Γι’ ακόμη μια φορά. Γι’ ακόμη μία βουλευτική σεζόν. Για πολλές μέρες ακόμη, μήνες κι ελπίζω όχι χρόνια, θα παρακολουθούμε τις διαδικασίες στη Βουλή. Τις ομιλίες. Τις κραυγές. Άντε, μερικές φορές, ίσως δούμε και μερικές καρπαζιές τώρα που οι νεοναζί έγιναν μέρος της «δημοκρατίας» μας.
Μπες – βγες. Συμβολισμοί. Αποχωρούμε. Στρουθοκαμηλισμός. Δεν τους βλέπω, δεν τους ακούω, άρα δεν υπάρχουν. Μακάρι να γινόταν αυτό. Η στρουθοκάμηλος θα ήταν ευτυχισμένη και για εμάς θα υπήρχε μόνο αυτό που βλέπουμε.
Μάχες στη Βουλή. Ποιος είναι ο εχθρός τους, άραγε; Κι ο δικός μας εχθρός ποιος είναι; Μήπως τώρα η Βουλή δεν είναι μπουρδέλο, αλλά έγινε ξάφνου ναός της δημοκρατίας που τον μολύνουν οι χρυσαυγίτες; Ο φασισμός που έχει μολύνει την ελληνική κοινωνία πώς θα αποφευχθεί; Η συνήθεια του νοσηρού, πώς θα θεραπευτεί;
Εμένα όλο αυτό μου θυμίζει τηλεοπτική μετάδοση ποδοσφαιρικού αγώνα. Οι θεατές – κομπάρσοι χειροκροτούν τον εκάστοτε μπροστά στις οθόνες τους. «Μπράβο, ωραία τα είπε ο τάδε ή ο δείνα. Αρχηγάρα!». Γκόοοολ! Μας τίμησε ο εκπρόσωπός μας. Να φάμε, να πιούμε και χορτάτοι από ελπίδες να κοιμηθούμε.
Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Γιάννης Στουρνάρας το ξεκαθάρισαν. Η ανάπτυξη θα έρθει μέσω του αφανισμού. Το κράτος δε μπορεί να έχει μονοπώλια. Αλίμονο! Τα μονοπώλια είναι αποκλειστικό δικαίωμα των μεγαλοεπιχειρηματιών μέσω των καρτέλ. Αλλά ξέχασα, δεν υπάρχουν καρτέλ. Στρουθοκάμηλος. Χώνουμε το κεφάλι στην άμμο, δεν τα βλέπουμε, άρα δεν υπάρχουν.
Κι ας σημαίνει η «κατάργηση των μονοπωλίων του Κράτους», την κατάργηση του δικαιώματος των πολιτών στην Υγεία, στην Παιδεία, στο νερό του, στη γη του, στη ζωή του.
Ξεπουλιόμαστε. Όμως δεν πειράζει, έχουμε καλή αντιπολίτευση, που βέβαια δε μπορεί να κάνει κάτι εφόσον η κυβέρνηση έχει την πλειοψηφία να περάσει όποιο ξεπούλημα θέλει. Πάντως, οι μάχες θα δοθούν και το ξεπούλημα θα ψηφιστεί. Δε φταίει η αντιπολίτευση, φυσικά. Η «νωπή λαϊκή εντολή» τα όρισε έτσι. Οι ευθύνες πλέον δεν έχουν ονόματα πολιτικών, αλλά ονόματα από τους εκλογικούς καταλόγους.
Παλιότερα η ερώτηση ήταν για τους πολιτικούς. «Βλάκας ή συνένοχος;». Τώρα είναι για τους ψηφοφόρους. «Ηλίθιος ή λαμόγιο;». Όταν σταμάτησα να ελπίζω σε αυτή τη δημοκρατία, στη Βουλή και στα κόμματα, άρχισα να ελπίζω στο λαό. Τώρα πάει κι αυτός. Συναίνεσε.
Παλιότερα, όταν ένα μικρό παιδί τύχαινε να δει κάποιο φόνο σε καμιά ταινία στην τηλεόραση κι έβαζε τα κλάματα, του έλεγε η μάνα του «βρε χαζό μην κλαις, ψέματα είναι, μόλις τελειώσει η ταινία θα σηκωθεί αυτός που έκανε τον πεθαμένο». Τώρα, ποιος θα πει στον μεγάλο που κλαίει όταν βλέπει να σκοτώνουν μια χώρα κι ένα λαό μέσα στη βουλή «βρε χαζέ μην κλαις, ψέματα είναι. Μόλις τελειώσει η παράσταση στη βουλή, θα ξαναβρούμε την αξιοπρέπειά μας»;
Κανείς! Ας κλάψει για τα χάλια του. Για τον εαυτό του. Για την κατάντια του. Για τις επιλογές του. Αυτά για αρχή. Αύριο, που θα χρειαστεί αίμα για να χειρουργηθεί ο ίδιος ή το παιδί του και θα πρέπει να το αγοράσει επειδή το «Κράτος δε μπορεί να έχει μονοπώλιο την Αιμοδοσία στα νοσοκομεία», θα βρει πολλούς λόγους να κλάψει.
Κάποιοι αυτοκτονούν πέφτοντας από ταράτσες, κάποιοι άλλοι με την ψήφο τους. Τους πρώτους τους συμπονώ, τους δεύτερους όχι. Δεν τους οδήγησε η απόγνωση στην αυτοκτονία τους αλλά η μαλακία τους. Και τη μαλακία δε μπορώ να τη συγχωρήσω υπ’ αυτές τις συνθήκες.
http://kartesios.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου