του
Γιώργου Δ. Ανδρέου
Σε
πρόσφατη κοινωνική συνάθροιση έπεσε στο τραπέζι μια ερώτηση, κλειδί, για το πώς
σκέπτεται ο κόσμος. Αν είχες σήμερα 100.000 ευρώ θάκανες μια δουλειά ή και θα τάριχνες σε
δουλειά. Η απάντηση ομόφωνη και κατηγορηματική. Με τίποτα. Πλήρης ανασφάλεια και
έλλειψη εμπιστοσύνης στο σύστημα, σε όλα τα επίπεδα.
Αυτό
είναι σήμερα το μέγα, ή ένα από τα μεγαλύτερα,
προβλήματα της οικονομίας. Η
ανασφάλεια του απλού πολίτη. Ανασφάλεια και έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς,
στο δίκαιο και τη δικαιοσύνη, στο κέρδος, στην Κυβέρνηση, στην αντιπολίτευση,
στο μέλλον. Αν όμως δεν πεισθεί να επενδύσει ο μέσος πολίτης με τις 30 και 50
και 100 χιλιάδες σε μικρές δουλειές, που θα φέρουν απασχόληση, οικονομικό
αλισβερίσι και φόρους, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα και η οικονομία της χώρας
θα σέρνεται και θα μαραζώνει. Καλές, άγιες και καλοδεχούμενες οι
πολυδιαφημισμένες, πλην μέχρι στιγμής αόρατες, μεγάλες επενδύσεις, αλλά δεν
φτάνουν. Άσε που οι άλλοι απειλούν, αν έρθουν στα πράγματα, να ανατρέψουν όσα συμφωνήσουν οι σημερινοί. Το
ζητούμενο είναι να νοιώσει ο απλός
άνθρωπος ότι δεν θα χάσει τα λίγα χρήματα που του απόμειναν από το αδηφάγο
κράτος, που κάθε μέρα ανατρέπει πλήρως τα δεδομένα της οικονομικής
δραστηριότητας, αθετεί την υπογραφή του σε δεκάδες συμφωνίες με τους πολίτες,
ανατρέποντας τη ζωή τους, δε πληρώνει τα
χρωστούμενα στους ιδιώτες, και το χειρότερο, αρνείται να τα συμψηφίσει με τους φόρους τους, αργεί, ταλαιπωρεί και καταδυναστεύει. Θα προτιμά ο απλός πολίτης να κάθεται απάνω στα
όσα ευρώ του απέμειναν και να μηχανεύεται τρόπους να τα εξασφαλίσει, για το φόβο του αύριο. Για το πρόβλημα υγείας, γιατί η περίθαλψη έχει
καταρρεύσει, για τη δουλειά του, για το
αβέβαιο αύριο της προσωπικής του ζωής.
Σ’
αυτό το κλίμα η πολιτική ηγεσία με τις διαμετρικά αντίθετες σε όλα τα επίπεδα
θέσεις και προτάσεις της, αναλώνεται σε
κοκορομαχίες συνεχίζοντας τον αδιέξοδο λαϊκισμό, που τόσο καλά γνωρίζει από το
καταστροφικό παρελθόν. Συνεχίζει να υπόσχεται ανεκπλήρωτους παραδείσους,
αναβάλλει τις απαιτούμενες τομές, κυνηγώντας
την διατήρηση ή την απόκτηση της εξουσίας. Αντί να προσπαθήσει, με ελάχιστη
έστω συναίνεση, να δημιουργήσει το κλίμα της ασφάλειας, που αναζητά εναγωνίως ο
πολίτης για να ηρεμήσει και να δουλέψει.
Οι μισοί αγκιστρωμένοι στο μνημόνιο το
βλέπουν μόνο σαν ευκαιρία ταμιακής σωτηρίας, αναβάλλοντας την λήψη των διαρθρωτικών μέτρων που
προβλέπει και για τα οποία δεσμεύτηκαν,
για να αλλάξει η χώρα και να πάρει μπρος η οικονομία. Οι άλλοι μισοί
καλλιεργούν τη φιλοσοφία του διεθνούς μπαταξή με μανδύα εθνικής περηφάνιας ,
δηλαδή την διεθνή αναξιοπιστία και απομόνωση, τον οικονομικό μαρασμό. Και ο
πολίτης, κακομαθημένος από το κράτος, που μέχρι σήμερα μόνο του έδινε,
μπερδεμένος από τις διαμετρικά αντίθετες
προτάσεις και εκτιμήσεις, βλέπει μέσα από παραμορφωτικό φακό την
αμείλικτη πραγματικότητα, νοιώθει χαμένος και η ανασφάλειά του μεγαλώνει. Και το χειρότερο δεν αλλάζει την
νοοτροπία του βολέματος με την οποία έχει μάθει να ζει, ελπίζοντας στην χίμαιρα
της παλινόρθωσης των κεκτημένων. Αν όμως
συνεχίσουμε έτσι το μέλλον διαγράφεται ζοφερότερο από το ήδη ζοφερό παρόν.
2 σχόλια:
ΚΥΡΙΕ ΑΝΔΡΕΟΥ ΣΩΣΤΕΣ ΟΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΣΑΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΡΟΤΕΙΝΕΤΕ ΛΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠ' ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΠΟΥ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚ ΕΧΤΙΖΑΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ.
Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΙΑΛΥΜΕΝΗ ΧΩΡΑ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΒΛΟΓΑΕΙ ΤΑ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ. ΕΤΣΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ ΣΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, ΤΟ ΚΚΕ ΣΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ, ΟΙ ΤΗΛΕΠΕΡΣΟΝΕΣ ΣΕ LIFE-STYLE, ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΣΕ ΥΠΟΤΑΓΗ. Η ΗΘΙΚΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΜΑΣΤΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. ΜΗΠΩΣ ΑΡΑΓΕ ΠΡΕΠΕΙ Ν ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΟΥΜΕ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΝΕΑ ΑΡΧΗ ΣΤΗΡΙΖΟΜΕΝΟΙ ΣΕ ΞΕΧΑΣΜΕΝΕΣ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΙΔΑΝΙΚΑ ;;;;;
ΚΕ ΑΝΔΡΕΟΥ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ ΣΤΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΤΗ ΚΡΥΦΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΟΥ ΟΡΓΑΝΩΣΑΤΕ ΝΑ ΤΑ ΛΕΓΑΤΕ ΚΙ ΟΧΙ ΝΑ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΟΝ ΣΤΑΘΗ ΝΑ ΒΓΑΖΕΙ ΤΟ ΦΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΥΠΑ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΝΑ ΣΑΣΤΕ Ο ΥΠΕΡΑΝΩ
Δημοσίευση σχολίου