Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος
Άνοιξη, χρώματα,
μοσκοβολιές, αμπέλια καταπράσινα,νιοβλάσταρα με βιάση, νερά, πουλιά με ήχους
γιορτινούς, κουδούνια και βελάσματα, τα πολεμάρματα βουβά- έχουν τελειώσει πια
οι δυο οι πόλεμοι- και στο μικρό μας το χωριό ξωτάρηδες τα “ πράματά” τους
ανεβάζουν στο βουνό !
Κι εμείς, παιδιά
στην πρωϊνή του σκολειού μας προσευχή, κάτω από του ρολογιού το βράχο, με τον
πολύκλωνο κισσό, με τις ψυχές μας να τολμάν στο όνειρο, τα μάτια όλο φωτιά,
σ’ένα πρωτόγνωρο συνερισιό για μάθηση, για φως, στο νου και στην καρδιά !
Και οι δάσκαλοί
μας, Λαμπροχριστιανοί κι ωραίοι, μα χιλιοταλαιπωρημένοι κι αυτοί -δυο μήνες το
σκολειό κλειστό, τρεις μήνες ανοιχτό – με ξανοιχτική ματιά, δίχως βιασύνη, να
μας κοιτάνε, τα πράματα ζυγιάζοντας και την κατάσταση, την καντιασμένη μας ως
τότενες ζωή, γι’αυτό κι ευτύς μετά την προσευχή μάς βάνανε “ φωτιά”.
« Παιδιά, σήμερα θα πάμε εκδρομή !»