Μαυρόπουλος Χρίστος
Αναθυμάμαι με τάραχο γλυκό, την πρώτη μεγάλη και πιο παράξενη εικόνα της ζωής μου.
Καλοκαιράκι κι είχα βγει, σκαρίζοντας πεντάχρονος στο μπαλκονάκι του σπιτιού μας, χαζεύοντας τη φυλλουριά του Κόσμου!
Στρατάρισαν τα μάτια μου στο θαλασσί του ουρανού, στο χρυσαφιό
του ήλιου, στα πέτρινα τα σπίτια του χωριού κι απόκαμαν
μακραγναντεύοντας την ασημολουρίδα που λίμπιζε πέρα στο ξάγναντο
αστραφτερή.
Αστραφτερή και ζωντανή που πότε θαρρείς αβγάτιζε, σηκώνονταν και
πότε βούλιαζε και χάνονταν στο ήρεμο το βάθος, σάμπως χορευταρού
πριγκιπέσσα στα τούλια της φωτιάς!
-Μάνα τι είν' αυτό; ρώτησα έκπληχτος μα και μαγεμένος.
-Η θάλασσα παιδί μου. Ο Κορινθιακός, μου αποκρίθηκε εκείνη θαρρώντας πως αυτό ήτανε αρκετό για να καταλάβω.
Η θάλασσα!
Πράμα παρόμοιο δεν είχα ματαδεί, έτσι να στραφταλίζει, να
βιγλίζεται, γι' αυτό και στάλα δε φέγγρισαν τα λόγια της στο φεγγί μου!
Όμως πολύ μου άρεσε έτσι που ξάπλωνε κι ανακουνιότανε στο
ασημόχρωμο, κατά πως είπε η Μάνα μου, σκουτί , καθώς ηλιος φεγγοβολώντας
έλουζε το κορμί της!
"Καμιά νεράϊδα θά 'ναι ξαπλωμένη στο γιατάκι της, σαν αυτές που
μου ανιστορεί η γιαγιά Αγγέλω, αυτές που πιάνουν τα ριζοβούνια, τις
πηγές και πλανεύουν, ξεστρατίζουνε τον κόσμο", συλλογίστηκα
συνεπαρμένος.
"Μπορεί όμως και καμιά λουσσάτη, καλόγνωμη και καλότροπη
αρχόντισσα τώρα να είναι, σαν την κυρά ΠΑΝΩΡΙΑ, τη γειτόνισσα μας, που
βγαίνει πουρνό, πουρνό, στο μπαλκονάκι της με το φανταχτερό της νυχτικό,
τα ολόχρυσα μαλλιά της ξέπλεκα και αργοπίνοντας τον καφέ της, κουβέντες
αλλάζει με τους διαβατάρηδες κι αστράφτει περίπλουτη η γειτονιά από
καλόγνωμες χαιρετούρες κι εμορφιά!"
Ότι και νά τανε όμως, όποια και νά τανε αυτή η λάγνα κι
αστραφτερή κυρά, με είχενε αρπάξει, αναθυμάμαι, μια ανατριχίλα, μια
γλύκα κι ένας σεβντάς ολόπρωτος λιάνιζε το σωκάρδι μου, κάθε φορά που
λαίμαργα ξάνοιγα πότε τη μια και πότε την άλληνε!
Πολύ αργότερα έμαθα πως η θάλασσα και η γυναίκα, γονοκρατιούνταν από μεγάλα σόγια, γι' αυτό την ίδια είχανε και έχουνε γητειά!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου