ΓΙΑ ΛΙΓΗ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος

    Λένε πως η πατρίδα μοιάζει με την καρδιά! Σε νιώθει, σ’ αγαπάει όταν την αγαπάς κι εσύ!

    Κι όλοι οι άνθρωποι πως έχουν, λένε, κι από μια! Πατρίδα και καρδιά! Ή πρέπει, τουλάχιστον, να’ χουν από μια για να πορίσουν… Κι έχουν κάτι κοινό αυτές οι δυο. Πεθαίνουν σα θα το φέρουν οι καιροί κι οι περιστάσεις, και πάλι όμως αναγεννιούνται όσο υπάρχουν άνθρωποι!

    Μπορεί, κάποιες φορές αλλιώτικες, μονόχνοτες… σκληρές πιο ζωντανές… ακόμα φωτεινότερες, με άλλο φέρσιμο και μ’ άλλη ευαισθησία!

    Έτσι ειν’ όμως αυτά, κι έτσι, άλλωστε, γράφεται κι η ιστορία…

    Κάθε φυλή… Κάθε πατρίδα και λαός, με τα δικά του χούγια και τη γλώσσα του. Με τον πολιτισμό και τη νοοτροπία του. Κι αυτή η νοοτροπία και το φέρσιμο είναι που τις καρδιές ζεσταίνουν τις πιότερες φορές, κι άλλοτε με βιά τις αποδιώχνουν, και τότε μιλάμε για ψυχρούς, για «τυπικούς» λαούς.

Θυμάμαι διάβαζα κάποτε, πως όταν οι αδελφοί ΡΑΪΤ πέταξαν από το ΒΕΛΓΙΟ στην ΑΓΓΛΙΑ για πρώτη φορά μ’ αεροπλάνο, σε πτήση δοκιμαστική, μόλις προσγειώθηκαν απέναντι σ’ ένα χωράφι, τους υποδέχτηκε ένας … τελωνειακός!!

    Έχετε κάτι να δηλώσετε; Τους ρώτησε, κι οι άνθρωποι κοκάλωσαν απ’ την έκπληξή τους! Βρετανική νοοτροπία!!

    Αν όμως κάτι τέτοιο γινότανε στην Πατρίδα μας, πιστεύω πως όλοι αντάμα θα βγαίναμε να χειροκροτήσουμε το γεγονός το κοσμογονικό! Αν ήταν στην Αμερική, ίσως καχύποπτοι να ‘βγαίναν με φόβο και με όπλα…! Κι αν ήτανε στην Κύπρο μας, μπορεί και να ‘βγαινε η ίδια η Θεά της εμορφιάς η Αφροδίτη να τους καλωσορίσει!!

    Έτσι ειν’ όμως αυτά! Το είπαμε. Κάθε λαός με τη νοοτροπία, τα χούγια και την πίστη του. Την πίστη του στο Θεό, στον άνθρωπο και σ’ ότι ωραίο και δημιουργικό. Ίσως εκεί να βρίσκεται κι η εμορφιά! Η εμορφιά του κόσμου, της ζωής και της ψυχής!

    Και δεν μιλώ μονάχα για την εμορφιά των λουλουδιών, της θάλασσας, των ποταμών, των βράχων και των αγαλμάτων…

    Μιλώ για τον ίδρο και τον πόνο της γυναίκας στα μάτια και στο πρόσωπό της, και την κατοπινή χαρά στη γέννα του παιδιού της!

    Για το ζευγά μιλώ, τα σαπισμένα φύλλα, το χώμα, το σπόρο και το φύτρο που γίνεται καρπός και δικαιώνει την προσπάθεια…

    Τα ιερογλυφικά των πρώτων… Των δεύτερων τις ηρωικές σκιές π’ ανάμεσά μας τριγυρνάνε… Τα μπάρκα που πιάνουν στα λιμάνια μας κι αλλάζουμε κουβέντες και πραμάτιες…!

    Για εκκλησιές μιλώ και για καμπάνες που κάθε Κυριακή, στήνουν χαράς κουβεντολόι!

    Για ανάμα, για κερί, για τα βυζαντινά τα άμφια!

    Για κείνα τα σχολειά που λειτουργούν και τα παιδιά προκόβουν, και πάει μπροστά η φυλή, η ιδέα, η Πατρίδα!

    Για κείνο το δεντρί μιλώ… Εκείνο το λιοδέντρι… Την άλλη, την έμορφη πορτοκαλιά, σιμά στην πέτρα την αδάμαστη…!

    Όλα αυτά όπου ’χει ο τόπος τούτος ο ευλογημένος, κι άπλα δεν έχω σε τούτο το χαρτί να σας τα μολογήσω.

    Κάθε πατρίδα όμως έχει τις εμορφιές της, αρκεί τα μάτια να ξέρουν να τις δουν!! Τα πράματα και τις εικόνες να μπορούν να ξεχωρίσουν. Να δουν και να διαλέξουν. Το νέο δρόμο να τραβήξουν βαστώντας το μπόι της φυλής τους, έστω κι αν οι καιροί αλλάζουν!

    Πάντα θ’ αλλάζουν οι καιροί! Αυτό είναι γραμμένο! Όμως οι άνθρωποι θα μένουν! Το ίδιο και τα καμώματά τους!

    Κι αυτά είναι που κάνουν κάποιους, να ξεχωρίζουν απ’ τους άλλους…

    Έτσι είναι τα πράματα… Αλλάζουν οι καιροί, τα χούγια, το πρωτόκολλο…

    Αξίζει όμως κάποιες φορές το ΟΧΙ να ειπωθεί, έστω και ΓΙΑ ΛΙΓΗ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, κατά πως λέει κι ο ποιητής!