BAD TIMING

Σ’ αυτή τη δύσκολη ώρα έτυχε σε όλους τους Ευρωπαίους, αλλά κυρίως στους Έλληνες, να ζήσουμε στο πετσί μας την πλήρη απουσία μεγάλων προσωπικοτήτων στην πολιτική. Ίσως, βέβαια, αυτή ακριβώς η απουσία να είναι η κύρια αιτία που έχουμε φτάσει ως εδώ.

Είναι πραγματικά άξιον απορίας πώς γίνεται και στην Ελλάδα μοιράζουν απογοητεύσεις όχι μόνο οι σημερινοί ηγέτες των πάλαι ποτέ μεγάλων κομμάτων, αλλά και οι ηγέτες των μικρών που ευαγγελίζονται την ανανέωση στα πολιτικά πράγματα.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του τέλους των ηγετών. Εξαντλώντας όλες τις φιλοδοξίες του στην προσπάθεια κατάληψης της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, αρνείται πλέον να συνέλθει και να αντιληφθεί ότι έγιναν εκλογές, το κόμμα του βυθίστηκε και αυτός ο ίδιος δεν έχει πλέον κοινό. Το χειρότερο – για εκείνον- είναι ότι εντός ολίγου, ο Βαγγέλης Βενιζέλος δε θα έχει και λόγο ύπαρξης, καθώς το ΠΑΣΟΚ τελειώνει.

Σήμερα, φαίνεται ολοκάθαρα πως όταν ο κ. Βενιζέλος έλεγε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι η Ελλάδα, το εννοούσε. Ζει σ’ έναν κόσμο δικό του. Συνομιλεί με τον Ολάντ και δηλώνει ότι μιλά εκ μέρους όλων των Ελλήνων. Δίνει συνεντεύξεις και λέει ότι δε μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση χωρίς το ΠΑΣΟΚ. Καυτηριάζει διαρκώς τα Μνημόνια και τα μέτρα που ο ίδιος ψήφισε, υπέγραψε, υπερασπίστηκε και εφάρμοσε. Ανακοινώνει διαρκώς νέες ιδεολογικές τάσεις του ΠΑΣΟΚ, έτσι από μόνος του, δίχως να έχουν παρουσιαστεί, συζητηθεί και εγκριθεί από κανένα κομματικό όργανο.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος έχει καταστραφεί. Έχει τελειώσει, μαζί με το ΠΑΣΟΚ. Απλώς αρνείται να το αντιληφθεί. Ζει και θα πεθάνει ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ακόμη και χωρίς το ΠΑΣΟΚ που ολοκλήρωσε τον κύκλο του. Διότι το ΠΑΣΟΚ ούτε όραμα είχε ποτέ, ούτε ιδεολογία. Ένας συνεταιρισμός τυχοδιωκτών ήταν και όταν στέρεψε το Ελ Ντοράντο των προμηθειών και της μίζας, η επιχείρηση έκλεισε.

Αν ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν ήταν τόσο εγωιστής, αλαζόνας και καταστροφικός για τη χώρα, θα μπορούσα στον πολιτικό του επικήδειο να πω κι ένα «κρίμα». Όμως δεν του αξίζει. Το μόνο που του πρέπει είναι μια γερή ποινή για τα εγκλήματα που διέπραξε μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου και την υπόλοιπη κυβέρνηση.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει ο Αντώνης Σαμαράς. Αυτός, δε νομίζω ότι είχε ποτέ ως φιλοδοξία να ηγηθεί της Νέας Δημοκρατίας ή κι αν την είχε δεν την πίστευε. Γνωρίζει πόσο μέτριος είναι σε όλα του. Την προεδρία της Ν.Δ. την απόλαυσε μόνο τόσο, όσο να εκδικηθεί τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη μέσω της κόρης του.
Ως εκεί φτάνει και τίποτε άλλο δε μπορεί να κάνει. Θα μπορούσε και αυτός να έχει διαλύσει τη Ν.Δ., αν δεν υπήρχαν οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του κόμματος που το κρατάνε εν ζωή.

Το Μητσοτακέικο όμως δε συγχωρεί. Ο Αντώνης Σαμαράς ήταν αρχηγός του κόμματος μέχρι την ημέρα που επέστρεψε η Ντόρα Μπακογιάννη. Το γεγονός ότι η ΝΔ είναι το μοναδικό κόμμα που δεν εξέδωσε ανακοίνωση για να καταδικάσει τις γνωστές δηλώσεις Λαγκάρντ, ήταν η οριστική απόδειξη ότι έχει παραδώσει πλέον την ηγεσία.

Τη Ντόρα Μπακογιάννη αναγνωρίζει ως επίσημη συνομιλήτριά του το νεοφιλελεύθερο λόμπυ που αυτή τη στιγμή κουμαντάρει τα πάντα στην οικονομία. Η Ντόρα Μπακογιάννη είναι το αγαπημένο παιδί του ΔΝΤ και της Λαγκάρντ. Ο Σαμαράς για όλους αυτούς ήταν ένας γραφικός. Ένα πρόβλημα που το έλυσαν με την επιστροφή της Ντόρας. Και φυσικά η κ. Μπακογιάννη έσπευσε να τελειώσει κάθε συζήτηση μέσα στο κόμμα που αφορούσε σε καταδίκη των δηλώσεων Λαγκάρντ.

Αυτό θα κάνει και στη συνέχεια, φυσικά. Η κ. Μπακογιάννη είναι παιδί των συγκυριών. Έχτισε την πολιτική της καριέρα πάνω στη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη και στους μηχανισμούς του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ως υπουργός Εξωτερικών παρέδωσε γη και ύδωρ στις ΗΠΑ, ενώ ποτέ δεν έκρυψε την πολιτική της ταυτότητα η οποία πάνω στη φωτογραφία της έχει τη σφραγίδα της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Ως εκ τούτων στην κ. Μπακογιάννη δε μπορεί να μετρηθεί κάποιο πολιτικό μέγεθος ώστε να βγει μεγάλο ή μικρό. Μία εκπρόσωπος είναι και μέχρι εκεί φτάνει.

Κι ερχόμαστε στα «νέα παιδιά». Τη φαντασίωση περί «τέλους της μεταπολίτευσης» και διάφορων κακών της πολιτικής μας μοίρας, πήγαν κάποιοι να τη φορτώσουν σε κάποιον κ. Τζήμερο, μιας «Δημιουργίας Ξανά». Δυστυχώς, οι πλάτες του κ. Τζήμερου, όχι ελπίδα δε μπορούσαν να σηκώσουν, αλλά ούτε καν ένα σοβαροφανές προφίλ που θα άντεχε για 6 μήνες.

Ο κ. Τζήμερος αφού προσπάθησε να κάνει καριέρα με το σύνθημα «πολιτική χωρίς πολιτικούς», προσέτρεξε στους πολιτικούς – και μάλιστα αποτυχημένους – βγάζοντας μια ανακοίνωση που ουσιαστικά έλεγε ότι «όταν λέμε χωρίς πολιτικούς δεν εννοούμε όλους τους πολιτικούς, αλλά κάποιους».

Βέβαια σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να λάβει στα σοβαρά κάποιος άνθρωπος έναν αρχηγό κόμματος ο οποίος έχει ως μότο του στο λογαριασμό του στο twitter το «Αν δεν καταφέρεις να ζήσεις με τον τρόπο που σκέφτεσαι, θα καταλήξεις να σκέφτεσαι με τον τρόπο που ζεις».

Εξαίρεση αποτελούν κάποια κοριτσάκια που είναι ερωτευμένα με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη και κρατάνε λεύκωμα όπου στο ερώτημα «ποια είναι η αγαπημένη σου σκέψη;» γράφουν «Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να φτάσεις, θα φτάσεις εκεί που κοιτάς».

Τώρα, στο ερώτημα «γιατί ο κ. Τζήμερος έχει στο κοινό του παθιασμένους θαυμαστές μεγαλύτερης ηλικίας;» δε μπορώ να απαντήσω κάτι άλλο εκτός απ’ το ότι μάλλον υπάρχουν 60χρονοι που ακούν Μιχάλη Χατζηγιάννη και κρατάνε λεύκωμα.

Σε κάθε περίπτωση, αυτή η κρίση δε μπορεί να ξεπεραστεί από τους υπάρχοντες ηγέτες και ηγετίσκους. Θα μπορούσαμε ανάμεσα στους προαναφερθέντες να βρούμε πολλές διαφορές, αλλά μόνο σε χαρακτηριστικά όπως το ύψος, το βάρος και το φύλλο.

Κατά τα λοιπά, όλοι τους λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Δηλαδή ως αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν το έχουν πάρει απόφαση, όμως, ότι εκεί θα καταλήξουν, ας μας κάνουν τη χάρη να μας το πουν για να μην τραβιόμαστε καλοκαιριάτικα να ξαναψηφίζουμε.

 http://kartesios.com