Ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό;

Ο Πλάτων μας λέει ότι ο Σωκράτης προτίμησε την υπακοή στους νόμους, τη συμμόρφωση ακόμη και σε μια ηθικά διάτρητη καταδίκη που του αφαιρούσε τη ζωή. Σήμερα, πολλοί προτιμούν να προβαίνουν οι ίδιοι σε ηθικά διάτρητες συμπεριφορές, αν πιστεύουν ότι κινούνται, έστω και οριακά, στα πλαίσια του νόμου, ή αν θεωρούν ότι θα αποφύγουν την τσιμπίδα του.

Είναι σκληρό αλλά όποιος φιλοδοξεί να υπηρετήσει τον πολίτη προσφέρει πραγματικά   μόνο όταν  σέβεται πέρα από τους νόμους  και  κάποιους ηθικούς κανόνες. Γιατί  πρέπει να ξέρει ότι πέρα από τους νόμους που ισχύουν για τους κοινούς πολίτες αυτόν θα τον δεσμεύουν και κάποιοι άλλοι ηθικοί κανόνες. Και κυρίως να ξέρει ότι συμβάλλει  στην αξιοπιστία των θεσμών αν έχει θάρρος, αν έχει έτοιμο μέσα του να πει το μεγάλο όχι όταν χρειαστεί, με όποιο κόστος.

Ζούμε σε μια εποχή, κατά την οποία πολλά πράγματα φτάνουν να γίνονται νόμιμα, να είναι όμως μη ηθικά! Εφόσον ο νόμος προβλέπει τις ανάλογες διαδικασίες, τότε σημαίνει ότι μπορεί να συμβεί, κάτι, το οποίο όμως κρίνεται ως μη ηθικό από την πλειονότητα των πολιτών μιας χώρας!

 Λοιπόν τι είναι ηθικό και τι παράνομο; Η ηθική του καθενός είναι ποικιλοτρόπως διαφορετική κάποτε από την ηθική του άλλου. Σαφώς και επηρεάζεται από την προσωπική μας κουλτούρα αλλά και απο τους νόμους

Ο νόμος απλώς προφυλάσσει, δεν προστατεύει την ηθική. Αν εμείς οι ίδιοι δεν την έχουμε(ηθική), λειτουργεί επί ματαίω ο νόμος.

Ακόμα και η δημοκρατία  ποτέ δεν υπήρξε το πάγιο πρότυπο που να εξασφαλίζει την ηθική υπόσταση του κάθε ανθρώπου. Η ηθική, όπως και η νομιμότητα, μαθαίνεται στην οικογένεια, βιώνεται στην κοινωνία και αντικατοπτρίζεται στη συμπεριφορά του καθενός μας

 

Το είχα δημοσιεύσει την Δευτέρα, 29 Αυγούστου 2011. Για διαφορετικούς λόγους θεωρώ ότι είναι και πάλι επίκαιρο σήμερα.