Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος
Πριν από μέρες είπα να πάω να δω παλιές φωτογραφίες.
Στο Λαογραφικό Μουσείο ( παλιό Δημοτικό Σχολείο).
Στην έκθεση με υλικό του παλιού Αραχωβίτη χτίστη και φωτογράφου, ΛΟΥΚΑ ΜΠΑΚΟΛΟΥΚΑ, το οποίο υλικό πήρε, δούλεψε, εμφάνισε, ρετουσάρισε και παρουσιάζει ο συμπολίτης μας ΤΑΚΗΣ ΜΥΛΩΝΑΣ.
Φωτογραφίες, λοιπόν, “ βγαλμένες” με το παλιό τρίποδο κουτί και το “ πουλάκι” του δευτερολέπτου!
Κι εκεί να δουν τα μάτια σας!
Προσώπατα λογιώ –λογιώ, γλυκά, παλιά, αγαπημένα!
Τα ήξερα τα πιότερα!
Γι’αυτό κι αλλαξοστράτισα σε χρόνια και σε γεγονότα, που είχα από χρόνια ξαστοχήσει.
Κορίτσια με πλούσια μαλλιά και μάτια έμορφα, μαργιόλικα, κυράδες τώρα πια και γιαγιάδες με αγγόνια…!
Παλληκαράκια του αφρού, μόρτες και βλάμηδες, ψευτογαμπρούς της ρούγας και κανταδόρους στις “ δούλες” αρχοντικών σπιτιώνε!
Πολεμιστές που χάθηκαν στον πόλεμο, ίσα να με τηράνε στο ύψος των ματιών μου, σα να μου λεν’ : « Τιμή στα όπλα των γονιών σας!»
Υφάντρες, αγροτιά,αφεντικά, αρχοντόσογα, ραφτάδες, μαραγκούς και τσαγκάρηδες, κι αφού απόστασα, συγκινήθηκα και συλλογίστηκα την ασημαντότητα του ανθρώπου, που ήρθε, έζησε, αγωνίστηκε, ονειρεύτηκε, δούλεψε κι άφησε όλα αυτά που εμείς ανέγνοιαστα κληρονομήσαμε, είπα να βγω όξω να πάρω τον αγέρα μου.
Κι ότι που έκαμα να βγω, το μάτι μου πήρε στην άλλη αίθουσα αντικρυστά αργαλειούς! Πολλούς αργαλειούς, και μάλιστα με υφάντρες που υφαίναν!
« Να δεις που με γελούν τα μάτια μου», συλλογίστηκα θαμπωμένος απ’το γλυκό, το χρυσαφιό φως του δειλινού, που ξανάντιαζε αγάλι –αγάλι και χανόταν.
Κι όμως, αυτή η εικόνα η πλανερή, όπως θαρρούσα, απόμενε εκεί έμορφη, με μια ντροπαλοσύνη και ευγένεια, όταν ξανάνοιξα τα μάτια μου!
Εκεί οι αργαλειοί με τις υφάντρες, και πιο μέσα μια αραδαριά γυναίκες, νιες και δροσερές, σκυμμένες σε πάγκους, να κόβουνε με προσοχή και με σεβντά, να ράβουνε και ν’ασημοστολίζουνε, να χιλιοχρυσοκεντάνε σοκόφια, ‘σωκάρδια, ποδιές, κεφαλομάντηλα, σεγκούνια και σεμέδια, κι όλα τα χρειασίδια της εμορφιάς και της παράδοσης!
Και πάλι, όμως, δεν πίστευα αυτό που βλέπανε τα μάτια μου!
« Γεννήματα παλιά του νου μου θα’ναι», κόντεψε να παραδεχτώ, ολότελα, θαρρείς, αλλοπαρμένος!
Κι όμως, ήσαντε όλα αληθινά και όλα εκεί και ζωντανά!
Κι ήταν και μια υφάντρα στα δεξιά μου, που πανωπάλαμα βάσταγε ένα σχέδιο και με το άλλο χέρι της “ δόντι το δόντι” πήγαινε το έμορφο φλιωτό στον αργαλειό!
Δεν ήθελε και πιότερα να ξεστρατίσει και να μακροταξιδέψει το φεγγί μου!
Θυμήθηκα τη Μάνα μου, που ζωνάρι ύφαινε και το χρυσοκεντούσε, κι όταν το τέλεψε, λιμπίσανε τα μάτια μου, καθώς λαλάδιζαν οι φούντες του κι αστράφταν τα σειρήτια του τα χρυσαφιά!
Τι ωραίες οι θύμησες, μα κι οι εικόνες ετούτες οι καινούργιες, που ξετυλίγονταν στα μάτια μου μπροστά!
« Ποιος νους χιλιολογίτικος, χιλιόστροφος, άραγες, στοχάστηκε κι έκαμε όλα ετούτα, ξεπουπουλιάζοντας το χρόνο, τις αναμνήσεις και τις ανάγκες των καιρών ;»
Απάνω σ’αυτούς τους λογισμούς μου, με σίμωσε η κυρία ΚΑΛΗ ΛΟΥΣΚΟΥ, η οποία με πολλή ευγένεια μου εξήγησε πως εδώ « λειτουργεί εργαστήρι παραδοσιακών επαγγελμάτων!»
« Πώς, πού, ποιος ;», πολλά ήθελα να τη ρωτήσω, μα αυτά μου βγήκανε.
« Είμαστε μια ομάδα», μου είπε. « Μια ομάδα, μας σιγοντάρησε και η ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ, οι συντοπίτες και οι συντοπίτισσές μας, που διέθεσαν τα σύνεργα της δουλειάς τους, δουλεύουνε και αφιλοκερδώς, έχουμε και τον ΔΗΜΑΡΧΟ μας απ’την άλλη, ο οποίος με προθυμιά και αγάπη μας έδωσε τους χώρους και… ιδού το αποτέλεσμα!», συμπλήρωσε χαμογελώντας.
Δεν ξέρω πώς νιώθετε εσείς που τώρα διαβάζετε τούτες τις αράδες, όμως εμένανε, ακούγοντας όλες τις εξηγήσεις της, “ άνοιξε η καρδιά μου!”
Είχα ανέκαθεν ,και συνεχίζω να’χω ένα συμπάθειο για τις παλιές τις τέχνες, που χόρτασαν ψωμί τον κόσμο σε δίσεχτους καιρούς και που μας ανέβασαν αγάλι – αγάλι εδώ που σήμερα βρισκόμαστε και καμαρώνουμε, με το κεφάλι μας ψηλά, για την ωραία μας παράδοση και τον αγνό πολιτισμό μας.
Θεωρώ, λοιπόν, επιτυχημένη την προσπάθεια όλων αυτών που ανιστορούν κι αναθυμούνται με τα έργα τους τις ρίζες μας!
Και πριν κλείσω, μια σκέψη μου :
Τώρα που οι πολιτικοί μας, όλοι τους, κατάντησαν την ένδοξη ΕΛΛΑΔΑ μας “διακονόθρεμμα” των Ευρωπαίων, πρέπει εμείς οι απλοί, καθημερινοί, είτε σαν άτομα, είτε σαν ομάδες, ν’αγωνιστούμε απ’το μετερίζι μας για τον πολιτισμό μας και τα παιδιά μας,
«μια και οι σοφοί μας στέκουνε βουβοί,
και οι δυνατοί μας άντρες βρίσκονται ακόμα στην κούνια τους», κατά πως λέει ο ποιητής!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου