Είναι κοινό μυστικό ότι η κατάσταση συνεχίζει να σέρνεται ανεξέλεγκτη. Το πρόβλημα της χώρας , από οικονομικό, έχει μετεξελιχθεί, σε βαθύτατα κοινωνικό και πολιτικό.
Η Κυβέρνηση Παπανδρέου και Σια με τις παλινωδίες, τις ανακολουθίες, την ισοπέδωση και ιδίως την προσφιλή κουτοπόνηρη πρακτική της στους ξένους (υπογράφουμε ό,τι πείτε για να πάρουμε τη δόση και μετά βολεύουμε τις υποχρεώσεις μας με πασαλείμματα), κατάφερε να οδηγήσει την κοινωνία απέναντι στην Ευρώπη και την Ευρώπη και τον κόσμο όλο απέναντι στη χώρα.
Η Κεντροδεξιά Αντιπολίτευση, τότε, με στείρα αντιμνημονιακή θέση , κατάφερε να μπολιάσει στο κατ’ εξοχήν συντηρητικό και φιλευρωπαϊκό τμήμα της κοινωνίας, την αριστερή αντιευρωπαϊκή (αντιμνημονιακή) ρητορική. Έτσι, όταν υποχρεώθηκε να αλλάξει ρότα, έδιωξε μεγάλο κομμάτι του, που το δίδαξε «επαναστατική γυμναστική», πίστη σε μαγικές λύσεις, ψευτοεθνικίστικο τσαμπουκά και αντιευρωπαϊσμό.
Έτσι έστρωσαν το δρόμο στον – ακραία λαϊκιστή εθνοσωτήρα – Τσίπρα, να φαντάζει φόβητρο όσων τρέμουν μήπως χάσουν τα κεκτημένα και, το χειρότερο, να εμφανίζεται ως η μοναδική ελπίδα όσων, είτε έχασαν και χάνουν τα πάντα, είτε δεν βλέπουν ελπίδα στον ορίζοντα.
Αποτέλεσμα. Κοινωνικό Αλαλούμ. Χάθηκαν ανεπιστρεπτί (υπήρχαν άραγε;) οι ιδεολογίες και ο κόσμος κυριαρχείται πλέον απόλυτα από άκρατο ατομισμό, στο υπόβαθρο του φόβου για το αύριο και του καταναλωτισμού της τελευταίας 30ετίας.
Έτσι επικράτησαν δύο, εξ ίσου καταστροφικές, λογικές, που έγιναν κυρίαρχη ιδεολογία και υπαγορεύουν την καθημέραν πράξη:
Ο σώζων εαυτόν σωθήτω και τι με νοιάζει αν ψοφήσει και η γίδα του γείτονα.
Σε αυτό το κλίμα πήγαμε στις τελευταίες εκλογές, ψηφίσαμε και συνεχίζουμε ακάθεκτοι.
Δεν ξέρω ποια από τις λογικές αυτές είναι η χειρότερη. Το σίγουρο είναι ότι με αυτό το κλίμα δεν υπάρχει σωτηρία. Γιατί οι ίδιοι, που οδήγησαν τους πολίτες στην σημερινή κατάσταση, συνεχίζουν, από την μια ή από την άλλη θέση, να καλλιεργούν τις ίδιες λογικές. Αρνούνται την διαμορφωμένη κατάσταση στην κοινωνία , αν και τη βλέπουν καθαρά. Αρνούνται, στο βωμό της πολιτικής επιβίωσης (πολιτικό κόστος), να κάνουν, επιδιώκοντας την απολύτως αναγκαία κοινωνική συναίνεση, τις βαθιές τομές που απαιτούνται σ’ αυτό το φαύλο κράτος, που οι αμαρτωλές δομές του ευθύνονται κυρίως για την κατάντια της χώρας.
Κυρίως όμως αρνούνται να δώσουν πυξίδα στην κοινωνία. Όχι μόνο δεν κάνουν τίποτα για να ενημερώσουν τους πολίτες γι αυτό που έρχεται, αλλά –ακόμα και τώρα – με δήθεν φιλευρωπαϊκή υποσχεσιολογία, για δήθεν σθεναρή επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, για δήθεν ταχεία ανάπτυξη, που θα λύσει ως δια μαγείας τα προβλήματα και άλλες τέτοιες μπούρδες, συνεχίζουν να εκμαυλίζουν τους πολίτες με υποσχέσεις λύσεων και ανύπαρκτες ελπίδες. Αντί να πουν καθαρά πως γρήγορες και μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν , χωρίς αγώνα, κοινή προσπάθεια και αγωνία, εκτρέφουν προσδοκίες. Προσδοκίες και υποσχέσεις ανέφικτες, που απευθύνονται κυρίως σε ένα κόσμο είτε (κακο)μαθημένο να ζει πέρα από τις πραγματικές του δυνάμεις και αρνείται να χάσει τον «κατακτημένο», με δανεικά, τρόπο ζωής του, είτε στους ήδη οικονομικά κατεστραμμένους.
Έτσι όμως, με την διάψευση των ανέφικτων υποσχέσεων, θα έλθει, ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα, η ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη, που δεν θα αρχίσει, από τους οικονομικά ενδεείς , αυτοί θα ακολουθήσουν, αλλά από τους κακομαθημένους. Κοινωνική έκρηξη, με εκκωφαντικό ήχο και ωστικό κύμα τεράστιο που θα σαρώσει τη χώρα, χειροτερεύοντας την κατάσταση. Και , ας μην έχουν ψευδαισθήσεις, δεν θα γλιτώσει κανένας, ιδιαίτερα αυτοί που πιστεύουν πως, με την τη μαγική εικόνα, θα σώσουν , πολιτικά και κοινωνικά, το σαρκίο τους.
Πρέπει συνεπώς άμεσα να ληφθούν μέτρα ριζικά και ριζοσπαστικά. Δεν λύνεται το πρόβλημα με την διαφήμιση της κατάργησης των ανούσιων δημόσιων Οργανισμών της λίστας Πάγκαλου, ούτε με τον Εισαγγελέα στη Χαλυβουργία. Οφείλουν όλοι, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι, να μιλήσουν στον κόσμο με καθαρά, απλά και σταράτα λόγια. Να επιδιώξουν με όπλο την αλήθεια κοινωνική συναίνεση σε δίκαια και επιβεβλημένα μέτρα. Να δείξουν πως το κάρο που σηκώνει ο αναιμικός και αδύναμος πλέον ιδιωτικός τομέας της χώρας έγινε φορτίο δυσβάστακτο και κόλλησε στη λάσπη. Και μαζί του η χώρα. Πως το Κράτος θέλει στήσιμο από την αρχή, εκ βάθρων. Να πουν πως θα πονέσουμε και θα ματώσουμε. Κυρίως όμως να πείσουν πως είναι ανάγκη όλοι να αλλάξουμε τρόπο και νοοτροπία ζωής. Τάχιστα. Γιατί θα αλλάξουμε έτσι κι αλλιώς. Είτε τώρα, με επιλογή μας σε ελεγχόμενες συνθήκες, είτε αύριο, βιαίως σε ανέλεγκτο πεδίο.
Η Ευθύνη δεν θα είναι μόνο των πολιτικών, αλλά όλων όσων θέλουν να είναι και να λέγονται «άρχοντες» -πνευματικοί και άλλοι - του τόπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου