Απομεινάρι

 

 

Μαυρόπουλος Χρίστος

Απομεινάρι

 

Θέλησα καημός να γίνω στις στράτες των βουνών.

Με πάτησαν οι στρατοκόποι.

Θέλησα σιωπή να γίνω στον όχτο της λίμνης.

Με κομμάτιασαν τα παιδιά με τις φωνές τους.

Δάκρυ να γίνω θέλησα, στο μάγουλο μιας κόρης.

Με ρούφηξε κρινόλευκο μαντήλι.

Κι απόστασα.

Κι έγινα δεντρί στον ανοιχτό τον κάμπο

και καρτερώ στον ίσκιο μου,

νά 'ρθεις να ξαποστάσεις!

Άπλωσα γι' αυτό φύλλα, κλωνιά,

λουφάξανε χρυσόφτερα πουλιά,

τον ερχομό σου προσμένοντας να τραγουδήσουν.

Πέρασαν όμως χειμώνες, καλοκαίρια

και το κορμί μου έσκασε σε χίλιες δυο μεριές.

Ήρθαν με τον καιρό κι οι ξυλοκόποι της ζωής

και με κομμάτιασαν

κι απόμεινα χοντρός και άλαλος κορμός.

Χάθηκε πια η φρεσκάδα.

Χάθηκαν τα κλωνιά, τα πουλιά...

Δεν έχω τίποτα πια να σου προσφέρω...

Μην έρθεις...