Οι καρεκλολάγνοι της εξουσίας

Του Γιώργου Ανδρέου

Το ιστορικό   για την τύχη της χώρας μας πενθήμερο (6 έως 11 Νοεμβρίου 2011) ανέδειξε ακόμα περισσότερο  την συνολική παθογένεια του  πολιτικού μας συστήματος και τον τρόπο που οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται τις έννοιες συναίνεση, συνεννόηση, συμμετοχή και εθνικό συμφέρον. Ανέδειξε ακόμα τη αμετανόητη λογική των δύο μεγάλων κομμάτων για την διαχείριση του τόπου από δω και πέρα.  Τα καμώματα και η ανεκδιήγητη συμπεριφορά των καρεκλολάγνων της εξουσίας, με προεξάρχοντες τους αποδεδειγμένα πλέον ανεπαρκείς  επικεφαλής των δύο μεγάλων κομμάτων, που ανερυθρίαστα τολμούν να διεκδικούν ακόμα και τώρα την διαχείριση των τυχών μας,  ξεπερνάει κάθε όριο θράσους θα έλεγα. Και ο απλός  κόσμος, εκτός από μια μερίδα φανατικών – κατά κανόνα ανεπάγγελτων που ζουν και προσδοκούν από την εξουσία και τη νομή της  -συνδεδεμένων   στο άρμα της ή της προοπτικής της , απελπισμένος πια από αυτά και αυτά, αντιμετώπισε στην αρχή τα καμώματα αυτά με θυμηδία, ως ανέκδοτο  μαύρου χιούμορ, εν συνεχεία με απελπισία ανάμεικτη με αγανάκτηση  και εν τέλει με οργή.

Γιατί πως αλλιώς μπορεί να αντιδράσει κάποιος βλέποντας τον ένα να φεύγει εκών – άκων , αλλά με την μαριονέτα που πρότεινε να θέλει να συνεχίσει να ελέγχει την εξουσία, τον άλλο τον υπερεθνικιστή μάγο της οικονομίας , υπό την πίεση της αποπομπής του από κάθε Ευρωπαϊκή συμμετοχή ,  να κάνει την μεγαλοπρεπεπή  κολοτούμπα αποδεχόμενος αυτά που αποκήρυσσε μετά βδελυγμίας και να δέχεται την ίδια ανώδυνη μαριονέτα για να έχει να λέει. Και  οι δύο  να διαφωνούν ποιος πρότεινε και ποιος απέρριψε τον Παπαδήμο, που και οι δύο δεν ήθελαν μήπως και πετύχει κάτι καλύτερο και τους «κάτσει» κανένας σοβαρός ανταγωνιστής στην μελλοντική διεκδίκηση της εξουσίας. Και από κοντά ο  τρίτος της παρέας ο  μικρότερος και σίγουρα πολιτικά ευφυέστερος,  που γνωρίζει καλύτερα την λογική και το θυμικό  του μέσου Έλληνα, να στήνει συμπεριφορές  «μαγκιάς» για να κερδίσει τις εντυπώσεις και μόνο αυτές. Και βέβαια  η  αριστερά να επιμένει στο αδιέξοδο αντιευρωπαϊκό όχι της, στο βωμό της  «λαϊκής» εξουσίας, σαμποτάροντας την τελευταία ελπίδα.

Όλοι και όλα στο βωμό της εξουσίας.  

Βέβαια η αγανάκτηση και η οργή μετριάστηκαν κάπως  με την, αν και μετά  από επώδυνο τοκετό επιβληθείσα από τους ελάχιστους σώφρονες στα 2 μεγάλα κόμματα, λύση Παπαδήμου και την εικόνα του στα ΜΜΕ,  που έφερε  μιας μορφής λύτρωση και έκανε να ξαναφυτρώσει ο βλαστός μιας ελπίδας ότι κάτι μπορεί να γίνει σ’ αυτόν τον πολύπαθο τόπο.

Οι γραμμές αυτές γράφονται πριν βγει στον αέρα η σύνθεση της υπό τον κ. Παπαδήμο Κυβέρνησης και με τις πληροφορίες που βγαίνουν στα ΜΜΕ. Από την Κυβέρνηση αυτή έχουμε την εθνική πολυτέλεια να αποκλείονται  προφανώς με Veto  των δύο μεγάλων, οι δύο μικροί (Δημοκρατική Συμμαχία και Δημοκρατική Αριστερά) που  δεν θεωρούνται επίσημα κόμματα με βάση τον Κανονισμό της Βουλής, αν και εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο,  έχουν ακραιφνώς Ευρωπαϊκό προσανατολισμό και η πρώτη ευθέως και η δεύτερη έμμεσα  έχουν ταχθεί υπέρ της μοναδικής ελπίδας για το μέλλον της χώρας  που είναι η παραμονή της χώρας στην Ευρώπη και το ευρώ. Μας περισσεύουν βλέπετε στη χώρα αυτή οι προσωπικότητες και η εμπειρία της Ντόρας Μπακογιάννη, του μοναδικού πλέον αξιόπιστου συνομιλητή των απελπισμένων από την συμπεριφορά μας Ευρωπαίων ηγετών, που μήνες τώρα φωνάζει για την ανάγκη Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας, αλλά και του Φώτη του Κουβέλη με την νηφάλια, μετριοπαθή  και  καθαρή προσέγγιση των πραγμάτων.

Ο θεός να με βγάλει ψεύτη αλλά φοβάμαι πως ο κ. Παπαδήμος  θα πρέπει να εκπαιδευτεί ταχύτατα να περπατάει στα αγκάθια για να μην φτάσει στο σημείο να αηδιάσει και  να τα βροντήξει , οπότε αλίμονό μας.

Είμαι πεπεισμένος  πως η  συμμετοχή  των καρεκλολάγνων της  εξουσίας  στην Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας τους επιβλήθηκε είναι αναγκαστική,  δεν είναι αποτέλεσμα της διάγνωσης της ανάγκης και της αντίληψης για συναίνεση. Τέτοια  αντίληψη δεν υπάρχει γιατί θα εκδηλωνόταν όταν έπρεπε και δεν θα επιβαλλόταν εκβιαστικά. Δεν  σχετίζεται με  την κατανόηση της ανάγκης υπεράσπισης του εθνικού συμφέροντος. Είμαι βέβαιος ότι ούτε μια στιγμή δεν θα αποστούν οι εταίροι της νέας Κυβέρνησης από τις εκλογές που έρχονται και τον κύριο  στόχο τους που είναι η πολιτική επιβίωση και η διεκδίκηση της εξουσίας. Φοβούμαι πως θα έχουμε το φαινόμενο Κυβέρνησης με αντιπολιτευόμενα τα κόμματα που την στηρίζουν. Θα ακούμε αγορεύσεις που θα πρέπει να οδηγούν σε αρνητική ψήφο και η ψήφος θα είναι εξ ανάγκης θετική.  Τρέμω στην ιδέα ότι, για την  έγκριση των βασικών αποφάσεων που πρέπει να ληφθούν και των απαιτούμενων και μάλιστα άμεσα τολμηρών επεμβάσεων στην διάρθρωση της χώρας από το «ανακτοσυμβούλιο» αυτών των «ολίγιστων» αρχηγών , θα γίνονται συμβιβασμοί με μικροκομματικά κριτήρια που θα ακυρώσουν στην πράξη την προσπάθεια  και θα κάνουν περισσότερο κακό, αντί του καλού για το οποίο υποτίθεται ότι έγινε η Κυβέρνηση αυτή. Φοβούμαι πως ο λαϊκισμός θα γνωρίσει την αποθέωσή του και η καταστροφή θα είναι αναπόφευκτη, αν λάβουμε υπόψη και τα γενικότερα προβλήματα της Ευρώπης που βαρέθηκε και θα αρνείται να ασχοληθεί με εμάς πλέον.

Γιαυτό τις μέρες και τους μήνες που έρχονται ο κόσμος πρέπει να είναι σε εγρήγορση και κυρίως να βλέπει και να κρίνει συμπεριφορές και την ουσία των πραγμάτων προς την σωστή κατεύθυνση. Οι εξαρτημένη από την κομματική επιβίωση και την εξουσία ανεπάγγελτοι – επαγγελματίες της πολιτικής - που απέδειξαν την ανεπάρκειά τους όλα τα χρόνια που πέρασαν αλλά και σήμερα υποκύπτοντας στις επιθυμίες των αρχηγών, δεν πρέπει να έχουν θέση στις επιλογές του κόσμου από εδώ και πέρα και πρέπει να αποδοκιμάζονται. Η ψήφος και η πολιτική προτίμηση δεν  είναι ελεημοσύνη για επιβίωση αναξιοπαθούντων. Είναι επιλογή διαχείρισης της ζωής μας Όσο γρηγορότερα το καταλάβουμε τόσο καλύτερα