“KALIKANZARI” , μια κριτική

“KALIKANZARI”

Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος

K Ρ Ι Τ Ι Κ Η

       Σήμερα, ίσως αργοπορημένα,διάβασα  στο BLOG “ΤΣΟΠΑΝΟΣ ΤΗΣ ΑΡΑΧΩΒΑΣ” και στον “ΚΡΗΤΙΣΤΟΡΑ” το διήγημα “KALIKANZARI” του ΓΙΑΝΝΗ ΛΟΥΚΑ, που,αν  και διήγημα, τελειώνει με μια Χριστουγεννιάτικη ζεστασιά, σαν εκείνη στου ΑΝΤΕΡΣΕΝ τα παραμύθια.

     Ένα διήγημα, λοιπόν, ένα παραμύθι –όπως θέλετε πέστε το – μέσα στο σκληρό, δυτικό τρόπο της ζωής μας, που ,όμως, αχτινοβολεί  η καλοσύνη, η νοσταλγία του Έλληνα για την πατρίδα και τα έθιμά της, η σοφία και η ανεξιχνίαστη ακόμα, θα έλεγα, ευρηματικότητα του συντοπίτη μας, που, θαρρώ, ευχάριστα θα μας εκπλήξει, αν στρωθεί και γράψει μυθιστόρημα ή έστω μια συλλογή διηγημάτων.

    Και το πιστεύω αυτό, γιατί δεν έχει έπαρση ή πόζα στο γράψιμό του κι η μετριοφροσύνη του, με τις απλές, καθάριες αναφορές στα του χωριού του ήρωά  του έθιμα, στο διήγημά του, φτάνει ,ίσως, και ως την υπερβολή.

    Φιλοσοφημένος, επιστήμονας, αλλά και ταπεινός ο συγγραφέας, με το λόγο του να κυλάει απλά, ευχάριστα, ακαταλαβίστικος σε λιγοστά σημεία, λόγω, ευτυχώς, επιστημοσύνης, με άνεση μας μεταφέρει απ’τη  μια στου βορρά την παγωμένη εμορφιά κι απ’την  άλλη στην έγνοια του για τον ψάλτη, τον μπάρμπα- Ασημάκη, εκεί στην εκκλησία του χωριού, αν θα τα καταφέρει με τα κοντάκια, τα στιχηρά, τ’απόστιχα   και τ’άλλα, τα τόσα ωραία και Χριστιανικά της λαμπροφωτισμένης  Λειτουργίας.

    Μέρεψε, γλύκανε με λίγα λόγια η ψυχή μου, διαβάζοντας το διήγημά του, και η σεμνότητα του λόγου του μού θύμισε έναν σπουδαίο των γραμμάτων μας φιλόλογο, Ελληνιστή μα και Λατινιστή, τον ΑΝΤΩΝΗ ΤΡΑΥΛΑΝΤΩΝΗ, που η μεγάλη του χαρά ήταν όχι να τον καλολογούν και να τον υμνολογούν, μα να τον… λησμονούν!

Σ.Σ

Τουλάχιστον, αυτό το τελευταίο, απ’ό,τι διαπίστωσα στα σχόλια για το γραπτό του ΓΙΑΝΝΗ ΛΟΥΚΑ, οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου μας, που, ίσως, το διάβασαν, το τήρησαν με θρησκευτική ευλάβεια!!!