Κοινωνική Ανασφάλεια

του Γιώργου Δ. Ανδρέου

Τι βλέπεις, τι πιστεύεις. Πως πάει και πως θα πάει η κατάσταση.  Οι  ερωτήσεις αυτές έχουν παραμερίσει  στις κοινωνικές συναναστροφές, ακόμα και στις επαγγελματικές συναντήσεις,  τις συνήθεις  πρώτες ερωτήσεις, που αντάλλασσαν μέχρι πρότινος οι Έλληνες, για την υγεία, την οικογένεια, τη δουλειά.  Η αγωνία διάχυτη για έναν καλό και αισιόδοξο μήνυμα, μια πληροφορία, ένα  ελπιδοφόρο στήριγμα. Φαίνεται σαν οι Έλληνες να  αναζητούν  εναγωνίως στήριγμα,  ακόμα και στο ψέμα, σε δόξα των αμετανόητων λαϊκιστών. Άλλαξε η ψυχοσύνθεση και η κοινωνικότητα του κόσμου. Που διάθεση για γλέντι, ξενοιασιά και ανέμελη συζήτηση περί ανέμων και υδάτων. Κυριαρχούν ο φόβος, η αγωνία, η ανασφάλεια, η μελαγχολία.

Ακόμα και σ’ αυτούς που δεν αντιμετωπίζουν άμεσο πρόβλημα. Την κατάσταση αυτή την επιτείνει η καθημερινή ειδησεογραφία και οι δηλώσεις Ελλήνων και Ευρωπαίων, για την υστέρηση των εσόδων, τους απειλούμενους φόρους και νέα μέτρα,  τις κυρώσεις, το φοροκυνηγητό, τον κατώτατο μισθό. Κυρίως όμως από την διάχυτη και κυρίως ορατή οικονομική απραξία, που σιγά αλλά σταθερά μεγαλώνει σαν επιδημία, την ανεργία, τα κλειστά μαγαζιά. Προσπαθεί το επικοινωνιακό επιτελείο της Κυβέρνησης να εμφυσήσει αισιοδοξία, τάζοντας λίγους μόνο προβληματικούς μήνες ακόμα, γιατί  μετά έρχονται οι επενδύσεις και  η πολυπόθητη ανάπτυξη, που στα μάτια του μέσου πολίτη φαντάζει σαν μαγικό ραβδί, που θα τον ξυπνήσει από τον εφιάλτη που ζει και θα ξυπνήσει στο 2008.  Εις μάτην. Η καθημερινή σκληρή πραγματικότητα, που διαφέρει διαμετρικά από την εικονική πραγματικότητα,  που επιμένουν να παρουσιάζουν ή να ευαγγελίζονται σχεδόν όλοι, τους διαψεύδει.

Σε πρόσφατη κοινωνική συνάθροιση  έπεσε  στο τραπέζι μια ερώτηση, κλειδί, για το πώς σκέπτεται ο κόσμος. Αν είχες σήμερα 100.000 ευρώ  θάκανες μια δουλειά ή και θα τάριχνες σε δουλειά. Η απάντηση ομόφωνη και κατηγορηματική. Με τίποτα. Πλήρης ανασφάλεια και έλλειψη εμπιστοσύνης στο σύστημα, σε όλα τα επίπεδα.

Αυτό είναι σήμερα το μέγα, ή ένα από τα μεγαλύτερα,  προβλήματα  της οικονομίας. Η ανασφάλεια του απλού πολίτη. Ανασφάλεια και έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς, στο δίκαιο και τη δικαιοσύνη, στο κέρδος, στην Κυβέρνηση, στην αντιπολίτευση, στο μέλλον. Αν όμως δεν πεισθεί να επενδύσει ο μέσος πολίτης με τις 30 και 50 και 100 χιλιάδες σε μικρές δουλειές, που θα φέρουν απασχόληση, οικονομικό αλισβερίσι και φόρους, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα και η οικονομία της χώρας θα σέρνεται και θα μαραζώνει. Καλές, άγιες και καλοδεχούμενες οι πολυδιαφημισμένες, πλην μέχρι στιγμής αόρατες, μεγάλες επενδύσεις, αλλά δεν φτάνουν. Άσε που οι άλλοι απειλούν, αν έρθουν στα πράγματα, να  ανατρέψουν όσα συμφωνήσουν οι σημερινοί. Το ζητούμενο είναι να νοιώσει  ο απλός άνθρωπος ότι δεν θα χάσει τα λίγα χρήματα που του απόμειναν από το αδηφάγο κράτος, που κάθε μέρα ανατρέπει πλήρως τα δεδομένα της οικονομικής δραστηριότητας, αθετεί την υπογραφή του σε δεκάδες συμφωνίες με τους πολίτες, ανατρέποντας τη ζωή τους,  δε πληρώνει τα χρωστούμενα στους ιδιώτες, και το χειρότερο, αρνείται να  τα συμψηφίσει με τους φόρους τους,  αργεί, ταλαιπωρεί και καταδυναστεύει. Θα  προτιμά ο απλός πολίτης να κάθεται απάνω στα όσα ευρώ του απέμειναν και να μηχανεύεται τρόπους να τα εξασφαλίσει,  για το φόβο του αύριο. Για  το πρόβλημα υγείας, γιατί η περίθαλψη έχει καταρρεύσει,  για τη δουλειά του, για το αβέβαιο αύριο της προσωπικής του ζωής.

Σ’ αυτό το κλίμα η πολιτική ηγεσία με τις διαμετρικά αντίθετες σε όλα τα επίπεδα θέσεις και προτάσεις της,  αναλώνεται σε κοκορομαχίες συνεχίζοντας τον αδιέξοδο λαϊκισμό, που τόσο καλά γνωρίζει από το καταστροφικό παρελθόν. Συνεχίζει να υπόσχεται ανεκπλήρωτους παραδείσους, αναβάλλει τις απαιτούμενες τομές,  κυνηγώντας την διατήρηση ή την απόκτηση της εξουσίας. Αντί να προσπαθήσει, με ελάχιστη έστω συναίνεση, να δημιουργήσει το κλίμα της ασφάλειας, που αναζητά εναγωνίως ο πολίτης για να ηρεμήσει και  να δουλέψει.  Οι μισοί αγκιστρωμένοι στο μνημόνιο το βλέπουν μόνο σαν ευκαιρία ταμιακής σωτηρίας, αναβάλλοντας  την λήψη των διαρθρωτικών μέτρων που προβλέπει και για τα οποία  δεσμεύτηκαν, για να αλλάξει η χώρα και να πάρει μπρος η οικονομία. Οι άλλοι μισοί καλλιεργούν τη φιλοσοφία του διεθνούς μπαταξή με μανδύα εθνικής περηφάνιας , δηλαδή την διεθνή αναξιοπιστία και  απομόνωση, τον οικονομικό μαρασμό. Και ο πολίτης, κακομαθημένος από το κράτος, που μέχρι σήμερα μόνο του έδινε, μπερδεμένος από τις διαμετρικά αντίθετες  προτάσεις και εκτιμήσεις, βλέπει μέσα από παραμορφωτικό φακό την αμείλικτη πραγματικότητα, νοιώθει χαμένος και η ανασφάλειά του  μεγαλώνει. Και το χειρότερο δεν αλλάζει την νοοτροπία του βολέματος με την οποία έχει μάθει να ζει, ελπίζοντας στην χίμαιρα της παλινόρθωσης των κεκτημένων.  Αν όμως συνεχίσουμε έτσι το μέλλον διαγράφεται ζοφερότερο από το ήδη ζοφερό παρόν.