οικονομικές πολιτικές κρατικού παρεμβατισμού και ασταμάτητης κοπής "χρήματος".
Πόσο "αξίζει", αλήθεια, ένα 50ευρω;

Ακριβώς 60 λεπτά του ευρώ! Κι αυτό όχι απόλυτα.
Κάθε ευρώ που κυκλοφορεί, στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει ένα μέγεθος χρέους.
Τον πλούτο τον "παράγουν" πλέον οι τράπεζες στα λογιστικά τους κιτάπια κι "άυλες" συναλλαγές του διεθνοποιημένου ιερατείου και της "παγκόσμιας διακυβέρνησης". Τα δις που μας λένε ότι χρωστάμε, στην πραγματικότητα είναι λογιστικά μεγέθη και τίποτε άλλο. Αυτό είναι το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο των "σκιών" που κυβερνούν τον κόσμο. Και κανείς, απολύτως κανείς, ούτε σαν άτομο, ούτε σαν κράτος, δεν είναι "ασφαλής" σ' αυτό το αγοραίο παζάρι.
Αν υπάρχει, εν τούτοις, κάτι κατεπείγον αυτή την ώρα, αυτό είναι ν' απαλλαγεί ο τόπος απ' τους προδότες που τον έφεραν στα γόνατα. Δεν είναι δυνατόν να διατυπώνονται αιτήματα σωτηρίας της πατρίδας προς εκείνους που την κατέστρεψαν αρχικά. Κι είναι οι ίδιοι ακριβώς!
Αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή, είναι να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι το "ελληνικό πρόβλημα" είναι, πρωτίστως και κυρίως, πολιτικό πρόβλημα.
Η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα. Αποδεδειγμένα διαθέτει έναν απίστευτο πλούτο πρώτων υλών και μπορεί να παράξει τα πάντα. Αποδεδειγμένα, επίσης, μπορεί να ανταγωνιστεί στα ίσα τους πάντες, σε όλα τα επίπεδα, από την αγροκτηνοτροφία και τη βαριά βιομηχανία, μέχρι τις επιστήμες και τις τέχνες.
Αυτό που μας "έφαγε" μεταπολιτευτικά ήταν η πολιτική συμμορία των κλεφτών, των απατεώνων και των πουλημένων.
Δεν είναι φτωχή η Ελλάδα, είναι λείψανδρη.
Χρειάζεται, λοιπόν, να ξαναβρούμε τους εαυτούς μας, τις αξίες μας, τα ιδανικά μας, το φρόνημά μας, τον σκοπό μας, χρειαζόμαστε όραμα και πίστη, θάρρος κι ανδρεία, μαχητικότητα, τόλμη, αποφασιστικότητα.
Χρειάζεται να ξαναγίνουμε λαός και μάλιστα επειγόντως. Κανείς δεν θα μας σώσει:
Αυτός που περιμένουμε, είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Είναι, λοιπόν, επείγουσα ανάγκη να γκρεμιστούν οι σάπιοι. Τώρα αμέσως!
Μετά, είναι απόλυτη ανάγκη να ξεφύγουμε απ’ την ενοχική προπαγάνδα των ΜΜΕ, και του συστημικού πολιτικού κατεστημένου, και να καταλάβουμε τι ακριβώς μας ζητούν οι άσπονδοι "εταίροι" μας.
Εκείνο που ουσιαστικά μας ζητούν, είναι να ξεπουληθούμε, και να σκλαβώσουμε τους εαυτούς μας, τα παιδιά μας και την πατρίδα μας, για να ξεπληρώσουμε τα επενδυτικά ρίσκα των ξένων τραπεζών, και των πάσης φύσεως "θεσμικών", όταν αποφάσισαν να τζογάρουν σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Κι όμως, όταν φαλίραν οι αμερικάνικες "τοξικές" τράπεζες, οι ιδιώτες ομολογιούχοι έμειναν απλώς με άχρηστα χαρτιά στα χέρια. "Παίξατε και χάσατε", τους είπαν οι εμπορικές τράπεζες. Δεν τους είπαν: "Χίλια συγγνώμη, πολυχρονεμένοι μας ομολογιούχοι, που επενδύσαμε τα λεφτά σας σε χαρτοφυλάκια υψηλού ρίσκου. Μην σκάτε όμως, θα κάνουμε τ' αδύνατα δυνατά, θα ξεπουλήσουμε όσο όσο τις ιδιοκτησίες της τράπεζας, θα βγάλουμε στο παζάρι ακόμα και τις καρέκλες και τα γραφεία, θ' απολύσουμε όσο κόσμο χρειαστεί, θα βγούμε και στην ζητιανιά ακόμα, αλλά θα σας αποζημιώσουμε πλήρως και στο ακέραιο!".
Κέρδη και ζημίες, αυτά έχει το εμπόριο και ο χρηματιστικός τζόγος.
Είναι στ’ αλήθεια κωμικοί οι ισχυρισμοί των διάφορων «τηλεμαϊντανών», ότι με γερμανικού τύπου αποπληθωριστικές πολιτικές μπορούν…«βραχομεσομακροπρόθεσμα» να υπάρξουν "πρωτόγεννη πλεονάσματα", όταν μια χώρα του μεγέθους της Ελλάδας έχει ν’ αντιμετωπίσει ένα αβυσσαλέο χρέος της τάξης των 500 δις ευρώ.
Είναι, λοιπόν, επείγουσα ανάγκη η Ελλάδα να δηλώσει αδυναμία εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους και να το επαναδιαπραγματευθεί συνολικά. Όχι από μαγκιά και καουμποϊλίκι, όχι επειδή είμαστε παιδιά τζιμάνια και μπαταξήδες, αλλά γιατί, απλώς, είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί το χρέος αυτό χωρίς να καταστραφεί ολοκληρωτικά η Ελλάδα κι η ελληνική κοινωνία.
Καλά τ' αγοραία συμφέροντα των πιστωτών, αλλά άγια τα δίκια ενός λαού.
Κι αυτό δεν το λέμε εμείς, οι αγανακτισμένοι "κοπρίτες", το έχουν αναγνωρίσει τα διεθνή δικαστήρια σε ανάλογες περιπτώσεις:
Τα συμφέροντα μιας κοινωνίας υπερέχουν των συμφερόντων των πιστωτών ενός κράτους.
Να δούμε, λοιπόν, πόσα χρωστάμε και πόσα μπορούμε τελικά να πληρώσουμε.
Γιατί δεν τα χρωστάμε όλα όσα μας λένε ότι χρωστάμε και, κυρίως, απ' αυτά που πραγματικά χρωστάμε μπορούμε να πληρώσουμε ένα μέρος μόνο κι αυτό σε δεύτερο, ή ακόμα και σε τρίτο, χρόνο. Το: "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος" αποτελεί άλλωστε νομικό κρηπίδωμα και του αγγλοσαξονικού δικαίου.
Παρακάτω, είναι πράγματι απόλυτη ανάγκη να τ' αλλάξουμε όλα εδώ, στην πατρίδα μας, μπας και ξαναγίνει Ελλάδα.
Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει να παραμείνει η Ελλάδα πατρίδας μας κι όχι ένα βιλαέτι που θα το διαφεντεύουν ξένοι, τοκιστές σουλατσαδόροι κι ιεροφάντες της "παγκόσμιας διακυβέρνησης".
Το "κράτος" μας πρέπει να γίνει κράτος, κι όχι ένα ρημάδι χαμαιτυπείο που διανέμει προσόδους στους "ημετέρους", ούτε βεβαίως ένας "νυχτοφύλακας" που, αντί να ρυθμίζει, ρυθμίζεται απ’ το ασύδοτο αγοραίο παζάρι· πρέπει ο επιχειρηματίας να ξαναγίνει επιχειρηματίας, κι όχι οιονεί "εχθρός του λαού", ούτε βεβαίως διαπλεκόμενο κρατικοδίαιτο παράσιτο· πρέπει να μάθουμε όλοι μας να ζούμε μέσα στις δυνατότητές μας, αλλά με μια αδιαπραγμάτευτη κι απαραβίαστη "κόκκινη γραμμή" αξιοπρέπειας ζωής για όλους· πρέπει να μάθουμε πού τελειώνει το κράτος και πού αρχίζει η κοινωνία των πολιτών, όλα πρέπει να τα μάθουμε απ' την αρχή κι όλα να τ' αλλάξουμε, αλλά με τους δικούς μας όρους και προς το δικό μας συμφέρον.
Τέλος, θα πρέπει κάποια στιγμή ν' απαλλαγούμε απ' τα μεταπολιτευτικά τοτέμ και ταμπού.
Δεν είναι "μονόδρομος" η "ευρωπαϊκή προοπτική" της Ελλάδας, έτσι όπως αυτή η "προοπτική" κατάντησε εν πάση περιπτώσει. Είναι μόνο μια επιλογή.
Όσο μας συνέφερε, ή όσο μας συμφέρει, ήταν/είναι καλή. Απ' την στιγμή που έγινε, ή θα γίνει, βραχνάς για τον λαό και για τον τόπο μας, τότε θα πρέπει να βρούμε και ν' ακολουθήσουμε άλλους, πιο συμφέροντες, δρόμους, άλλες, εθνικά συμφέρουσες, επιλογές. Πάντως, δεν είναι δυνατόν να εμμένουμε, με μια σχεδόν θρησκευτική προσήλωση, αγκυλωμένοι σε μια πολιτική επιλογή, που τη στιγμή αυτή καταστρέφει τη χώρα μας προς όφελος ξένων, κρατικών και ιδιωτικών, συμφερόντων.
Αν παραμείνουμε αθύρματα, κι εξακολουθήσουμε να παρασιτούμε σε βάρος της ιστορίας μας, θα χαθούμε. Αν θυμηθούμε, θα ορθώσουμε και πάλι ανάστημα. Κι αν αξίζει να θυμηθούμε ένα και μόνο σύνθημα, που είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ, αυτό θα ήταν ίσως το:
"Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες"
http://albatros-imerologia.blogspot.com