Του Γιάννη Αν. ΛΟΥΚΑ
Ήταν η πρώτη φορά που ακουγόταν το Πανηγυράκι κι ο Μπάρμπα- Μήτσος δεν έσερνε πρώτος το χορό είτε στο χορό των Γερόντων είτε στο Χάλασμα.
Για το παράξενο όμως χθεσινό Πανηγυράκι ο Μπάρμπα-Μήτσος ο Μήταλας στα εκατό του χρόνια έμοιαζε σαν έτοιμος από καιρό. Φορούσε την καλή του και επίσημη στολή, τη φουστανέλα του, το μαύρο σκούφο του, τα τσαρούχια του και μερικά από τα μετάλλια που είχε κερδίσει στον ανηφορικό δρόμο των Γερόντων.
Πόσες δεκαετίες άραγε να είχε ο Αι-Γιώργης να δεχθεί φουστανελά για την εξόδιο ακολουθία;
Ο παπά-Κώστας στην πιο εμπνευσμένη και συγκινητική ομιλία του, όσα χρόνια τον ακούω, με λίγα λόγια τα είπε όλα. Απεκάλεσε τον Μπάρμπα- Μήτσο εμβληματούχο του Πανηγυριού,
θυμήθηκε ότι από μεσόκοπο όλοι στην Αράχωβα τον αποκαλούσαν μπάρμπα ως δείγμα σεβασμού, τόνισε το ήθος και την καλοσύνη του και, εκπροσωπώντας όλους μας, ευχήθηκε να έχουμε την ευχή του. Υπενθύμισε σε όλους μας τη συγκίνηση και το κλάμα του Μπάρμπα- Μήτσου, όταν έσυρε για τελευταία φορά το χορό στο Χάλασμα. Στη συνέχεια, κι ενώ το είχε προτείνει προηγουμένως στην ομιλία του, έδωσε έξω στο προαύλιο το έναυσμα κι όλοι μας τραγουδήσαμε-ψάλλαμε δυο στροφές από το Πανηγυράκι , έτσι σαν κατευόδιο για τη ζωντανή, θρυλική και βιβλική μορφή που είχαμε ακόμα μπροστά μας. Όργανα δεν υπήρχαν αυτή τη φορά, μόνο ένα δάκρυ συνόδευε το σκοπό…Το μόνο που κανένας μας δε σκέφθηκε εκείνη τη στιγμή ήταν να γινόταν κι ένας γύρος γύρω από το Ναό, όπως στο Χάλασμα, για να τιμήσουμε έτσι περισσότερο τον αγαπητό και σεβαστό μας Γέροντα.
Μετά, η πομπή πήρε το τον κατηφορικό δρόμο προς τα Πλατάνια, όχι από σεμνότητα όπως διάβασα σε κάποιο σχόλιο, αλλά επιθυμία του μπάρμπα- Μήτσου ήταν, όπως άκουσα, το τελευταίο του ταξίδι να ακολουθήσει τη διαδρομή της Εικόνας, όταν «βγαίνει» του Αγίου Γεωργίου.
Αξεπέραστα αναστήματα ή, κατά Κόντογλου, Γίγαντες Ταπεινοί.
Την ταπεινότητα και την αφιέρωση στον Άγιο οι ενορίτες του Αγίου Γεωργίου είχαμε την ευκαιρία να τη διαπιστώνουμε όχι τόσο στο Πανηγυράκι με την πολυκοσμία, αλλά και κάθε Κυριακή, όταν ήταν, ανελλιπώς σχεδόν μέχρι τα βαθιά του γεράματα, παρών φορώντας απαραιτήτως τα τσαρούχια του.
Έχω ξαναγράψει ότι τον θυμάμαι να συμμετέχει συστηματικά και στο πανηγύρι στο Δίστομο και είναι ιδιαίτερη τιμή για όλους τους συναδέλφους μου ότι πήρε σύνταξη από την Εταιρία μας, αφήνοντας άριστες εντυπώσεις στους πάντες για το χαρακτήρα του και το χαμόγελό του. Συνταξιοδοτήθηκε το 1982 έχοντας εργασθεί, όπως βρήκα στο αρχείο, ως ΄φύλαξ μεταλλείων και εγκαταστάσεων΄
Στη μνήμη του αφιερωμένες λίγες στροφές από ένα ποίημα που είχα γράψει για την Αράχωβα με αναφορά βεβαίως στο Πανηγυράκι:
Τριήμερη πανήγυρη
Σημαίνουν οι καμπάνες
Γέροι και νιοι και λυγερές
Προς το ναό τραβάνε.
Πανηγυράκι γίνεται
Κι όλα είναι βλογημένα
Τσοπάνηδες και τσέλιγκες
Έχουν αρνιά ταμένα.
Ο γέρο-Μήταλας μπροστά
Στο δρόμο των Γερόντων
Τρεις κύκλοι γύρω απ’ το ναό
Απλού λαού κι αρχόντων.
Περιφορά και Χάλασμα
Σεγκούνια, φουστανέλες
Καμζόλες, αγωνίσματα
Όλα κρατούν τρεις μέρες.
Είμαστε σίγουροι ότι ο Μπάρμπα – Μήτσος θα πρωτεύσει και στον ανηφορικό δρόμο των Γερόντων προς τον ουρανό και ότι θα του δοθεί άλλο ένα αρνί από τον Επουράνιο Αμνό.
Μετά την απονομή, όλη η συντροφιά των παλιών, βιβλικών και διαχρονικών Γερόντων θα ξανατραγουδήσει εκεί ψηλά το Πανηγυράκι και θα κάνει τρεις κύκλους γύρω από τον Άγιο Γεώργιο (όχι την Εκκλησία του αλλά τον Ίδιον).
Την ευχή τους και τη λεβεντιά τους να ’χουμε πατριώτες!
Με σεβασμό και θαυμασμό!
ΙΑΛ
1 σχόλιο:
Γιάννη, σ’ ευχαριστούμε που μας θυμήθηκες , εμάς τους μακριά διαμένοντες. Θα ‘ρθούμε στα σαράντα.
Δημοσίευση σχολίου